Μας παρέσυρε το ρέμα…

Σήμερα το πρωί είχε στην Αθήνα ένα ήλιο τεράστιο: χαρά Θεού. Μετά σιγά σιγά σκοτείνιασε πάλι και μετά το μεσημέρι μπορεί και να βρέξει. Χθες βράδυ όποιος πέρασε από...

το κέντρο έστω σταυροκοπιότανε κι αναρωτιότανε αν όσα έβλεπε ήταν αληθινά. Όταν η Καλλιρόης έχει γίνει λίμνη και στην Βασιλίσσης Σοφίας νομίζεις ότι κατεβαίνει ο καταρράχτης του Νιαγάρα πώς να μη έχουμε 16 νεκρούς στα άναρχα οικοδομημένα προάστεια της Δυτικής Αθήνας; Καμιά φορά τα συμπτώματα ότι δεν είμαστε μια κανονική χώρα τα βλέπεις απλά στον καιρό: σήμερα το πρωί τίποτα δεν μαρτυρά αυτό που γινόταν στην πόλη χθες βράδυ. Όλα περνούν και ξεχνιούνται. Και μένει μόνο το πένθος των ανθρώπων.

Σχολεία δίπλα στα ρέματα

Σήμερα σε μια μέρα ηλιόλουστη δεν άνοιξαν τα σχολεία της Αττικής – η απόφαση βγήκε χθες, όταν έβρεχε ακόμα καταρρακτωδώς. Πενήντα τουλάχιστον από αυτά τα κλειστά σχολεία είναι χτισμένα διπλά σε ρέματα. Στα στοιχεία που βγαίνουν στην δημοσιότητα μετά την καταστροφή προκύπτει ότι σχεδόν ολόκληρη η πόλη της Μάνδρας είναι χτισμένη πάνω σε μπαζωμένα ρέματα, αλλά δεν είναι η μόνη. Σύμφωνα με τις μελέτες του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου τα ανοιχτά ρέματα το 1945 είχαν μήκος 1.280 χιλιόμετρα και σήμερα, μόλις, 434 χιλιόμετρα, μειώθηκαν, δηλαδή, σε ποσοστό 66,4%. Όπως, δε, προκύπτει από μελέτη του ΙΓΜΕ, πριν από μερικά χρόνια, το 80% των νερών της βροχής το απορροφούσε το έδαφος και μόλις το 20% έπεφτε στην θάλασσα, σήμερα το ποσοστό αυτό έχει αλλάξει δραματικά. Όταν έχει καεί στην Αττική το σύμπαν, ποιο έδαφος να απορροφήσει το νερό; Και μετά υπάρχει και κάτι άλλο: το νερό, αντίθετα από τους ανθρώπους μοιάζει να έχει μνήμη. Οι διαδρομές του είναι πάντα ίδιες. Αν μπαζώσεις το ρέμα, δεν το καταργείς. Το νερό πάλι από εκεί θα περάσει. Και θα παρασύρει ότι έχεις φτιάξει αν η δύναμη του του το επιτρέπει. Αν σήμερα υπάρχουν 800 χιλιόμετρα μπαζωμένων ρεμάτων έχουμε 800 χιλιόμετρα με κτίσματα που κινδυνεύουν. Όχι όλα την ίδια μέρα. Αλλά όλα κάθε φορά που θα πέσει βροχή σαν την προχθεσινή.

Η αλυσίδα της καταστροφής

Τα στοιχεία δείχνουν και κάτι ακόμα που μαρτυρά γιατί όλες αυτές οι καταστροφές μοιάζουν με τιμωρία: ο πιο μεγάλος καταπατητής είναι το Κράτος και στη συνέχεια οι οργανισμοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που σε πολλές περιπτώσεις είναι απλά οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιάλυσης. Κάπως έτσι προέκυψαν τα σχολεία δίπλα στα ρέματα και τα ρέματα που έκλεισαν για να γίνουν χώροι συγκέντρωσης σκουπιδιών. Κάπως έτσι πέρασε στον κόσμο η λογική ότι αφού το Κράτος καταπατά δεν έχω να φοβηθώ τίποτα. Πρώτα υπάρχει μια συνδιαλλαγή που έχει να κάνει με τις λογικές και μετά ακολουθούν όλα τα υπόλοιπα. Πρώτα συνδιαμορφώνονται οι αντιλήψεις και μετά αυτές οι αντιλήψεις δημιουργούν το χάος. Πρώτα φτάνουν να θεωρούνται φιλολαϊκή πολιτική οι κρατικές αμέλειες και μετά γιγαντώνεται η αυθαιρεσία. Πρώτα πολίτης και Κράτος συμφωνούν ότι ο βιασμός της φύσης δεν είναι δα και τόσο μεγάλο πρόβλημα και μετά προκύπτει από αυτό το βιασμό το τερατούργημα. Η αλυσίδα της καταστροφής εμπεριέχει κάμποσους κρίκους με καλές προθέσεις, κατανόηση, χτυπήματα στην πλάτη που λένε «προχώρα κι εγώ το ίδιο έκανα». Γεμάτα κατανόηση.

