Noor1, Novartis, υπόθεση Λιγνάδη

ο κύριος Μάξιμος


Τρεις διαφορετικές υποθέσεις με κοινή διαχείριση

Τρεις φαινομενικά διαφορετικές υποθέσεις μεταξύ τους, που όμως στο βάθος έχουν πολλά κοινά στοιχεία. Το πρώτο κοινό στοιχείο είναι ότι και οι τρεις υποθέσεις στρέφονται κατά της κοινωνίας. Και δει του πλέον ευαίσθητου κομματιού της: Των παιδιών.

Τρεις τόνοι ηρωίνης, 3 δισεκατομμύρια κλεμμένο χρήμα, άγνωστος αριθμός κλεμμένων ψυχών.
Η ζωή των παιδιών, η υγεία των παιδιών, οι ψυχές των παιδιών.

Αυτό που προκαλεί εντύπωση και στις τρεις σκοτεινές υποθέσεις, είναι η διαχείριση τους από τις μορφές εξουσίας στην ελληνική κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Που όμως, δίνει μία σαφέστατη εξήγηση για την κακοδαιμονία που μαστίζει την Ελλάδα. Δεν είναι νοητικό άλμα να συμπεράνουμε ότι η διαχείριση των τριών αυτών υποθέσεων από τα κλιμάκια των διαφόρων εξουσιών, δίνουν και μία εξήγηση για την κατάρρευση της πατρίδας μας, σε όλα τα επίπεδα. Οικονομικό, κοινωνικό, ηθικό.

Και εάν η κοινωνική και ηθική κατάρρευση δεν έχουν κάποια συγκεκριμένη μονάδα μέτρησης ώστε να υπάρχουν συγκριτικά στοιχεία, η οικονομική προσμετράται με ακρίβεια από μονάδες μέτρησης που διέπουν το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.

Επί παραδείγματι, την ώρα που η Ελλάδα καταρρέει οικονομικά, γεγονός απολύτως αδικαιολόγητο για μία χώρα με τεράστιο πλούτο και συμμετοχή στους ισχυρότερους συνασπισμούς του πλανήτη, η Κίνα λ.χ. καταγράφει μια σπουδαία αναπτυξιακή πορεία. Λογικό είναι να γεννηθεί το ερώτημα, τι θα συνέβαινε στην Κίνα εάν οι τρεις αυτές υποθέσεις λάμβαναν χώρα στην επικράτεια της. Η απάντηση είναι σαφής.

Εμπόριο ηρωΐνης: Οποιαδήποτε ποσότητα άνω των 50 γραμμαρίων, η κατοχή της, η μεταφορά της, η εμπορία της, η χρηματοδότηση της, τιμωρείται με θάνατο.

Οικονομικό σκάνδαλο κατά του Δημοσίου: Εάν το Δημόσιο ζημιωθεί καθοιονδήποτε τρόπο, υπάρχουν δύο τινά. Όσοι αποδειχθεί ότι καρπώθηκαν παράνομα πόρους του Δημοσίου, τιμωρούνται με θάνατο. Όσοι δεν αποδειχθεί ότι κερδίσαν χρήματα από το σκάνδαλο, αλλά είχαν θέση ευθύνης και δεν προστάτεψαν τον δημόσιο πλούτο, τιμωρούνται με ισόβια.

Παιδοβιασμός: Η ποινή είναι θάνατος.

Κάποιος δικαιολογημένα θα αναρωτηθεί και θα αμφισβήτηση αυτή τη σύνδεση, λέγοντας κάτι απλό: Ότι η Κίνα καταγράφει ρυθμούς ανάπτυξης, επειδή το εργασιακό κόστος είναι εξαιρετικά χαμηλό και όχι επειδή εκτελεί εγκληματίες κατά του κινεζικού έθνους και της κινεζικής κοινωνίας. Πιθανόν. Η αλήθεια πάντως είναι ότι για το ίδιο χρονικό διάστημα που οι μισθοί στην Ελλάδα έχουν μειωθεί κατά 50%, στην Κίνα ο βασικός μισθός έχει τετραπλασιαστεί.

Όπως και να έχει, σε μία χώρα στην οποία ειδεχθή εγκλήματα που έμμεσα επηρεάζουν ζωές παιδιών, δηλαδή το μέλλον της ίδιας της κοινωνίας, βαφτίζονται με ευκολία ως «σκευωρία», δεν υπάρχει σωτηρία.

Φανταστείτε για παράδειγμα μία εισαγγελέα σαν την Ειρήνη Τζίβα ή την Ελένη Τουλουπάκη, στην Κίνα και θυμηθείτε τι υπέστησαν στην Ελλάδα. Γιατί; Επειδή έκαναν το καθήκον τους.

Δεν είμαι φυσικά υπέρ της θανατικής ποινής, είμαι υπέρ της πραγματικά ανεξάρτητης δικαιοσύνης. Όπου ουδείς θα μπορεί να εντοπίσει έναν εισαγγελέα με μία ιστορία διαφθοράς από το παρελθόν και να τον υποχρεώσει να άσκηση δίωξη σε ένα έντιμο συνάδελφο του, ο οποίος έχει την «ατυχία» να κυνηγά πανίσχυρα συμφέροντα. Όπου ουδείς θα μπορεί να επηρεάζει πολιτικούς και ΜΜΕ, με χρήματα προερχόμενα από εγκληματική δραστηριότητα, για να γλιτώσει ακριβώς από τις συνέπειες αυτής του της δραστηριότητας.

Κυρίως όμως, οραματίζομαι μία Ελλάδα όπου ουδείς θα τολμά να κάνει επίκληση πατριωτισμού ή πολιτικών φρονημάτων για να γλιτώσει επειδή κατέστρεφε ζωές παιδιών.