Γράφει ο Δήμος Βερύκιος
Αίφνης τίθεται θέμα απομάκρυνσης του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Άμυνας, Αντώνη Οικονόμου, μετά απο ευδόκιμη θητεία οκτώ ετών στο ίδιο πόστο. Μια πολυσχιδής προσωπικότητα που δηλώνει «Μακεδόνας εξ Αρκαδίας». Γεννημένος και μοσχαναθρεμμένος στα βαριά σαλόνια του νεοκλασικού στο ιστορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης με μητέρα την κυρία Λαίς απόφοιτη του κολλεγίου «Ανατόλια» που, όμως, φρόντισε να δώσει γερμανική παιδεία στον γιο της.
Τα αναφέρω όλα αυτά για να καταδείξω απο την αρχή ότι ο Οικονόμου εμφανίστηκε στο Πεντάγωνο ως χορτασμένο αρχοντόπουλο με το κολλεγιακό σεβαλιέ και όχι σαν ξενηστικωμένο αρπαχτικό, έτοιμο να κάνει ντου στο κουτί με τις πάστες. Δεν είναι τυχαίο ότι οκτώ χρόνια δεν έχει ακουστεί το παραμικρό, ούτε καν υπονοούμενο για την ακεραιότητα του χαρακτήρα του και την εντιμότητά του.
Όχι απλώς Δεξιός αλλά καραδεξιός με ιδεολογικό υπόβαθρο που του επιτρέπει να κινείται άνετα και να γίνεται αποδεκτός απο ετερόκλητες δυνάμεις ολόκληρου του πολιτικού φάσματος. Όποιος κάθεται στην καρέκλα του υπουργού Άμυνας, «κολλάει» με τον Οικονόμου λόγω της ευστροφίας και της αποτελεσματικότητάς του. Αποκτά στενές σχέσεις συνεργασίας με την αείμνηστη Φώφη, τον Βαγγέλη Βενιζέλο, τον Νίκο Δένδια και τις δύο φορές που ανεβαίνει στο Πεντάγωνο. Άνθρωπος του Σαμαρά που ουδέποτε πρόδωσε ή εγκατέλειψε. Φίλος του Κώστα Καραμανλή όπως και της Αννας Διαμαντοπούλου. Συνεργάτης του Βαγγέλη Αποστολάκη την περίοδο που ήταν αρχηγος ΓΕΕΘΑ.
Αν και ευτραφής, αποδεικνύεται αίλουρος που με κατάλληλες κινήσεις καλύπτει την ανεπάρκεια ορισμένων εκ των προϊσταμένων του. Διαρκώς σε ανοιχτή γραμμή με τον κύριο Στέλιο επί της Ερμού και πρωτίστως με τον Γρήγορη Δημητριάδη την εποχή που ήταν παρά τω πρωθυπουργώ. Ό,τι ήθελε το Μαξίμου, ό,τι έψαχνε η Ιουλία για λογαριασμό του αφεντικού, στον Οικονόμου απευθύνονταν για να γίνει η δουλειά τους. Ειδικά για τα πολύ σοβαρά θέματα όπως η αποπεράτωση των μεγάλων εξοπλιστικών συμβάσεων ο Γεραπετρίτης με τον Οικονόμου συνεργάζονταν, διαφορετικά ακόμη δεν θα είχαν ολοκληρώσει τις διαδικασίες…
Ο Οικονόμου που ο Θεός δεν του έδωσε δικά του παιδιά, έχει χρόνο να χτυπάει δωδεκάωρα στο Υπουργείο και ως εργένης των Αθηνών αλλά και ως καλοφαγάς Θεσσαλονικιός φροντίζει τα βράδια να βγαίνει παρέα με φίλους και γνωστούς να τρώει και να χαλαρώνει με την κουβέντα που έχει έντονο πολιτικό παρασκήνιο. Η κοινωνικότητά του τον φέρνει πιο κοντά στην ελίτ της δημοσιογραφίας, σχεδόν με όλους έχει άριστες σχέσεις από τον Παπαχελά και τον Πρεντετέρη μέχρι τον Δελατόλα, τον Φιλιππάκη και τον Κουρτάκη…
Ωστόσο, πριν από μερικούς μήνες η μοίρα το έφερε να τον χτυπήσει ο καρκίνος. Θαρραλέος και αποφαστικός ξεκινάει αμέσως έναν πρώτο κύκλο χημειοθεραπειών. Το πρωί στο νοσοκομείο και το μεσημέρι στο γραφείο ως να πρόκειται για κανονικότητα μέχρι την ημέρα που μπαίνει στο χειρουργείο και βγαίνει μετά απο αρκετές ώρες. Δύσκολο και επώδυνο χειρουργείο που αναπόφευκτα καταβάλλει τον ασθενή.
Μέσα στο κατακαλόκαιρο, ο Αντώνης δίνει τη μεγάλη μάχη για την επανάκτηση των φυσικών του δυνάμεων και ταυτόχρονα ξεκινάει έναν δεύτερο κύκλο χημειοθεραπειών χωρίς να εγκαταλείψει ούτε μέρα το γραφείο. Από άθλο σε άθλο. Η δουλειά γίνεται η ψυχοθεραπεία του. Δίπλα του διαρκώς ο υπουργός του, αλλά και τα παιδιά απο το Μαξίμου, όπως και ο Γεραπετρίτης από το ΥΠΕΞ. Του δίνουν δύναμη, βγαίνουν βόλτες μαζί του και επισκέπτονται τις πιο ευωδιαστές αυλές ταβερνείων της Αθήνας. Ο Αντώνης δεν τρώει ποσότητες όπως πρώτα, απλώς τσιμπάει. Δεν πίνει, ούτε καπνίζει, απλώς όπως κάθε Έλληνας πολίτης συμμετέχει στις συζητήσεις που αφορούν τα πολιτικά δρώμενα… Συζητήσεις και όχι συνωμοσίες. Σαν εκείνες τις συζητήσεις που κάνει ο κάθε ασθενής που προσπαθεί να αναρρώσει.
Και ξαφνικά εκεί που όλα ήταν ήρεμα και ο Αντώνης προσπαθούσε να ταξινομήσει, εκκρεμότητες και υποχρεώσεις για να μπουν τα πράγματα σε μια νέα κανονικότητα, πέφτει η «καρφωτή» ότι ένα βράδυ περιέπεσε στο προπατορικό αμάρτημα να συμφάγει με τον Γιάννη Φιλιππάκη, εκδότη της «Δημοκρατίας», της «ΕΣΤΙΑΣ» και της «Espesso». Φυτιλιάζουν τον Κυριάκο, τον κάνουν τούρμπο και ζητάει την κεφαλή του Οικονόμου επί πίνακι.
Αν είναι δυνατόν! Αυτά τα πράγματα είναι νοσηρά και σε καμία περίπτωση φυσιολογικά. Οι κοινωνικές επαφές ποινικοποιούνται μόνο σε ανελεύθερα καθεστώτα και όχι σε φιλελεύθερες παρατάξεις όπως είναι η ΝΔ. Ανυπομονούμε να διαπιστώσουμε εάν επικρατήσει η λογική στο Μαξίμου, ώστε ο Αντώνης Οικονομου να παραμείνει στη θέση του και δεν θα χρειαστεί κάποιος να πιάσει τον μουντζούρη της εκδίωξης ενός κυβερνητικού αξιωματούχου αν και είναι ασθενής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου