Οι γιορτές δοκιμάζουν την ανθρωπιά μας Ό,τι λάμπει, δεν είναι χρυσός και ότι είναι Χριστούγεννα, δεν είναι γιορτή για όλους.

Φωτογραφία αρχείου

 


Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
 


Ωραία! Οι – πρώην με νοοτροπία νυν – βασιλόπαιδες θα κάνουν ρεβεγιόν με το καινούργιο τους επώνυμο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα υποδεχθεί οικογενειακώς χορωδίες και η κυβερνητική προπαγάνδα θα κλείσει τη χρονιά με διθυράμβους για τη διακυβέρνησή του. Ευτυχισμένη χώρα η Ελλάδα!

Μην πέσετε στην παγίδα. Ό,τι λάμπει, δεν είναι χρυσός και ότι είναι Χριστούγεννα, δεν είναι γιορτή για όλους. Πίσω από τη βιτρίνα των ημερών υπάρχει μια πραγματικότητα που τρομάζει όποιον έχει το κουράγιο να την αντιμετωπίσει. Η κοινωνία της κρίσης είναι εδώ, μπροστά μας. Όλο τον χρόνο μπορεί να κρύβεται, αλλά αυτή την εποχή αποκαλύπτεται όσο και αν κλείνουμε τα μάτια.


Αυτά τα Χριστούγεννα δεν θα βγουν όλοι στα μαγαζιά για να ψωνίσουν. Δεν θα έχουν όλοι τη χαρά της γιορτής. Δεν θα ανταλλάξουν δώρα και ευχές στο ρεβεγιόν. Πολλά παιδιά δεν περιμένουν κανέναν Άι Βασίλη να τους φέρει τίποτε. Πολλοί – πάρα πολλοί – άνθρωποι δεν θα γιορτάσουν.

Δεν θα χτυπήσει την πόρτα πολλών ηλικιωμένων, για να ρωτήσει κάποιος πως θα περάσουν. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα καθίσουν σε γιορτινό τραπέζι με γαλοπούλα και μελομακάρονα. Δεν έχουν.


Κάποιοι άλλοι μπορεί να έχουν, αλλά δεν έχουν συντροφιά. Δεν έχουν συγγενείς η φίλους ή δεν τους θυμάται κανείς. Η μοναξιά αυτές τις μέρες είναι αβάσταχτη.

Άλλοι άνθρωποι, αυτές τις ημέρες, θα προσπαθήσουν να ψευτοπεράσουν τη γιορτή. Σε κάποια σπίτια η οικογένεια θα κάνει Χριστούγεννα με ένα κοτόπουλο. Ή με ό,τι βρέθηκε στο κλείσιμο της αγοράς – φτηνό και δευτερότερο. Θα ξεγελάσει την επιθυμία των παιδιών της με ένα παιχνίδι από τη λαϊκή αγορά. Και θα καρφωθεί στην τηλεόραση, βουλιάζοντας και άλλο στο κιτς και στην υποκουλτούρα.


Εκτός από την Ερμού, την Εγνατία, το Κολωνάκι και την Κηφισιά, τους στολισμένους δρόμους στις μεγάλες πόλεις, τις αγορές από τις πλατφόρμες του διαδικτύου, υπάρχουν και οι άλλες αγορές. Για τους άλλους, αυτούς που περισσεύουν στην κοινωνία του ενός τρίτου που διαμορφώνει η σημερινή κυβέρνηση.

Εκεί χιλιάδες άνθρωποι θα ψάξουν κάτι που θα τους επιτρέψει να πάρουν μέρος στην ψευδαίσθηση των ημερών. Παπούτσια με πέντε ευρώ, επικίνδυνα κατεψυγμένα τρόφιμα, ρούχα που θα ξεβάψουν στο πρώτο πλύσιμο, δώρα ιμιτασιόν και αξεσουάρ «μαϊμούδες».

Άλλοι δεν έχουν τρόπο να ψωνίσουν ούτε από εκεί. Στα ορεινά χωριά της Άρτας, στα νησιά της άγονης γραμμής, στις φτωχογειτονιές γειτονιές της Αθήνας, στα προάστια των πόλεων διαμορφώνονται νησίδες απόλυτης ανέχειας. Στα γκέτο, οι πληθυσμοί των προσφύγων και των μεταναστών σέρνονται απελπισμένοι και προσπαθούν να δώσουν την εντύπωση ότι πίσω από τα θλιμμένα μάτια των παιδιών τους υπάρχουν ανθρώπινα πλάσματα.


Χριστουγεννιάτικο μελό; Καθόλου. Υπενθύμιση ότι ο άνθρωπος διπλανής πόρτας μπορεί να έχει την ανάγκη μας αυτές τις ημέρες. Μπορεί να περιμένει από τους άλλους ό,τι δεν μπόρεσε να έχει μόνος του. Να μην τον ξεχάσουμε. Ένα μικρό παιχνίδι, για τα παιδιά του. Μια διακριτική οικονομική ενίσχυση για να μπορέσει να μπει σε σούπερ μάρκετ την τελευταία στιγμή. Μια ελπίδα ότι κάτι μπορεί να είναι καλύτερο γι' αυτόν αυτές τις ημέρες. Ίσως αρκεί απλώς μια ευχή για τον καινούργιο χρόνο, ένα χτύπημα στην πόρτα. Ένα χαμόγελο στους δυστυχείς των φαναριών. Ένα απλό βλέμμα στον μετανάστη που κυκλοφορεί σαν δαρμένο σκυλί, χωρίς ελπίδα.

Θέλει μόνο περίσσευμα ψυχής για να μπει κανείς για λίγο στη μοναξιά του γείτονα. Δεν κοστίζει να προσφερθεί κάποιος να κάνει τα ψώνια στην ηλικιωμένη κυρία του διπλανού διαμερίσματος. Να βρει μια θέση στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι για τον υπερήλικα του ισογείου. Να επισκεφθεί έναν ξεχασμένο συγγενή στο γηροκομείο. Να προσφέρει φιλοξενία και στοργή στις οικογένειες των φίλων που δεν ζουν πλέον.

Δεν είναι ούτε φιλανθρωπία, ούτε έλεος. Είναι η στοιχειώδης ένδειξη ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει ελπίδα.