Άρθρο του πρώην ΥΠΟΙΚ: «Αν όχι τώρα, πότε;»
«Ηταν το Eurogroup που, υποτίθεται, θα αντάμειβε την κυβέρνηση με ανακουφιστική αναδιάρθρωση χρέους. Κατέληξε να είναι το Eurogroup που μονιμοποίησε τη σκληρότατη, συνεχώς αύξουσα λιτότητα για τα επόμενα δέκα χρόνια...»
Το Eurogroup μονιμοποίησε ...τη λιτότητα και ματαίωσε κάθε ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους, σχολιάζει ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, σε άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών», σχολιάζοντας τις εξελίξεις του πρόσφατου Eurogroup και κάνοντας λόγο για «Βατερλό της κυβέρνησης».
Ηταν το Eurogroup που, υποτίθεται, θα αντάμειβε την κυβέρνηση με ανακουφιστική αναδιάρθρωση χρέους. Κατέληξε να είναι το Eurogroup που μονιμοποίησε τη σκληρότατη, συνεχώς αύξουσα λιτότητα για τα επόμενα δέκα χρόνια και τη ματαίωση της οποιασδήποτε ουσιαστικής ελάφρυνσης του χρέους. Μέσα από τα σαγόνια μιας προαναγγελθείσης επιτυχίας η κυβέρνηση απέσπασε ένα Βατερλό» γράφει ο Γιάνης Βαρουφάκης και συνεχίζει σημειώνοντας τι έπρεπε να γίνει, τι ήλπιζε (και υποσχόταν) η κυβέρνηση ότι θα γίνει και τι τελικά έγινε.
«Τι έπρεπε να έχει γίνει κατ’ ελάχιστον.
Τα ελάχιστα προαπαιτούμενα για την ανάκαμψη ήταν:
(1) Αναδιάρθρωση χρέους που να επιτρέπει στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος (από το 2017 και για κάθε έτος μετά, συμπεριλαμβανόμενου και του 2018) το πολύ της τάξης του 1,5% του ΑΕΠ – κάτι που θα ισοδυναμούσε με πάγωμα της λιτότητας στα σημερινά επίπεδα (δηλαδή το ελάχιστο που απαιτείται).
(2) Επαναφορά της πρόσβασης των ελληνικών τραπεζών στη ρευστότητα της ΕΚΤ (τεχνικά μιλώντας, επαναφορά του waiver που «τράβηξε» η ΕΚΤ την 4η Φεβρουαρίου του 2015).
(3) Ανακοίνωση ότι από τον Ιανουάριο οι ελληνικοί «τίτλοι» (δηλαδή χρέος «ελληνικής κοπής», π.χ. κρατικά ομόλογα αλλά και ιδιωτικό χρέος) θα συμπεριληφθούν στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, δίνοντας μια εκ των ων ουκ άνευ ένεση αισιοδοξίας.
Τι ήλπιζε (και υποσχόταν) η κυβέρνηση ότι θα γίνει.
Προ του Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου, η κυβέρνηση (όπως, αν θυμάστε, και το φθινόπωρο του... 2015) προϊδέαζε ότι θα έπαιρνε «κάτι για το χρέος» ικανό να μειώσει τον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος από το 3,5% στο οποίο έχει δεσμευτεί για το 2018 και μετά στο επίπεδο του 2% από το 2019 και μετά. Ακόμα, η κυβέρνηση αιτούνταν, αναφερόταν και υποσχόταν ότι σύντομα οι ελληνικοί τίτλοι θα συμπεριλαμβάνονταν στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ.
Τι έγινε; Απολύτως τίποτα από αυτά».
Αφού, λοιπόν, εκτιμά ότι δεν έγινε απολύτως τίποτε στο Eurogroup, ούτε σε επίπεδο ελπίδων-υποσχέσεων της κυβέρνησης ούτε σε επίπεδο προαπαιτούμενων για την ανάπτυξη, καταλήγει: «Το σημερινό περιβάλλον όπου το Eurogroup δεν μπορεί να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις που αποδομούν το ευρώ, είναι ιδανικό ώστε η ελληνική κυβέρνηση να πει επιτέλους το μέγα ΟΧΙ τόσο στους κ. Ντάισελμπλουμ-Σόιμπλε, όσο και στο ΔΝΤ. Κάναμε ό,τι μας ζητήσατε για 18 μήνες' να πουν. 'Τέλος! Δεν θα περάσουμε κανένα μέτρο και σταματάμε τις αποπληρωμές, τόσο στο ΔΝΤ όσο και στην ΕΚΤ».
«Τι φοβάται ο πρωθυπουργός; Ότι θα του επιβάλουν capital controls; Ότι θα τον απειλήσουν πάλι με Grexit την ώρα που καταρρέει το ιταλικό τραπεζικό σύστημα και καλπάζουν η κ. Λεπέν και το AfD; Αν όχι τώρα, πότε;».
Ηταν το Eurogroup που, υποτίθεται, θα αντάμειβε την κυβέρνηση με ανακουφιστική αναδιάρθρωση χρέους. Κατέληξε να είναι το Eurogroup που μονιμοποίησε τη σκληρότατη, συνεχώς αύξουσα λιτότητα για τα επόμενα δέκα χρόνια και τη ματαίωση της οποιασδήποτε ουσιαστικής ελάφρυνσης του χρέους. Μέσα από τα σαγόνια μιας προαναγγελθείσης επιτυχίας η κυβέρνηση απέσπασε ένα Βατερλό» γράφει ο Γιάνης Βαρουφάκης και συνεχίζει σημειώνοντας τι έπρεπε να γίνει, τι ήλπιζε (και υποσχόταν) η κυβέρνηση ότι θα γίνει και τι τελικά έγινε.
«Τι έπρεπε να έχει γίνει κατ’ ελάχιστον.
Τα ελάχιστα προαπαιτούμενα για την ανάκαμψη ήταν:
(1) Αναδιάρθρωση χρέους που να επιτρέπει στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος (από το 2017 και για κάθε έτος μετά, συμπεριλαμβανόμενου και του 2018) το πολύ της τάξης του 1,5% του ΑΕΠ – κάτι που θα ισοδυναμούσε με πάγωμα της λιτότητας στα σημερινά επίπεδα (δηλαδή το ελάχιστο που απαιτείται).
(2) Επαναφορά της πρόσβασης των ελληνικών τραπεζών στη ρευστότητα της ΕΚΤ (τεχνικά μιλώντας, επαναφορά του waiver που «τράβηξε» η ΕΚΤ την 4η Φεβρουαρίου του 2015).
(3) Ανακοίνωση ότι από τον Ιανουάριο οι ελληνικοί «τίτλοι» (δηλαδή χρέος «ελληνικής κοπής», π.χ. κρατικά ομόλογα αλλά και ιδιωτικό χρέος) θα συμπεριληφθούν στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, δίνοντας μια εκ των ων ουκ άνευ ένεση αισιοδοξίας.
Τι ήλπιζε (και υποσχόταν) η κυβέρνηση ότι θα γίνει.
Προ του Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου, η κυβέρνηση (όπως, αν θυμάστε, και το φθινόπωρο του... 2015) προϊδέαζε ότι θα έπαιρνε «κάτι για το χρέος» ικανό να μειώσει τον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος από το 3,5% στο οποίο έχει δεσμευτεί για το 2018 και μετά στο επίπεδο του 2% από το 2019 και μετά. Ακόμα, η κυβέρνηση αιτούνταν, αναφερόταν και υποσχόταν ότι σύντομα οι ελληνικοί τίτλοι θα συμπεριλαμβάνονταν στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ.
Τι έγινε; Απολύτως τίποτα από αυτά».
Αφού, λοιπόν, εκτιμά ότι δεν έγινε απολύτως τίποτε στο Eurogroup, ούτε σε επίπεδο ελπίδων-υποσχέσεων της κυβέρνησης ούτε σε επίπεδο προαπαιτούμενων για την ανάπτυξη, καταλήγει: «Το σημερινό περιβάλλον όπου το Eurogroup δεν μπορεί να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις που αποδομούν το ευρώ, είναι ιδανικό ώστε η ελληνική κυβέρνηση να πει επιτέλους το μέγα ΟΧΙ τόσο στους κ. Ντάισελμπλουμ-Σόιμπλε, όσο και στο ΔΝΤ. Κάναμε ό,τι μας ζητήσατε για 18 μήνες' να πουν. 'Τέλος! Δεν θα περάσουμε κανένα μέτρο και σταματάμε τις αποπληρωμές, τόσο στο ΔΝΤ όσο και στην ΕΚΤ».
«Τι φοβάται ο πρωθυπουργός; Ότι θα του επιβάλουν capital controls; Ότι θα τον απειλήσουν πάλι με Grexit την ώρα που καταρρέει το ιταλικό τραπεζικό σύστημα και καλπάζουν η κ. Λεπέν και το AfD; Αν όχι τώρα, πότε;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου