Ο μεγάλος ανοιχτός λογαριασμός τραπεζών-κοινωνίας...

Το «φίνις» που επιφύλασσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην πενθήμερη -και δυστυχώς αφόρητα βαρετή για το ευρύ κοινό- συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2025 ήταν καλά σκηνοθετημένο και προσεκτικά προετοιμασμένο. Προηγήθηκαν αρκετές μέρες κυβερνητικών διαρροών για το τι έχουν να «πάθουν» οι τράπεζες μόλις ακουστούν τα κυβερνητικά μέτρα...Αρκετά πρόθυμα, φιλικά προς την κυβέρνηση ΜΜΕ είχαν βγάλει τα τεφτέρια και υπολόγιζαν πόσο θα κοστίσει στα συστημικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα η ευρωπαϊκή οδηγία που επιτρέπει πλέον στις κυβερνήσεις να βάζουν ένα στοιχειώδες φρένο στις εξωφρενικές χρεώσεις τραπεζών για υπηρεσίες που στην πραγματικότητα δεν προσφέρουν πια, αφού έχουν ψηφιοποιηθεί κι έχουν καταστήσει τα φυσικά καταστήματα άβατα για τους πελάτες τους.

Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο πρωθυπουργός μπορεί να κέρδισε χθες στιγμιαία το παιχνίδι των εντυπώσεων, βάζοντας σε ένα τεράστιο και αστραφτερό χριστουγεννιάτικο αμπαλάζ ένα οικονομικά ασήμαντο «δώρο». Η πομπώδης εξαγγελία για μηδενισμό των προμηθειών στην πληρωμή λογαριασμών ΔΕΚΟ δεν αντιστοιχεί παρά σε ένα 5%-6% των εσόδων 1,5 δισ. τον χρόνο που έχουν οι τράπεζες απλώς για να εισπράττουν ή να μεταβιβάζουν χρήματα.

Στην πραγματικότητα, όλα τα μέτρα έχουν προσυμφωνηθεί με τις συστημικές τράπεζες και ελάχιστα διαφέρουν από τη σχεδόν κωμική πια ετήσια «εθελοντική συνεισφορά» των απανταχού Ελλήνων -και σταθερά αφορολόγητων- εφοπλιστών. Μια προσεκτική ανάγνωση του κυβερνητικού βηματισμού, από τα περίφημα... μπινελίκια του κ. Σταϊκούρα προ δύο ετών μέχρι χθες, αποκαλύπτει ότι η κυβέρνηση εντελώς απρόθυμα και καθυστερημένα αντέδρασε στην πίεση που ασκούν εδώ και καιρό η αντιπολίτευση και κοινωνικοί φορείς.

Ομως, σε όλο αυτό το σκηνοθετημένο «δούλεμα», που θα κοστίσει στις τράπεζες το πολύ 300 εκατ. ευρώ, έναντι ετήσιας κερδοφορίας σχεδόν 4 δισ. ευρώ, απουσιάζει ο μεγάλος και ακόμη ανοιχτός λογαριασμός μεταξύ της ελληνικής κοινωνίας και του πολύπλευρα ευεργετημένου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Η διάσωση των ελληνικών συστημικών τραπεζών στη διάρκεια της κρίσης χρέους κόστισε στο ελληνικό Δημόσιο τουλάχιστον 50 δισ. ευρώ. Η εξυγίανσή τους, η απαλλαγή τους από προβληματικά δάνεια, η πλήρης επανιδιωτικοποίησή τους εξακολουθούν να κοστίζουν στους Ελληνες φορολογούμενους. Ενα μέρος του κόστους διάσωσής τους θα πληρώνεται ως δημόσιο χρέος για πολλές δεκαετίες.

Το ποιος χρωστάει σε ποιον σε αυτή τη μακρόχρονη, οδυνηρή συναλλαγή είναι σαφές. Κι ο λογαριασμός αυτός δεν κλείνει με ένα φιλοδώρημα...

Η άποψη της Εφ.Συν.