Το υποκριτικό εθνικό πένθος

Λένε πως το Κράτος είμαστε εμείς. Πως το νταραβεριτζίδικο Κράτος που επιτρέπει τα πάντα για να κηρύξει μετά υποκριτικά εθνικό πένθος μπροστά στην καταστροφή, είναι δικό μας δημιούργημα: αντιπροσωπεύει κατά κάποιο τρόπο το δικό μας βόλεμα. Είναι αλήθεια αυτό, αλλά όχι η απόλυτη αλήθεια. Διότι το Κράτος δεν αποτελείται μόνο από αιρετούς πολιτικάντηδες, που πουλάνε κατανόηση και αγάπη για το λαό, αλλά αποτελείται και από ειδικούς και από ελεγκτές και από λειτουργούς που θα πρεπε να αποφασίζουν αφήνοντας κατά μέρους λαϊκισμούς και τάσεις εξυπηρέτησης, απλούστατα γιατί δεν εξαρτιόνται από ψήφους και πολιτικούς. Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων π.χ θα πρεπε να τους δίνει τη δυνατότητα να είναι σκληροί και άτεγκτοι σε ό,τι έχει να κάνει με την καταστροφή του περιβάλλοντος γιατί αυτό είναι η άναρχη δόμηση και δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Τι διάβολο άραγε κάνουν όλοι αυτοί πέρα από διαπιστωτικές πράξεις και μάλιστα εκ των υστέρων; Πως γίνεται να δίνουν άδειες κατασκευής πάνω σε μπαζωμένα ρέματα; Όταν έχουν μπαζωθεί οκτακόσια χιλιόμετρα ρέματος δεν μιλάμε για αυθαίρετα: μιλάμε για ένα κανονικό σχέδιο εξόντωσης της φύσης. Που έγινε με όλες τις προβλεπόμενες άδειες: μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία. Δυστυχώς το εθνικό πένθος μας θυμίζει πως έχουμε να κάνουμε με άδειες καταστροφής και θανάτου.

Μετά τα επιδόματα

Υπάρχει κάτι συμβολικό στο ότι αυτή η εθνική τραγωδία συνέβη την εβδομάδα που ο πρωθυπουργός μοίρασε τα χριστουγεννιάτικα επιδόματα με τηλεοπτικό διάγγελμα σαν Αγιος Βασίλης. Η καταστροφή που ακολούθησε τις αναγγελίες ήρθε να μας θυμίσει ποια είναι τόσα χρόνια η παράλογη λογική του δύστυχου Κράτους μας και όσων το κυβερνούν: έχουμε ένα Κράτος που αντί να έχει το μυαλό του στον έλεγχο το έχει στην συνδιαλλαγή, δηλαδή στο μοιράζω ψίχουλα για να πάρω θέσεις. Τα ψίχουλα είναι άλλες φορές επιδόματα, άλλες φορές προσλήψεις, άλλες φορές διευκολύνσεις κι άλλες φορές ακόμα και οικοδομικές άδειες ή νομιμοποιήσεις αυθαίρετων. Πάνω σε αυτή την συνδιαλλαγή χτίστηκε μια χώρα που την παρέσυρε το ρέμα, αμέσως μετά το σόου του πρωθυπουργού της, που βγήκε καμαρωτός καμαρωτός να της δώσει ένα μπουρμπουάρ, αλλά στη Μάνδρα δεν τόλμησε να πάει. Η φύση εκδικείται ποικιλοτρόπως: καμιά φορά στήνοντας και πικρούς και αιματοβαμμένους συμβολισμούς.

Κλειστά τα σχολεία

Κρίμα για τους ανθρώπους που έχασαν την ζωή τους γιατί δεν ζουν σε μια κανονική χώρα. Είναι όμορφη η Ελλάδα. Είναι ξεχωριστή και σπάνια για πολλά, αλλά δεν είναι μια κανονική χώρα. Παντού γίνονται θεομηνίες και καταστροφές και τα ακραία καιρικά φαινόμενα προκαλούν προβλήματα. Αλλά πουθενά τα σχολεία δεν είναι κλειστά απο το φόβο μην τυχόν βρέξει, μια μέρα που ξεκίνησε ηλιόλουστη…

karpetshow.gr