Η ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑ, ΑΛΛΑ...!

ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΚΟΤΤΑΚΗ(σσ πολυ καλο αρθρο Μανώλη πρόσεξε μην σε παρασύρει η ...πολιτική ανοιξη).

Παρατηρώ προσεκτικά τις εξελίξεις αυτές τις μέρες- με κάποια φιλοσοφική διάθεση ομολογώ- και υπερβαίνοντας πρόσωπα , γεγονότα, και καταστάσεις κωδικοποιώ τα...συμπεράσματα μου για το δέον γενέσθαι, όταν βγούμε από την περιπέτεια :

Συμπέρασμα πρώτο : η πολιτική σταθερότητα που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος πρέπει να είναι γνήσια και να μην βασίζεται σε πρόσκαιρες συμμαχίες, μυστικές συμφωνίες , αμφιβόλου αξίας μετεγγραφές και ακρωτηριασμούς θεσμών όπως το Κοινοβούλιο. Αν η σταθερότητα δεν είναι γνήσια τότε με την πρώτη δυσκολία δοκιμάζεται και το σύστημα κλυδωνίζεται .

Οι κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες που είναι νόθες στις μέρες μας δεν αντέχουν πολύ . Πρέπει να αντιστοιχούν σε λαικές πλειοψηφίες. Το θέαμα κυβερνητικών εταίρων , όπως του παραπαίοντος ΠΑΣΟΚ που αφού μπουκώθηκε με τις μισές θέσεις του κρατικού μηχανισμού και του έγινε κάθε χάρις προκειμένου να διατηρήσει τα ερείσματα του στην αυτοδιοίκηση κάνει τώρα το μπόσικο στον Σαμαρά και μιλά για << σταγονίδια >> , ας γίνει διδαχή. Όπως πρέπει να γίνει διδαχή πως στο μέλλον δεν μπορεί να λειτουργεί Βουλή με Βουλευτές στην φυλακή. Ή είναι έκπτωτοι ή δεν είναι. Τέλος ας γίνει διδαχή ότι οι μετεγγραφές με υποσχετική συνήθως είναι αποτυχημένες. Το θέαμα Βουλευτών-ρεταλίων από όλα τα κόμματα που πουλούν τις παρατάξεις τους για να διασώσουν το σαρκίο τους είναι αποκρουστικό για την κοινωνία. Στέρεες συμμαχίες με βάθος λοιπόν, το πρώτο δίδαγμα της νέας πολιτικής κρίσης που ζούμε.

Δεύτερον, ο τόπος έχει ανάγκη από κανονικά πολιτικά κόμματα και από κανονικούς Βουλευτές. Κόμματα που να πιστεύουν στην Δημοκρατία και να μην χρησιμοποιούν τα αγαθά της για να την πλήξουν. Σχηματισμούς που να μην διαθέτουν παραστρατιωτικές οργανώσεις, ομάδες κρούσης και τάγματα εφόδου . Δύο χρόνια τώρα ζούμε το ακριβώς αντίθετο : Βλέπουμε κόμματα να ανέχονται στο εσωτερικό τους φωνές που θεωρούν τα γκλόμπ και τα καδρόνια << αξεσουάρ >> , παρατηρούμε κόμματα που διατηρούν δομές παράλληλες προς το κράτος : Στρατιωτικές, εκπαιδευτικές, προνοιακές. Δύο χρόνια τώρα ζούμε το πρότυπο του Βουλευτή << Βελουχιώτη >> ( κρεμάλες- γουναράδικα ), αλλά και το πρότυπο του Βουλευτή << Πράκτωρ 007 >> ( καταγραφή του πολιτικού αντιπάλου με μυστικές κάμερες στο πέτο που θυμίζουν παλαιότερες τηλεοπτικές εκπομπές ). Πρόκειται για φαινόμενα που διαλύουν την ελάχιστη απαιτούμενη εμπιστοσύνη - πέραν της κλασσικής ιδεολογικής αντιπαλότητας- μεταξύ των τριακοσίων νομοθετών.

Τρίτον, η σύμπραξη των εξουσιών, εκτελεστικής και δικαστικής -όταν πρέπει να αντιμετωπιστούν εξτρεμιστικά φαινόμενα- πρέπει να αντιμετωπίζεται θετικά. Όχι ενοχικά και επικριτικά. Είναι αναγκαία, προβλέπεται θεσμικά και από τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας που δίνει την δυνατότητα στον αρμόδιο Υπουργό να ζητά από τον Άρειο Πάγο την ενοποίηση υποθέσεων που αφορούν το δημόσιο συμφέρον. Οι θεσμοί δεν είναι παράλληλα φρούρια για να ζούν στο δικό τους παράλληλο σύμπαν. Επικοινωνούν και ενίοτε συνεργάζονται . Η επικοινωνία ούτε αμαρτία είναι ούτε αδίκημα . Η σύμπραξη αυτή πρέπει όμως να αποφεύγει τον πειρασμό της αξιολόγησης ποινικών υποθέσεων με πολιτικά κριτήρια. Αυτοί που έφταιξαν, να πληρώσουν. Οι ένοχοι. Οι νομικές επινοήσεις προκειμένου να διευρύνονται τα κατηγορητήρια ενέχουν πάντα τον κίνδυνο μιας ασύμμετρης αντίδρασης, όπως αυτή που ζούμε εσχάτως.

Τέταρτον , ο ηλεκτρισμός στον δημόσιο λόγο βλάπτει σοβαρά την χώρα και αναστατώνει τους πολίτες . Η εν εξελίξει δικαστική έρευνα παρά την αμφισβήτηση που δέχεται- σε άλλα σημεία της δικαίως , σε άλλα όχι- εμπέδωσε κλίμα κοινωνικής ηρεμίας και κοινωνικής ειρήνης στην χώρα. Αποφεύχθηκε το αιματοκύλισμα. Όποιος λοιπόν υιοθετεί εμπρηστικό δημόσιο λόγο και ταυτόχρονα πουλά άδολο πατριωτισμό , ας ξέρει ότι δεν κάνει καλό ούτε στο κόμμα του ( το καθιστά ακόμη περισσότερο μέρος του προβλήματος ) ούτε και στην πατρίδα του. Ο λαός είναι έτοιμος να αναγνωρίσει πιθανές αδικίες έγιναν εις βάρος των όποιων αλλά θα είναι αμείλικτος, δεν θα συγχωρήσει με τίποτε εκείνον που θα του αναστατώσει πάλι την ζωή. Αρκετά πλήρωσε .

Το άρθρο του Μανώλη Κοττάκη δημοσιεύεται σήμερα στην Κυριακάτικη Δημοκρατία