Η πόλη είναι γεμάτη αφίσες από την επέτειο, οι επέτειοι είναι τα άλλοθι της κρυφής λήθης, γιορτάζεις το παρελθόν όταν δεν έχεις να γιορτάσεις το παρόν, προσπερνάω μια παρέα φοιτητές με...
κουβά, βούρτσες και αφίσες, όπως και άλλοι πολλοί πριν από αυτούς, δεν ξέρω με τι θέμα, το θέμα είναι το ίδιο, η «αντισυστημική» διαμαρτυρία ως μια συνήθεια, μια mercedes ξεκινά στο φανάρι ανοίγει παράθυρο πετάει το χάρτινο ποτήρι του καφέ στον δρόμο, ένας λεκές ακόμα στη χαρτογράφηση των πολιτών, οι δρόμοι γεμάτοι, διπλοπαρκαρισμενοι αριστερά δεξιά, ο εξοντωτικός ρυθμος, εγώ να προλάβω εσύ φάε τη σκόνη μου, πολλά αυτοκίνητα σε διαδρομές που πας πιο γρήγορα με τα πόδια, στο ραδιόφωνο ο ένας βρίζει για το «καθεστώς» των νυν, ο άλλος για τη διαπλοκή των παλαιών, ίδια συχνότητα, άλλη μπάντα, τα ίδια λένε σε διαφορετικά χρώματα, ακούς και πορώνεσαι με ψέματα ότι ο δικός σου αγωνίζεται, δεν είναι σαν τους άλλους, ποιος είναι ο δικός σου;
Το πορτοφόλι άδειο, ο μήνας έχει 23, έχει μέρες μέχρι να έλθει η ελπίδα για δουλειά ή ο μισθός, οι εκλογές έρχονται, θα γίνουν προσλήψεις αν γλείψεις, μετά θα γίνεις γενικός γραμματέας στο υπουργείο, είναι ένας πιτσιρικάς τζάνκι δίπλα στον δρόμο, καρφώνει την ένεση ταλαιπωρημένος από την άρνησή του, τον ξεπερνάς ή σε έχει ξεπεράσει αυτός, ποιος είναι πιο άσχημα εσύ ή εκείνος;
Φωνές στους δρόμους μιλάμε στα κινητά μας, είμαστε μόνοι μας μαζί με τους άλλους, διαφορετικές διαδρομές ίδιες καταλήξεις, εμείς οι αριστεροί έλεγε ο συγγραφέας και τώρα τρέχει στο ψηφοδέλτιο, όπου τον βάλει ο πρόεδρος, να μας σώσει από αυτούς που και αυτός έκανε κυβέρνηση, η αριστερά έχει προκαλέσει ζημιά στη χώρα για χρόνια, έλεγε μια νυν υπουργός με την αντίθετη διαδρομή, χαζογελάνε στο κουτί, ξέρουν ότι είναι επαγγελματίες, το ξέρουν ότι το ξέρουμε, όλοι δουλευόμαστε μεταξύ μας, για να μην αλλάξει τίποτα, στο βενζινάδικο η επιγραφή πετρέλαιο θέρμανσης €1,15, τα μαγκάλια ξεχάστηκαν τώρα, το €1,15 το λίτρο ΣΥΡΙΖΑνελ είναι «φτηνό», έτσι δεν είναι;
Η «ανάπτυξη» έρχεται, μέχρι και τα πάρκινγκ ανέβασαν τις τιμές τους, είναι σημάδι, όλοι να μπούμε στο δημόσιο, η υπηρεσία κρύβει τους ανέργους σε 4ωρίτες, η υπουργός πανηγυρίζει, είσαι μια στατιστική στον ΟΑΕΔ η γενιά που από την ανεργία θα φτάσει στην ηλικία της σύνταξης, στο σουπερμάρκετ 4 αυτοκίνητα σε θέσεις για ΑΜΕΑ γιατί βολεύει, ο σεκιουριτάς φωνάζει σε έναν από αυτούς να φύγει να παρκάρει αλλού, οι μαλάκες δεν είναι ΑΜΕΑ, ούτε τα θρασίμια, οι μαλάκες σκέφτονται μόνο την πάρτη τους, είμαστε εγκλωβισμένοι στην κρίση, ανάμεσα σε εκείνους αριστερά μας που πιστεύουν ότι αρκεί τραγουδώντας εθιμοτυπικά bella ciao και «λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα», και σε εκείνους δεξιά μας που πιστεύουν ότι με «τη βοήθεια του Θεού και της Παναγίας» και «ο θεός της Ελλάδας», θα τα καταφέρουμε, έτσι χωρίς να κάνουν τίποτα, και απομένουμε μόνοι μας outsiders να προσπαθούμε (και συνήθως να τα καταφέρνουμε) να βγάζουμε το φίδι από την τρύπα για να λειτουργεί αυτή η χώρα (έστω και έτσι)...
Ένας υπάλληλος ανεβάζει ένα banner για την Μπλάκ Φράιντεΐ, μετράμε ημέρες, εδώ θα γεμίσουμε τις ανάγκες σας με νέες ανάγκες, αγοραίες ανάγκες, δύο κορίτσια φιλιούνται στο απέναντι πεζοδρόμιο σφίγγουν τα χέρια, ξαναφιλιούνται και τα πρόσωπά τους ακτινοβολούν έρωτα, το κόστος της μισθοδοσίας των 10.811 κληρικών και 350 διοικητικων είναι € 225 εκ. όταν το δαπανηθέν ποσό για το φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας της Ελλάδος σε συνολικά 1,1 εκ. επωφελούμενους είναι €124 εκ. και καλύπτει και όλες τις ανάγκες και τα λειτουργικά έξοδα των Ιδρυμάτων της Εκκλησίας της Ελλάδος, άφωνος;
Άφωνος, έβαλε κρύο, πριν μια εβδομάδα ήμασταν με τα κοντομάνικα, ένας ντελιβεράς με το αδιάβροχο σπρώχνει το μηχανάκι του στη βροχή, ξέμεινε, η παραγγελία δεν θα παραδοθεί, μια κυρία αφήνει τη σακούλα με τα σκουπίδια της έξω από τον κάδο, σιχαίνεται να τον ανοίξει σφίγγει το πανωφόρι της και κοιτάζεται στην τζαμαρία, ο Γιάννης Τ. κάπου στη συζήτηση και τις αντιρρήσεις και την επιθυμία για άνοιγμα σε νέους, ανήσυχους, λοάτκι+, μετανάστες 2ης γενιάς, γενιά braindrain για ένα πολύχρωμο ποτάμι από όσους χρειάζεται να μπουν δυναμικά στην πολιτική και τα κόμματα για να σπρώξουν στο περιθώριο τους αποτυχημένους και τους επαγγελματίες, μου πετάει το παράδειγμα της Alexandria Ocasio-Cortez, ποια είναι αυτή;
Υποψήφια με τους δημοκρατικούς για το Κονγκρέσο, κρατήστε το όνομά της και τις προτάσεις της για πράσινο New Deal, δράσεις ενάντια στην κλιματική καταστροφή, άμεση κατάργηση της υπηρεσίας δίωξης των μεταναστών, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους, υπερδιπλασιασμό της ελάχιστης ωριαίας αμοιβής, προοδευτική εργατική νομοθεσία, νομοθετικά εγγυημένες θέσεις απασχόλησης, η πολιτική αλλάζει, νεοέλληνα άκου, στο unfinished sympathy ήταν η Sarah Nelson περπατούσε μονοπλάνο που χάθηκε;
Ένας μετανάστης παίρνει το παιδί του από το σχολείο, σχόλασε, σχόλασαν μαζί, αισιοδοξία, γράφω χωρίς τελεία, χωρίς τέλος, στη δουλειά 12ωρα - 14ωρα σερί, φεύγω και παρατηρώ πόσοι ακόμα δουλεύουν το ίδιο εξοντωτικά, θα τα πούμε πάλι αύριο, η τηλεόραση κλειστή, η «ζωή» συνεχίζεται στα social media, το φανάρι δεν ανάβει καμένες λάμπες σε όλη την πόλη, μια φίλη επιστρέφει από το brain drain στο Κατάρ, στους τοίχους μουτζούρες υπογραφές tags, η ζωή δεν περιμένει, μένουμε ακίνητοι, για να επιστρέψουμε στο 2009 αναδρομικά συντάξεις 13η και 14η, και νέοι διορισμοί και η ΕΕ δεν ενδιαφέρεται κάντε ότι θέλετε, θέλουμε μια άλλη Ευρώπη να μας αφήνει να τα μοιράζουμε όπως θέλουμε, ε αυτό το μοναδικό που πετύχαμε, χάσαμε, πάμε για το game is over, μόνοι μας, απομονωμένοι με τον Αλέξη και τον Κυριάκο και τα παραμύθια τους – τα παραμύθια μας, αυτά που ζητάμε να ακούσουμε...
Γιώργος Δημακόπουλος
κουβά, βούρτσες και αφίσες, όπως και άλλοι πολλοί πριν από αυτούς, δεν ξέρω με τι θέμα, το θέμα είναι το ίδιο, η «αντισυστημική» διαμαρτυρία ως μια συνήθεια, μια mercedes ξεκινά στο φανάρι ανοίγει παράθυρο πετάει το χάρτινο ποτήρι του καφέ στον δρόμο, ένας λεκές ακόμα στη χαρτογράφηση των πολιτών, οι δρόμοι γεμάτοι, διπλοπαρκαρισμενοι αριστερά δεξιά, ο εξοντωτικός ρυθμος, εγώ να προλάβω εσύ φάε τη σκόνη μου, πολλά αυτοκίνητα σε διαδρομές που πας πιο γρήγορα με τα πόδια, στο ραδιόφωνο ο ένας βρίζει για το «καθεστώς» των νυν, ο άλλος για τη διαπλοκή των παλαιών, ίδια συχνότητα, άλλη μπάντα, τα ίδια λένε σε διαφορετικά χρώματα, ακούς και πορώνεσαι με ψέματα ότι ο δικός σου αγωνίζεται, δεν είναι σαν τους άλλους, ποιος είναι ο δικός σου;
Το πορτοφόλι άδειο, ο μήνας έχει 23, έχει μέρες μέχρι να έλθει η ελπίδα για δουλειά ή ο μισθός, οι εκλογές έρχονται, θα γίνουν προσλήψεις αν γλείψεις, μετά θα γίνεις γενικός γραμματέας στο υπουργείο, είναι ένας πιτσιρικάς τζάνκι δίπλα στον δρόμο, καρφώνει την ένεση ταλαιπωρημένος από την άρνησή του, τον ξεπερνάς ή σε έχει ξεπεράσει αυτός, ποιος είναι πιο άσχημα εσύ ή εκείνος;
Φωνές στους δρόμους μιλάμε στα κινητά μας, είμαστε μόνοι μας μαζί με τους άλλους, διαφορετικές διαδρομές ίδιες καταλήξεις, εμείς οι αριστεροί έλεγε ο συγγραφέας και τώρα τρέχει στο ψηφοδέλτιο, όπου τον βάλει ο πρόεδρος, να μας σώσει από αυτούς που και αυτός έκανε κυβέρνηση, η αριστερά έχει προκαλέσει ζημιά στη χώρα για χρόνια, έλεγε μια νυν υπουργός με την αντίθετη διαδρομή, χαζογελάνε στο κουτί, ξέρουν ότι είναι επαγγελματίες, το ξέρουν ότι το ξέρουμε, όλοι δουλευόμαστε μεταξύ μας, για να μην αλλάξει τίποτα, στο βενζινάδικο η επιγραφή πετρέλαιο θέρμανσης €1,15, τα μαγκάλια ξεχάστηκαν τώρα, το €1,15 το λίτρο ΣΥΡΙΖΑνελ είναι «φτηνό», έτσι δεν είναι;
Η «ανάπτυξη» έρχεται, μέχρι και τα πάρκινγκ ανέβασαν τις τιμές τους, είναι σημάδι, όλοι να μπούμε στο δημόσιο, η υπηρεσία κρύβει τους ανέργους σε 4ωρίτες, η υπουργός πανηγυρίζει, είσαι μια στατιστική στον ΟΑΕΔ η γενιά που από την ανεργία θα φτάσει στην ηλικία της σύνταξης, στο σουπερμάρκετ 4 αυτοκίνητα σε θέσεις για ΑΜΕΑ γιατί βολεύει, ο σεκιουριτάς φωνάζει σε έναν από αυτούς να φύγει να παρκάρει αλλού, οι μαλάκες δεν είναι ΑΜΕΑ, ούτε τα θρασίμια, οι μαλάκες σκέφτονται μόνο την πάρτη τους, είμαστε εγκλωβισμένοι στην κρίση, ανάμεσα σε εκείνους αριστερά μας που πιστεύουν ότι αρκεί τραγουδώντας εθιμοτυπικά bella ciao και «λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα», και σε εκείνους δεξιά μας που πιστεύουν ότι με «τη βοήθεια του Θεού και της Παναγίας» και «ο θεός της Ελλάδας», θα τα καταφέρουμε, έτσι χωρίς να κάνουν τίποτα, και απομένουμε μόνοι μας outsiders να προσπαθούμε (και συνήθως να τα καταφέρνουμε) να βγάζουμε το φίδι από την τρύπα για να λειτουργεί αυτή η χώρα (έστω και έτσι)...
