Το 1932 ο τότε κυβερνήτης της Πολιτείας της Νέας Υόρκης Φραγκλίνος Ρούζβελτ πρότεινε ένα Νέο Συμβόλαιο στην αμερικανική κοινωνία ως μονόδρομο για να βγουν οι ΗΠΑ από τη βαθιά ύφεση στην οποία βυθίστηκαν μετά την κατάρρευση των χρηματαγορών τον Οκτώβριο του 1929...
Ο κρατικός παρεμβατισμός δεν έκανε το θαύμα του και η χώρα ξεπέρασε την κρίση μόνο μετά την επίθεση της Ιαπωνίας στο Περλ Χάρμπορ στις 8.12.1941.
Η μεγάλη επιτυχία του Ρούζβελτ ήταν ότι συντήρησε την εμπιστοσύνη της κοινωνίας μέχρι την είσοδο των ΗΠΑ στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το New Deal, δηλαδή η παρέμβαση του κράτους στην οικονομία, έγινε μετά το 1945 παγκόσμια συνταγή για την αναθέρμανση των παραγωγικών δραστηριοτήτων.
Μετά την πρώτη πετρελαϊκή κρίση του 1973 άρχισε η αποδόμηση της συναίνεσης του New Deal, με τη μεταφορά των παραγωγικών δραστηριοτήτων σε χώρες χαμηλού εργατικού κόστους.
Ταυτόχρονα άρχισε η πλήρης απελευθέρωση της ροής των κεφαλαίων σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά και η υπονόμευση-αποδόμηση των κοινωνικών κεκτημένων στις χώρες της Δύσης.
Πάνω στα παραπάνω δεδομένα πυροδοτήθηκε ο διχασμός της αμερικανικής κοινωνίας, όπως αυτός κατέληξε να εκφράζεται στη μονομαχία Τραμπ - Χάρις.
Πριν από μερικούς μήνες ο κυβερνήτης του Τέξας ξεκίνησε την απέλαση των παράτυπων μεταναστών όχι στη Ρουάντα και την Αλβανία, αλλά στις Πολιτείες που έχουν Δημοκρατικό κυβερνήτη με χαλαρές θέσεις για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού-προσφυγικού.
Αν οι ΗΠΑ χρειάζονται ένα νέο New Deal, αυτό δεν μπορεί να είναι η αδύνατη με τα σημερινά δεδομένα ανατύπωση των συνταγών του Κέινς για έξοδο από τον μακρόχρονο εγκλωβισμό στην ύφεση, αλλά μια ζητούμενη παγκοσμίως συνταγή που να συνδυάζει την ανάπτυξη με την άμβλυνση των κοινωνικών και περιφερειακών ανισοτήτων.
Ο Τραμπ είναι εξ ορισμού σε πιο ευνοϊκή επικοινωνιακή θέση, καθώς η παραμονή του στον Λευκό Οίκο την τετραετία 2016-2020 δεν αρκεί για τη στοχοποίησή του ως συνυπεύθυνου για τα μακρόχρονα πολιτικά και κοινωνικά αδιέξοδα της χώρας.
Δεν είναι δυνατόν η χώρα που διατηρεί αναμφισβήτητο προβάδισμα στην τεχνολογική πρόοδο να θεωρεί ως μέρος της κοινωνικής συνύπαρξης τα τροχόσπιτα και τις σκηνές που στεγάζουν τους δανειολήπτες των στεγαστικών δανείων, οι οποίοι βρίσκονται εκτός κανονικότητας από την επομένη της κατάρρευσης της Lehman Brothers το φθινόπωρο του 2008.
Μετά το 1929, οι αντίστοιχοι καταυλισμοί αστέγων ονομάστηκαν Χούβερβιλ από το όνομα του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Χούβερ.
Σήμερα υπάρχουν πολλές επιλογές για τα πάρκινγκ των αστέγων: Μπούσβιλ, Ομπάμαβιλ, Τράμπβιλ και Μπάιντενβιλ.
Γιώργος Καπόπουλος
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου