ΟΙ ΤΡΕΧΟΥΣΕΣ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΑΓΙΔΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΑΓΚΥΛΩΝΟΥΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΕΝΝΗΤΩΝ

ΟΙ ΤΡΕΧΟΥΣΕΣ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΑΓΙΔΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΑΓΚΥΛΩΝΟΥΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΕΝΝΗΤΩΝ
Προκόπης Παυλόπουλος και Nial Ferguson για την ανάγκη θεσμικής "αναγέννησης" της Δύσης
Δύο βιβλία, ένα που αφορά το σύνολο του Δυτικού Κόσμου, Ο μεγάλος Εκφυλισμός του Nial Ferguson και ένα που αφορά κυρίως την Ελλάδα, Το Δημόσιο Δίκαιο στον Αστερισμό της Οικονομικής Κρίσης του Προκόπη
Παυλόπουλου, μιλούν για την θεσμική παρακμή της Δύσης και την επικράτηση των αγορών και της γραφειοκρατίας...


Στο νέο του βιβλίο, Ο μεγάλος Εκφυλισμός (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος), ο Nial Ferguson, δίνει μια ζοφερή εικόνα για τον κόσμο, μιλώντας για την επιβράδυνση της ανάπτυξης, ογκούμενα δημοσιονομικά χρέη, αύξηση ανισοτήτων, ανεργία, δημογραφικές ανατροπές, αντικοινωνικές συμπεριφορές.

Σύμφωνα με την παρουσίαση του βιβλίου από την εφημερίδα "Η Καθημερινή", ο Ferguson ερμηνεύει την την παρακμή των θεσμών και το θάνατο των οικονομιών με τα τέσσερα μαύρα κουτιά του "Μεγάλου Εκφυλισμού" που ξεκελειδώνουν τα μυστικά τους, σπονδυλωτά, στα κεφάλαια των αντίστοιχων κινητήριων δυνάμεων του καθημερινού βίου: τη δημοκρατική διακυβέρνηση, την αγορά στο καπιταλισμό, το νομικό σύστημα και το τοπίο του δικαίου και τις κοινωνίες των πολιτών.

Ο Ferguson υποστηρίζει ότι το οικονομικό μέλλον του δυτικού κόσμου θα συνεχίσει να είναι ζοφερό, αν οι πολιτικοί δεν προχωρήσουν σε , επωφελείς για τους λαούς, ριζικές μεταρρυθμίσεις των τεσσάρων θεσμικών πυλώνων που χάρισαν την οικονομική ηγεμονία στη Δύση από τον 16ο αιώνα και μετά. Θεωρεί ως επιτακτικό έναν μεγάλο θεσμικό μετασχηματισμό του δυτικού κόσμου. Ό σον αφορά δε τους τέσσερις θεσμικούς πυλώνες, ο Ferguson υποστηρίζει ότι οι βασικές παθογένειες των δυτικών θεσμών περιλαμβάνουν τις ασθενείς κανονιστικές ρυθμίσεις στον χρηματοπιστωτικό τομέα, το σάπιο κράτος, την υποκατάσταση της κοινωνίας των πολιτών από γραφειοκρατίες σύγχρονων μανδαρίνων και τη διαρραγή του κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ των γενεών, δηλαδή, της σύμβασης με την οποία οι τρέχουσες δημοσιονομικές πολιτικές παγιδεύουν και αγκυλώνουν το μέλλον των νέων αλλά και των αγέννητων.

Στην ελληνική βιβλιογραφία η έκδοση του νέου βιβλίου του καθηγητή του Δημοσίου Δικαίου και βουλεύτή της ΝΔ Προκόπη Παυλόπουλου, Το Δημόσιο Δίκαιο στον Αστερισμό της Οικονομικής Κρίσης (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη), περιγράφει στο ίδιο πνεύμα με τον Ferguson την κατάσταση που ισχύει τόσο παγκόσμια όσο και στην Ελλάδα των Μνημονίων και προτείνει τη θεσμική θωράκιση της Δημοκρατίας απέναντι στις ανεξέλεγκτες αγορές και σε όσους την επιβουλεύονται.

Γράφει ο Παυλόπουλος: "Η έννομη τάξη στο σύνολό της, ιδίως δε ο βασικός εκείνος πυλώνας της που συντίθεται από τους κανόνες του δημόσιου δικαίου, αποστεώνεται κανονιστικώς στο «Λαβύρινθο» της βαθειάς οικονομικής κρίσης. Στα έγκατά του παραμονεύει ο νεοφιλελεύθερος «Μινώταυρος» της «απορρύθμισης». Η ελληνική έννομη τάξη βιώνει αυτή τη ζοφερή εμπειρία μέσ’ από την «ξυνωρίδα» αφενός της, «μνημονιακής κοπής», νομοθεσίας και αφετέρου του νομολογιακής προέλευσης «νεφελώδους» δημοσιονομικού δημόσιου συμφέροντος, που πλήττουν ευθέως «εμβληματικά» δικαιώματα του ανθρώπου. Εν τέλει δε την ίδια την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Κάπως έτσι ο θεσμικός «Θησέας» καλείται να υπερασπισθεί ό,τι έχει απομείνει πρωτίστως από το δικαίωμα αίτησης και παροχής δικαστικής προστασίας, το δικαίωμα στην ιδιοκτησία και τα εν γένει κοινωνικά δικαιώματα. Δηλαδή το κοινωνικό κράτος δικαίου, την ώρα μάλιστα που οι πρώτες εκρήξεις της κοινωνικής αποσύνθεσης ακούγονται πια απειλητικές."

Στα συμπεράσματά του αναφέρει χαρακτηριστικά: "Eίναι αυτονόητο ότι καμιά, αμιγώς θεσμική, παρέμβαση δεν μπορεί, από μόνη της, να καλύψει την παθογένεια της πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας, που πλήττει ευθέων το κοινωνικό σύνολο και τον κοινωνικό ιστό. Είναι όμως εξίσου αυτονόητο ότι η κατάλληλη θεσμική παρέμβαση μπορεί ν' αποτελέσει οδηγό, με την έννοια τπου "βοηθού εκπληρώσεως", για την "αναγέννηση" της κοινωνικοοικονομικής υποδομής. Υπ' αυτό -και μόνο- το πρίσμα η επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος μπορεί ν' αποβεί κρίσιμη στο πλαίσιο της ελληνικής έννομης τάξης, για την ενίσχυση του δικού μας "Θησέα", μέσα στο δικό μας "Λαβύρινθο", κι απέναντι στο δικό μας "Μινώταυρο". Αρκεί ο αναθεωρητικός νομοθέτης να διαλέξει, στο θεσμικό δρόμο ο οποίος ανοίγεται μπροστά του, το "μονοπάτι" που οδηγεί στη Δημοκρατία και τον Άνθρωπο."