Επίδειξη ελιτισμού από Βενιζέλο και Ράμφο, που έστρεψαν πάλι τα πυρά τους στον ελληνικό λαό
Σε διαρκή παράκρουση βρίσκεται ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος μετέτρεψε τη μεγαλόπνευστη συζήτησή του με τον εκλεκτό φιλόσοφο των βορείων προαστίων Στέλιο Ράμφο σε μία κουβέντα καφενείου για «γραβάτες και σαλιάρες».
Είπε ο κ. Βενιζέλος, αναφερόμενος στον πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα, ταυτιζόμενος επί της ουσίας με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: «Εχει μετατρέψει τη γραβάτα σε ένα στοίχημα σε σχέση με τη δημοσιονομική ύπαρξη του τόπου.
Λέει ότι, αν λυθεί το θέμα του χρέους, θα φορέσει γραβάτα, δηλαδή θα μεταταγεί σε μια παράδοση δυτικής σαλιάρας, γιατί αυτό είναι η γραβάτα». Και αυτά παρότι ο κ. Βενιζέλος φορά και υλοποιεί πολιτική της γραβάτας, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση…
Αργότερα, σε μια ακόμα επίδειξη αλαζονείας, δήλωνε σε συνέντευξή του ότι θεωρεί ότι το ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται είναι μεγαλύτερο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (!), ενώ δεν απάντησε αν θα παραστεί στο συνέδριο του κόμματος.
Το διήμερο συνέδριο του Κύκλου Ιδεών, με τίτλο «Η Ελλάδα μετά», αποδείχθηκε ακόμη μία πρωτοβουλία αυτοδικαίωσης του κ. Βενιζέλου για τα πεπραγμένα του και κυρίως για το αμαρτωλό PSI, το οποίο τον «στοιχειώνει», όπως δείχνει το γεγονός ότι έρχεται και επανέρχεται σε αυτό. Οσο για τον Στέλιο Ράμφο, επιβεβαίωσε την ευρεία κριτική για την «προδοσία» των διανοουμένων που έχουν εξελιχθεί σε αυλοκόλακες της εξουσίας.
Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, φυσικά, απέφυγε οποιαδήποτε αυτοκριτική για το παρελθόν -αφού άλλωστε τα έπραξε όλα τέλεια, όπως διαρκώς υποστηρίζει- και τόνισε ότι για τα δεινά του παρόντος και του μέλλοντος ευθύνεται ο «εθνικολαϊκισμός», ευθυγραμμιζόμενος έτσι, όπως και ο κ. Ράμφος άλλωστε, με τη μεταμοντέρνα, νεοταξική αποδόμηση του εθνικού και του λαϊκού στοιχείου της πολιτικής. Κάπως έτσι μπέρδεψε την ελληνική «κυβέρνηση Ριζοσπαστικής Αριστεράς και εθνικολαϊκιστικής Ακροδεξιάς με τη Λεπέν στη Γαλλία, τον Φάρατζ στο Ηνωμένο Βασίλειο και έναν μεγάλο επιτυχημένο επιχειρηματία που έρχεται να διεγείρει τον λαϊκισμό του αμερικανικού απομονωτισμού και κυριαρχισμού», παρότι η μόνη σχέση που έχουν μεταξύ τους είναι η αντίδραση στη νεοφιλελεύθερη πολιτική της λιτότητας.
Μπερδεύοντας τη γραβάτα με τη σαλιάρα, ο επί πληρωμή διανοούμενος, όπως και ο πρώην υπουργός, στράφηκε ενάντια στον «φουκαρά άνθρωπο», που δεν τολμάει να σκεφτεί πού έχει φταίξει. Γιατί, φυσικά, η εξουσία κατά τον κ. Ράμφο δεν φταίει ποτέ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου