Ο Κυριάκος χαμένος στη μετάφραση

Ο Μητσοτάκης βλέπει τους συμμάχους του, στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας», να αποδοκιμάζονται ή και να εξαφανίζονται πολιτικά, αλλά αρνείται να αλλάξει γραμμή

Ενώ όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα προς τη Γαλλία για τον δεύτερο γύρο των πιο κρίσιμων εδώ και δεκαετίες βουλευτικών εκλογών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάθεται -εν μέσω θέρους- σε ακόμα πιο αναμμένα κάρβουνα, καθώς διαμορφώνονται με γοργό ρυθμό συνθήκες απομόνωσής του, σε ευρωπαϊκό αλλά και ευρύτερα διεθνές επίπεδο.

Του Ανδρέα Καψαμπέλη

Μάλιστα, πλησιάζει η στιγμή που θα επιβεβαιωθούν όσοι έκαναν φαρμακερές προβλέψεις ως προς αυτό για την πρόσφατη σύνοδο του G7. Πριν από περίπου 20 ημέρες η πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζόρτζια Μελόνι προσκάλεσε ως προεδρεύουσα τους άλλους ηγέτες σε ένα πολυτελές θέρετρο με θέα τη Αδριατική Θάλασσα και όλοι τους έφτασαν «πολιορκημένοι, μαχόμενοι ή απειλούμενοι», όπως σημείωναν και οι «New York Times», περιγράφοντας έτσι τους πολιτικούς κραδασμούς στη Δύση.

Αλλοι σχολιαστές τόνιζαν ότι, με εξαίρεση την ίδια τη Μελόνι, οι υπόλοιποι μέσα στην επόμενη χρονιά κινδυνεύουν να έχουν χάσει τις καρέκλες τους. Κι αν ληφθεί υπόψη ότι ήδη στη Βρετανία έγινε η μεγάλη ανατροπή στις προχθεσινές εκλογές, ενώ σήμερα στη Γαλλία, είτε εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση η Μαρίν Λεπέν είτε όχι, ο Εμανουέλ Μακρόν είναι «τελειωμένος», η παραπάνω εκτίμηση έχει αρχίσει κιόλας να επαληθεύεται. Σύμφωνα και με την αμερικανική έκφραση «lame duck», οι έξι από τους επτά ηγέτες των ισχυρότερων οικονομικά χωρών έμοιαζαν στο Borgo Egnazia, στην Απουλία, με «κουτσές πάπιες». Και με τους έξι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε φροντίσει να βρίσκεται στην «ίδια πλευρά» και να έχει προσδεθεί στο άρμα τους, το οποίο όμως πλέον βρίσκεται σε φάση ξεχαρβαλώματος..



Ο Βρετανός Ρίσι Σούνακ, που συνετρίβη με ένα ντροπιαστικό αποτέλεσμα που τον υποχρέωσε και σε άμεση παραίτηση από την ηγεσία των Συντηρητικών, παρέδωσε ήδη την εξουσία στον ηγέτη των Εργατικών Κιρ Στάρμερ. Και δεν είναι μόνο αυτό. Στους νικητές των βρετανικών εκλογών συμπεριλαμβάνεται το δεξιό κόμμα Reform UK, υπό τον Ν. Φάρατζ, που αναδείχτηκε τρίτη πολιτική δύναμη και εκτινάχθηκε στο 14,3% των ψήφων, την ώρα που οι Συντηρητικοί κατέρρεαν στα όρια τις διάλυσης κυριολεκτικά.

Στη Γαλλία, η τύχη του Εμανουέλ Μακρόν, που προσέφυγε σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές μετά τη συντριπτική ήττα του κόμματός του στις ευρωεκλογές από τη Μαρίν Λεπέν, είναι προδιαγραμμένη, και είτε αντέξει είτε όχι έως το τέλος της δεύτερης πενταετούς προεδρικής θητείας του μπαίνει σε φάση αποδυνάμωσης και υποχρεωτικής συγκατοίκησης. Αν και λέγεται ότι οι σχέσεις τους είχαν διαταραχτεί τον τελευταίο χρόνο, ο Κ. Μητσοτάκης χάνει έναν κατά τεκμήριο σύμμαχο, τον άξονα με τον οποίο είχε προβάλει πολλές φορές κατά το παρελθόν σε όλα τα επίπεδα.



Σε τροχιά καθόδου έχει μπει στη Γερμανία και ο καγκελάριος Ολαφ Σολτς, το Σολιαλδημοκρατικό Κόμμα του οποίου (SPD) πήρε την τρίτη θέση στις ευρωεκλογές και υποχωρεί διαρκώς, ενώ η δύναμη που κερδίζει διαρκώς έδαφος ως δεύτερο κόμμα πίσω από τους Χριστιανοδημοκράτες είναι η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD). Το Reform UK αναδείχτηκε τρίτη πολιτική δύναμη, μετά τους Εργατικούς και τους Συντηρητικούς, λαμβάνοντας 4.087.236 ψήφους ή το 14,3% των ψήφων (σημειώνεται πως η διαφορά Εργατικών – Συντηρητικών είναι 1,9 εκατομμύρια ψήφοι).