Ένας υπάλληλος ανεβάζει ένα banner για την Μπλάκ Φράιντεΐ, μετράμε ημέρες, εδώ θα γεμίσουμε τις ανάγκες σας με νέες ανάγκες, αγοραίες ανάγκες, δύο κορίτσια φιλιούνται στο απέναντι πεζοδρόμιο σφίγγουν τα χέρια, ξαναφιλιούνται και τα πρόσωπά τους ακτινοβολούν έρωτα, το κόστος της μισθοδοσίας των 10.811 κληρικών και 350 διοικητικων είναι € 225 εκ. όταν το δαπανηθέν ποσό για το φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας της Ελλάδος σε συνολικά 1,1 εκ. επωφελούμενους είναι €124 εκ. και καλύπτει και όλες τις ανάγκες και τα λειτουργικά έξοδα των Ιδρυμάτων της Εκκλησίας της Ελλάδος, άφωνος;
Άφωνος, έβαλε κρύο, πριν μια εβδομάδα ήμασταν με τα κοντομάνικα, ένας ντελιβεράς με το αδιάβροχο σπρώχνει το μηχανάκι του στη βροχή, ξέμεινε, η παραγγελία δεν θα παραδοθεί, μια κυρία αφήνει τη σακούλα με τα σκουπίδια της έξω από τον κάδο, σιχαίνεται να τον ανοίξει σφίγγει το πανωφόρι της και κοιτάζεται στην τζαμαρία, ο Γιάννης Τ. κάπου στη συζήτηση και τις αντιρρήσεις και την επιθυμία για άνοιγμα σε νέους, ανήσυχους, λοάτκι+, μετανάστες 2ης γενιάς, γενιά braindrain για ένα πολύχρωμο ποτάμι από όσους χρειάζεται να μπουν δυναμικά στην πολιτική και τα κόμματα για να σπρώξουν στο περιθώριο τους αποτυχημένους και τους επαγγελματίες, μου πετάει το παράδειγμα της Alexandria Ocasio-Cortez, ποια είναι αυτή;
Υποψήφια με τους δημοκρατικούς για το Κονγκρέσο, κρατήστε το όνομά της και τις προτάσεις της για πράσινο New Deal, δράσεις ενάντια στην κλιματική καταστροφή, άμεση κατάργηση της υπηρεσίας δίωξης των μεταναστών, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους, υπερδιπλασιασμό της ελάχιστης ωριαίας αμοιβής, προοδευτική εργατική νομοθεσία, νομοθετικά εγγυημένες θέσεις απασχόλησης, η πολιτική αλλάζει, νεοέλληνα άκου, στο unfinished sympathy ήταν η Sarah Nelson περπατούσε μονοπλάνο που χάθηκε;
Ένας μετανάστης παίρνει το παιδί του από το σχολείο, σχόλασε, σχόλασαν μαζί, αισιοδοξία, γράφω χωρίς τελεία, χωρίς τέλος, στη δουλειά 12ωρα - 14ωρα σερί, φεύγω και παρατηρώ πόσοι ακόμα δουλεύουν το ίδιο εξοντωτικά, θα τα πούμε πάλι αύριο, η τηλεόραση κλειστή, η «ζωή» συνεχίζεται στα social media, το φανάρι δεν ανάβει καμένες λάμπες σε όλη την πόλη, μια φίλη επιστρέφει από το brain drain στο Κατάρ, στους τοίχους μουτζούρες υπογραφές tags, η ζωή δεν περιμένει, μένουμε ακίνητοι, για να επιστρέψουμε στο 2009 αναδρομικά συντάξεις 13η και 14η, και νέοι διορισμοί και η ΕΕ δεν ενδιαφέρεται κάντε ότι θέλετε, θέλουμε μια άλλη Ευρώπη να μας αφήνει να τα μοιράζουμε όπως θέλουμε, ε αυτό το μοναδικό που πετύχαμε, χάσαμε, πάμε για το game is over, μόνοι μας, απομονωμένοι με τον Αλέξη και τον Κυριάκο και τα παραμύθια τους – τα παραμύθια μας, αυτά που ζητάμε να ακούσουμε...
Γιώργος Δημακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου