Φάμπρ-ικα με γάτες...

Η παραίτηση Φαμπρ στέρησε το ελληνικό κοινό από όλα αυτά τα νόστιμα που επρόκειτο να απολαύσουμε το φετινό καλοκαίρι. Θα ήταν ένα καλοκαίρι Βελγίου. Τώρα όμως γυρνάμε στα ίδια και τα ίδια. Κηφισός και Ιλισσός, που λέει και ο Λογοθετίδης. Στο ελληνικό καλοκαίρι. Πάνε οι ιπτάμενες...
βελγικές γάτες του Γιαν Φαμπρ.
Ο κ. Μπαλτάς ορθώς το σκέφτηκε το ζήτημα. Σου λέει ο άνθρωπος, με τα χάλια που έχουμε, μ' αυτήν την πεσμένη διάθεση, πάει να βλέπεις για άλλη μια φορά παράσταση του Λιγνάδη και του Χουβαρδά; Γιατί δεν πάμε σε κάτι πιο εντυπωσιακό; Εξάλλου, εφόσον γάλλος διοικεί το Μουσείο Μπενάκη, ο Ολιβιέ Ντεκότ, γερμανός μπήκε στο Κέντρο Κινηματογράφου, ο Γιαν Ρόφενκαμπ και γαλλίδα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, η Ελίζ Ζιραντό, τι είχε απομείνει ελληνικό; Το Φεστιβάλ Αθηνών. Λογικά το πήρε ο βέλγος.

Ο Φαμπρ, που αμολάει τις γάτες ψηλά και μετά τις κοπανάει στο πάτωμα και σκάνε σαν καρπούζια, ήταν μια σωστή επιλογή. Βεβαίως, όταν παίχτηκε η διαβόητη αυτή παράσταση στο Βέλγιο του επιτέθηκαν να τον λυντσάρουν οι θεατές, διότι οι ευρωπαίοι είναι και φανατικοί φιλόζωοι και δεν ανέχονται να πετάς γάτες στο πάτωμα. Ανθρώπους ναι, ζώα ποτέ. Οπότε, αφού τον πήραν στο κυνήγι, παραλίγο να τον στείλουν και στο νοσοκομείο. Αλλά, αυτά έγιναν στο Βέλγιο. Εδώ στην Ελλάδα όμως, μόλις ακούσουμε κάτι πρωτότυπο στο θέατρο αμέσως εντυπωσιαζόμαστε και είμαστε εις θέσιν να θυσιάσουμε και ζώα, προκειμένου να μην επέμβουμε στην καλλιτεχνική ελευθερία, που λέει και ο Μπαλτάς.

Βελγική άγνοια

Λοιπόν, τις χάσαμε τις ιπτάμενες γάτες. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Χάσαμε και τα παλλόμενα πέη, τα αγόρια που χορεύουν ρυθμικά σε μουσική Θεοδωράκη, κραδαίνοντας τα πέη τους. Αυτό όμως δεν είναι εύκολο να το καταλάβει κανείς. Μόνον ο Φαμπρ. Γιατί τα κουνάνε τόσο έντονα; Τους φαίνονται πρωτότυπα; Νομίζουν ότι κάτι ανακάλυψαν; Ότι θα μας προκαλέσουν; Λάθος. Ο έλληνας δύσκολα προκαλείται με κάτι τέτοια. Τάχει ξαναδεί.

Εξάλλου, το αθηναϊκό κοινό είναι εκπαιδευμένο σε τέτοιες θεατρικές νοστιμιές. Έχουμε δει Άλκηστη με ταγιέρ και τον βασιλιά να κουνάει τα χέρια του σαν την Σαλώμη. Έχουμε δει Αριστοφάνη να παίζει μπάλα, την Αντιγόνη γυμνή και τον Κρέοντα πτέραρχο. Θα μας πειράξουν τα γυμνά αγόρια του Βελγίου; Όχι.

Άλλο ήταν το θέμα. Ο Φαμπρ μας κουβαλήθηκε εδώ, μας πέρασε για αγράμματους- ο βέλγος δηλαδή, που δεν ξέρει τι του γίνεται γενικώς-και υπέθεσε πως θα κάτσουν οι ιθαγενείς έλληνες καλλιτέχνες να τον προσκυνήσουν επειδή κάνει γλυπτά με σφήκες. Είναι δυνατόν;

Ο έλληνας καλλιτέχνης κάνει μεν μοντερνισμό, αλλά γνωρίζει πως αυτός ο μοντερνισμός είναι κάτι πρόσκαιρο. Για φιγούρα δηλαδή. Για να κόβει εισιτήρια. Ξέρει πως η αληθινή τέχνη, το αληθινό θέατρο, είναι μια ιστορία, μια αφήγηση με δομή λογική, το ξέρει διότι γνωρίζει την ποιητική του Αριστοτέλη.

Θα έπρεπε να τα γνωρίζει και ο Φαμπρ όλα αυτά και να μην χάνει τον χρόνο του, ερχόμενος στην Αθήνα ως υπεράνω. Άμα θέλουμε νοστιμιές έχουμε δικούς μας, δεν χρειαζόμαστε τον Φαμπρ. Φωνάζουμε την Κιτσοπούλου, της λέμε να κάνει μια παράσταση με τον Αθανάσιο Διάκο χασάπη και τελείωσε η ιστορία.

Και μένουν και τα λεφτά εδώ, στην Ελλάδα.

Απόστολος Διαμαντής

tvxs.gr

Αναρτήθηκε από nonews-NEWS