Στο πέραν της Ευρώπης πεδίο της Δύσης επίσης ο Ιάπωνας πρωθυπουργός Φούμιο Κισίντα κάθε άλλο παρά πανίσχυρος είναι, ενώ ο πρωθυπουργός του Καναδά Τζάστιν Τριντό -με τον οποίο ο Κ. Μητσοτάκης, που τον επισκέφτηκε πρόσφατα κιόλας, κινούνται σε παράλληλες τροχιές- βρίσκεται σε αποδρομή. Α

πό τους επτά ηγέτες του κάποτε πανίσχυρου G7, που για τον Ελληνα πρωθυπουργό υπήρξαν όλα αυτά τα χρόνια τα πολιτικά ινδάλματά του και σε διεθνές επίπεδο, τα στηρίγματα και οι σύμμαχοί του, στην πραγματικότητα μόνο η Ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι καλπάζει στο εσωτερικό της χώρας, της αυξάνοντας την επιρροή και τα εκλογικά της ποσοστά. Και μάλιστα έχει σημασία ότι ενώ πριν από τις ευρωεκλογές είχε γίνει -και μέσω του κ. Μητσοτάκη- ένα άνοιγμα προς αυτήν για να στηρίξει τις επιλογές τύπου Ούρσουλα φορ ντερ Λάιεν για τα ευρωπαϊκά αξιώματα ύστερα από την 9η Ιουνίου, εκ των υστέρων αγνοήθηκε η δυναμική του κόμματος ECR, που είναι πια τρίτη δύναμη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με περισσότερες έδρες από τους Φιλελευθέρους, και η κατανομή των θέσεων έγινε μεταξύ του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς.

Αυτό προκάλεσε την οργή της Μελόνι και τη ρήξη, με σκληρές μάλιστα δηλώσεις εκ μέρους της για «σουρεαλιστικές αποφάσεις» και για «έναν επεμβατικό γραφειοκρατικό γίγαντα» όσον αφορά την Ε.Ε. Με τις δηλώσεις αυτές προσδιορίζεται και το πλαίσιο αντιπαράθεσης στο οποίο θα κινηθούν από εδώ και πέρα στην Ευρώπη οι δεξιές δυνάμεις, που ύστερα και από τα αποτελέσματα στη Γαλλία θεωρείται πολύ πιθανό να ενισχυθούν ακόμα περισσότερο μέσα από έναν κοινό άξονα συνεργασίας μεταξύ Λεπέν και Μελόνι. Και ο τρίτος ισχυρός πόλος είναι ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπαν, ο οποίος έδειξε τα δόντια του, καθώς είναι ο πρώτος ηγέτης ευρωπαϊκής χώρας που μετά την εισβολή στην Ουκρανία επισκέπτεται τη Μόσχα και συναντήθηκε με τον Βλ. Πούτιν, κάνοντας την καταρρέουσα ευρωπαϊκή ελίτ έξαλλη. Η σημειολογία της επίσκεψης αυτής είναι εντονότερη διότι ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας ασκεί το τρέχον εξάμηνο την προεδρία στην Ε.Ε., με τον Γερμανό καγκελάριο Σολτς να σπεύδει να διευκρινίσει -ή και να καθησυχάσει- ότι «ο Ορμπαν στη Μόσχα δεν εκπροσωπεί την Ε.Ε.».
Η καθοδική πορεία του Μπάιντεν και οι γέφυρες της Ντόρας στους ρεπουμπλικάνους

Από τους υποστηρικτές και συνομιλητές του κ. Μητσοτάκη, ειδικά για τον νυν πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν ό,τι και να ειπωθεί πλέον θεωρείται πλεονασμός. Υστερα, μάλιστα, από τον πρωτοφανή διασυρμό του στο πρόσφατο ντιμπέιτ και τη δρομολόγηση των διεργασιών για την απόσυρσή του από την προεδρική κούρσα και την αντικατάστασή του από άλλον υποψήφιο, η κατάσταση έχει πάρει συγκεκριμένη μορφή. Και αυτή τη στιγμή, λόγω και της δυναμικής του Ντόναλντ Τραμπ στην αμερικανική κοινωνία όλα δείχνουν ότι βαδίζουν προς μια μεγάλη ανατροπή και οι ΗΠΑ στις εκλογές του ερχόμενου φθινοπώρου, η οποία θα οδηγήσει και σε άλλες πολιτικές, από εκείνες που στα μεγάλα διεθνή θέματα -όπως το Ουκρανικό και οι σχέσεις με τη Ρωσία- ακολουθούσε ευλαβικά και εντελώς αδιαμαρτύρητα ο Κ. Μητσοτάκης, δηλώνοντας μάλιστα με κομπασμό ότι «είμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας».

Ενδεικτικό, πάντως, του αδιεξόδου που φαίνεται να υπάρχει πια στην ελληνική πλευρά θεωρείται και το γεγονός ότι για πρώτη φορά η Ντ. Μπακογιάννη δήλωσε προ ημερών ότι «δεν έπρεπε να έχουμε εμπλακεί στον πόλεμο με την Ουκρανία». Μια δήλωση η οποία, αν και έκανε στη συνέχεια για λόγους τακτικής «διευκρινίσεις», αποδίδεται στην προσπάθεια να ριχτούν από τώρα γέφυρες -και υπό τον φόβο της πλήρους απομόνωσης- στη νέα πολιτική κατάσταση που θα υπάρχει σε μερικούς μήνες στις ΗΠΑ και κατά πάσα πιθανότητα διεθνώς…