Δεν είναι μέσο μεταφοράς αυτό. Μεταπτυχιακό κοινωνιολογίας είναι, διατριβή ανθρωπολογίας είναι και πέντε μαθήματα γιόγκα σε ένα μαζί. Αυτό είναι. Πάρε μάτι και βγάλε συμπέρασμα: Μπαίνεις στο...
μετρό. Βρε θες πρωί, θες μεσημέρι, θες λίγο μετά τα μεσάνυχτα -ό,τι ώρα και να μπεις, άλλος άνθρωπος θα βγεις.
Πραγματικά πιστεύω πως οι επιστήμονες του μέλλοντος (που για το καλό όλων, εύχομαι να 'ναι βραχύ) θα μελετούν τις συμπεριφορές των ανθρώπων στο μετρό για να βγάλουν συμπεράσματα για την εξέλιξη του είδους και όχι αν έχει αλλάξει η γνάθος ή το κρανίο μας. Αν και έχουν ήδη προηγηθεί οι διαφημιστές, που έχουν κάνει από τώρα τα κουμάντα τους...
Μες στη βιασύνη και το σιχτίρι της νέας μέρας, που (σε) έχει τελειώσει ήδη χωρίς καλά καλά να την έχεις καταλάβει, μπαίνεις στον συρμό και ξαφνικά νιώθεις από τη μια πως είσαι αόρατη και από την άλλη πως μπήκες σε ξένο σπίτι και μάλιστα ακάλεστη. Ανθρωποι σε σκουντάνε με μανία, άλλοι στριμώχνονται δίπλα σου λες και δεν υπάρχει αύριο (η γιόγκα που λέγαμε; Ε, εδώ χρησιμεύει), οι περισσότεροι μιλάνε στο κινητό τους λες και βγάζουν διάγγελμα στο Σύνταγμα και κάποιοι, νεότεροι συνήθως, ακούν μουσική. Από ακουστικά. Για να μην ενοχλούν. Πώς γίνεται, όμως, και τελικά η μουσική τους ακούγεται κι αυτή μέχρι το Σύνταγμα όπου βγάζουν λόγο οι προηγούμενοι; Κι όμως γίνεται. Και μαζί έρχεται το μηνίγγι σου κι απογίνεται ταμπούρλο.
Δεν έχω παράπονο. Βιώνω όλα τα προαναφερθέντα καθημερινά, αλλά χθες είχα την τιμητική μου. Πέρα από τις κραυγές («Ναι, θα σε πάρω μόλις κατέβω. Μ' ακουουούς; Γιατί δεν πιαάνει!»), τις μουσικές (μα πόσο ντιριντάχτα πια πρωί πρωί!), τις σκουντιές και το στριμωξίδι, έλαβα και δωρεάν μαθήματα: Παντού γύρω μου τσιτάτα λευκής φιλοσοφίας, ως διαφήμιση εταιρείας κινητής τηλεφωνίας! «Βοήθησε κάποιον που έχει χαθεί τώρα, για να μη χαθεί η ευγένεια αύριο», «Ολα αυτά που πρόκειται να έρθουν αύριο, κρύβονται στο δικό σου τώρα», «Μην ντρέπεσαι να σιγοτραγουδήσεις τώρα και ζήσε σε ένα αύριο πιο αυθόρμητο»... Τι είπες τώρα!
Και πριν καλά καλά προλάβω να καλοεκνευριστώ, το άκουσα. «Κι αν δεν μπει...;». Δυο κύριοι, πολύ κοντά, σχεδόν δίπλα μου, μιας κάποιας ηλικίας, προφανώς συνεχίζοντας μια κάποια πολιτική κουβέντα, κατέληξαν στην ερώτηση ταύτη: Κι αν δεν μπει...;
Δεν μου έφτανε η πανσέληνος, δεν μου έφτανε η εαρινή ισημερία που ήρθε, μαζί με όλη τη γύρη του κόσμου να έχει κάνει τα πάντα κίτρινα -από μπαλκόνια και αυτοκίνητα μέχρι ειδήσεις και δηλώσεις-, δεν μου έφταναν οι λογιώ λογιώ δημαρχέσες (η συγκεκριμένη έχει και κύρια φωτογραφία στη σελίδα της τη μούρη της δίπλα στη Βαρδινογιάννη!) που «επιβλέπουν» νεοφασιστικές και παλαιορατσιστικές επιθέσεις σε δομές μεταναστών, να 'χω κι αυτό τον νταλκά τώρα;
Ο ίδιος και το κόμμα του (γιατί κόμμα του είναι) έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές. Εχουν διαμορφώσει κουλτούρες και κουλτούρες... την εξής μία: αυτή του νεοέλληνα. Που, είτε μεγαλοπλούσιος είτε μικρομεσαίος, θέλει τα δικά του δικά του, τα δικά σου δικά του και τα σκουπίδια του μακριά απ' αυτόν. Μαζί μ' αυτά και τον διπλανό. Τον ξένο, τον διαφορετικό, τον πιο αδύναμο... Δεν θέλει πολλά ο νεοέλλην για να (εφ-)«ησυχάζει»: φαΐ, ΣΚΑΪ, φωνή, αμπελοφιλοσοφία και ντιριντάχτα! Από κοντά και καμιά κοτρόνα, έτσι να μας βρίσκεται σε περίπτωση που θέλουμε να εκφράσουμε την ανωτερότητά μας.
Θα μου πεις, για όλα ο Βενιζέλος φταίει; Ποσώς με νοιάζει. Ο ίδιος και ο κάθε ίδιος του φταίνε για πολλά. Και για τα υπόλοιπα φταίμε όλοι εμείς -τα υπόλοιπα «υπόλοιπα»- που θέλουμε να γίνουμε σαν και δαύτους. Κι επειδή δεν είμαστε, αρκούμαστε στο να φερόμαστε ως τέτοιοι. Και χειρότεροι.
Νομίζω πως ήρθε η ώρα το ερώτημα ν' αλλάξει. Οχι πολύ - μη μου τρομάζεις, Ευάγγελε και λοιποί βουλευτοφόροι. Μία τόση δα λεξούλα απλά θα προστεθεί. Το «Κι αν δεν μπει... ξανά στη Βουλή;» απλά θα γίνει: Τι κι αν δεν μπει;
Nόρα Ράλλη
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου