Από πότε απεργούν οι δημοσιογράφοι;

Υπάρχει μια υποψία ότι η απεργία πολλών ΜΜΕ έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες και δεν πρόκειται να λήξει

Του Παναγιώτη Λιάκου

Κατά παράδοση, οι δημοσιογραφικές ενώσεις κηρύσσουν απεργία στον κλάδο την παραμονή γενικής απεργίας. Και έτσι κάνουν «τα μούτρα κρέας» κάθε κυβέρνησης, που απαλλάσσεται, έστω και για ένα εικοσιτετράωρο, από την αναιμική κριτική που ασκούν διάφορα ΜΜΕ – κι αυτή η «αναιμία».... εντοπίζεται κυρίως στα συστημικά ΜΜΕ και σε όσα είναι μεν «ξεπαρεού» αλλά επιθυμούν να γίνουν συστημικά και να μπουν στη μεγάλη οικογένεια των «σοβαρών». Τι είναι τα «σοβαρά» ΜΜΕ (με τη λέξη «σοβαρά» να γράφεται εντός εισαγωγικών;) Όσα ξέρουν να σιωπούν κάθε φορά που λεηλατείται η χώρα και οι κυβερνητικές μπουλντόζες γκρεμίζουν τα θεμέλια του έθνους.

Πάντως, επαναλαμβάνεται προς εμπέδωση: η κοινή λογική, αν τη θυμάται κάποιος εδώ στην Ελλάδα, θα επέβαλλε να μην απεργούν οι δημοσιογράφοι πριν ή μετά τις γενικές απεργίες διότι αυτό βολεύει τις κυβερνήσεις που προκαλούν τη δυσαρέσκεια των εργαζομένων. Αντί για σιωπή θα έπρεπε να διπλασιαστούν τα ρεπορτάζ σχετικά με τα εργασιακά δικαιώματα που έχουν γίνει φύλλο και φτερό έπειτα από την πρόσκρουση της χώρας στους μνημονιακούς υφάλους.

Επιπλέον, καλό θα ήταν να λήξει και η λευκή απεργία που έχει κηρυχθεί εδώ και χρόνια σε μεγάλη μερίδα του κλάδου. Η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει, ο λαός φτώχυνε, χιλιάδες αυτοκτόνησαν από την απελπισία τους, περίπου ένα εκατομμύριο συμπατριώτες μας έφυγαν στα ξένα για το μεροκάματο, οι πόλεις ασχήμυναν, η ύπαιθρος ερημώθηκε, το επίπεδο των μαθητών (όπως μαρτυρούν οι επιδόσεις τους στις διεθνείς εξετάσεις PISA) είναι… δάπεδο, η χώρα αποικίζεται από αφροασιατικούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς και η Δικαιοσύνη, πατώντας πάνω σε άθλια νομοθετήματα «εθνοσωτήρων», αποφαίνεται ότι η διάλυση κράτους και έθνους έγιναν συμφώνως τω νόμω.

Αν σε όλα τα παραπάνω τα ελληνικά ΜΜΕ απαντούσαν με την ισχύ της έρευνας και της δημοσίευσης, η κατάσταση θα ήταν πολύ διαφορετική. Βέβαια, με το «αν» δεν γράφεται ιστορία. Όσα ήταν να γίνουν έγιναν. Όσα έπρεπε να κουκουλωθούν δεν κουκουλώθηκαν (επειδή υπάρχουν και στα ΜΜΕ λίγα ανυπότακτα «γαλατικά χωριά», όπως η «δημοκρατία»), αλλά πιθανότατα θα μείνουν ατιμώρητα και οι κόποι και οι θυσίες εκατομμυρίων εντίμων και σκληρά εργαζόμενων ανθρώπων θα ανταμειφθούν στους ουρανούς. Όχι εδώ, όχι στην Ελλάδα που κατάντησε κακέκτυπο του εαυτού της.

Εδώ, ό,τι και να κάνεις πάει στράφι.

Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»