Εκτός από τα γνωστά δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, που αυτές τις μέρες επαναλαμβάνουν με κραυγαλέα έλλειψη φαντασίας την κυβερνητική γραμμή, υπάρχουν και τα αληθινά, τα φτερωτά. Οι παπαγάλοι-δραπέτες, όπως...
τους έχουν χαρακτηρίσει – πάντως όχι μετανάστες με χαρτιά. Σύμφωνα με μία εκδοχή, κάποιος προσπάθησε να τους εισαγάγει παράνομα στην Ελλάδα αλλά, μπροστά στον κίνδυνο να συλληφθεί, τους άφησε ελεύθερους. Κι αυτοί άρχισαν να αναπαράγονται με εκπληκτική ταχύτητα καθώς εύκολα προσαρμόστηκαν στο ελληνικό κλίμα.
Τα τελευταία χρόνια βλέπαμε πράσινα (κυρίως), γκρίζα και κόκκινα παπαγαλάκια στη Ρεματιά του Χαλανδρίου, στον Εθνικό Κήπο, σε πάρκα και σε σχετικά ήσυχους δεντροφυτεμένους δρόμους. Τώρα, με τη μεγάλη μείωση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων, ξεθάρρεψαν, φτάνουν μέχρι το Μοναστηράκι και ίσως ακόμα πιο πέρα. Ο κορονοϊός αποδείχτηκε η χαρά όχι μόνο των παπαγάλων αλλά όλων των πετεινών του ουρανού.
Με τον υποχρεωτικό και αναγκαίο εγκλεισμό μας, οι στίχοι του «Τραγουδιού του Παπαγάλου» από τη θρυλική «Λιλιπούπολη» φαίνεται να αποκτούν καινούργιο νόημα: «Ως πότε, παπαγάλοι, θα ζείτε στα κλουβιά/βάλτε φωνή μεγάλη να βρείτε λευτεριά». Σήμερα οι παπαγάλοι που ζουν στα κλουβιά είμαστε εμείς.
Μόνο που όσο φωνή μεγάλη κι αν βάλουμε, το τέλος της πανδημίας (που κάποτε θα έρθει), η λευτεριά δεν θα έχει σχέση με αυτή που ονειρευόμαστε, η οποία δεν ορίζεται μόνο από την ελευθερία μετακίνησης. Και η νέα κανονικότητα πολύ πιθανόν να μοιάζει με εφιάλτη.
Μαριάννα Τζιαντζή
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου