Εκεί λοιπόν, αφού περιγράψει τις σκοτεινές μέρες που οδήγησαν στην απαξίωση τον Α984 και αναφερθεί στις κινήσεις εξυγίανσης του, ζητάει
«την πρωτοβουλία για τη διοργάνωση μιας ευρείας συζήτησης με στόχο ένα πραγματικά ιδρυτικό συνέδριο μιας Ένωσης που δεν μπορεί να σκέπτεται μονίμως την κατάληψη των ανακτόρων αλλά και πως ήρθε η ώρα να μαζέψει κι αυτή τα δικά της (μας;) σκουπίδια».
Δυστυχώς, ξεχνάει ορισμένα πράγματα. Κι επειδή εγώ είμαι εδώ να του θυμίζω τις μέρες τις παλιές, ιδού:
1) H κατάσταση στον Α984 δεν ήταν ευθύνη ούτε της ΕΣΗΕΑ, ούτε των εργαζομένων ―και σίγουρα όχι των δεκάδων εργαζομένων με το βασικό, με μπλοκάκι, υπό αίρεση. Η (κακο)διαχείριση και το όποιο φαγοπότι υπήρξε έργο των διοικήσεων και των εκλεκτών τους.
2) H ΕΣΗΕΑ όχι μόνο δεν σκέπτεται μονίμως την «κατάληψη των ανακτόρων», αλλά στάθηκε διακριτικά αρωγός στην προσπάθεια «μαζέματος των σκουπιδιών» στον Α984. Οι 170 απολύσεις/ διακοπές συνεργασίας, επί παραδείγματι, έγιναν χωρίς να ανοίξει μύτη. Όπως ακριβώς έγινε και με το νέο, αυξημένο κατά 15%, ωράριο, με την ίδια ακριβώς (ή και μικρότερη) αμοιβή.
3) Tόσο το εγχείρημα ανανέωσης του Α984 όσο και ο ίδιος ως πρόσωπο έτυχαν της αποδοχής και της ΕΣΗΕΑ και, το κυριότερο, των εργαζομένων. Γι αυτό και ακόμα και μετά την υποβολή παραίτησης του ιδίου ως αντίδραση στην ανακοίνωση της απεργίας, η συνέλευση ζήτησε, και ψήφισε, αίτημα επιστροφής του.
4) H ανανέωση του σταθμού δεν αποτέλει αποκλειστικό εγχείρημα ενός ατόμου ή μιας μικρής μόνο ομάδας.
Όπως αναφέρει και ο ίδιος άλλωστε, όλοι οι εργαζόμενοι εμπνεύστηκαν από την προσπάθεια αναδιοργάνωσης του σταθμού και εργάστηκαν σκληρά γι’ αυτήν. Γράφει συγκεκριμένα: «Οι άνθρωποι του σταθμού το αγκάλιασαν (κανείς δεν μπορεί να το διαψεύσει αυτό) το πίστεψαν και το έφεραν σε πέρας. Αρχίσαμε να έχουμε τα πρώτα δειλά σημάδια της ανάκαμψης. Ο σταθμός ποτέ δεν είχε δουλέψει έτσι (ούτε αυτό μπορεί κανείς να το διαψεύσει) και ποτέ δεν είχε υπάρξει μια τόσο στενή δημιουργική και καθημερινή συνεργασία διοίκησης και εργαζομένων».
Σωστά, σωστότατα. Πως λοιπόν, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι του Α984 που συνεργάστηκαν «δημιουργικά και στενά» για το νέο πρόγραμμα καταγγέλονται σήμερα από εκείνον ως περίπου σαμποτέρ της επιτυχίας του σταθμού;
Το μόνo επιχείρημά που παρουσιάζεται είναι το αν και πόσο θα βλάψουν το σταθμό σε επίπεδο ακροαματικότητας οι όποιες ημέρες απεργίας, αφού:
«ο σταθμός θα μείνει κλειστός για έξι μέρες και οι ανταγωνιστές ελεύθεροι να πάρουν και τα τελευταία μερίδια ακροαματικότητας του 9,84».
Μπακ του δη μπέησικς, που λέμε και στο χωριό μου: ένας σταθμός κρίνεται από το πρόγραμμα και την ποιότητα του ή από τη σκέτη παρουσία του στα ερτζιανά;
Προφανής απάντησις: βεβαίως και από το πρώτο. Γιατί, αδιάλειπτη παρουσία στα ερτζιανά ο σταθμός είχε και τις ημέρες του 0,4%, χωρίς αυτό να εμποδίσει τον κόσμο να στραφεί αλλού.
Αν το πρόγραμμα αξίζει, ο κόσμος θα προτιμήσει το σταθμό, ανεξάρτητα από διακοπές και απεργίες. Όπως ο κόσμος άλλαξε συχνότητα και χάρισε 50% αύξηση στο Ρηαλ γιατί έδωσε στεγη στην Ελληνοφρένεια. Οι πολίτες γνωρίζουν, αναγνωρίζουν και ανταμείβουν. Χρειάζεται χρόνος ― η ακροαματικότητα δύσκολα κερδίζεται, αλλά η δουλειά πάντα ανταμείβεται.
Στο θέμα μας, όμως. Μια ακόμη διευθυντική ρήση να ξεχωρίσω:
«Το συμφέρον του σταθμού με αναγκάζει να έρθω απέναντι από την κινητοποίηση του σωματείου μου. Και για λόγους αρχής: Δεν αντιλαμβάνομαι τι κοινό έχει η ΕΡΤ και το ΑΠΕ με τον 9,84. Εμείς εδώ βάλαμε μόνοι μας το μαχαίρι στο κόκαλο και μάλιστα το σύνθημά μας ήταν ακριβώς αυτό: “Δεν θα ξαναγίνουμε αυτό που ήμασταν: Η δημοτική (παλαιά) ΕΡΤ”. Μόνο οι κοντόφθαλμοι ή οι πάσης φύσεως φανατικοί δεν αντιλαμβάνονται ότι τα ψέματα τέλειωσαν. Ότι σήμερα δεν υπάρχει χώρος για εργασιακές καβάντζες.»
Το ότι δεν υπάρχει χώρος για «εργασιακές καβάντζες» σημαίνει ότι θα πρέπει να παραδώσουμε τα εργασιακά μας δικαιώματα αμαχητί; Ότι οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να συνυπογράψουν την μετατροπή τους σε δημοσίους υπαλλήλους, οιωνεί μετατάξιμους, την μείωση των μισθών τους κατά 20 και 40% και τον ευτελισμό του κλάδου;
Όσο για το την δήλωση ότι «το συμφέρον του σταθμού με αναγκάζει να έρθω απέναντι από την κινητοποίηση του σωματείου μου» ―εδώ μοιάζει να ξεχνάει ότι ως διευθυντικό στέλεχος, τελεί υπό αναστολή της ιδιότητας του μέλους, αλλά ας κάνουμε ότι το αγνοούμε―, δεν είναι καταφανές ότι έρχεται σε άμεση αντίθεση με την προηγούμενη διαβεβαίωση ότι «δεν υπάρχει χώρος για εργασιακές καβάντζες»;
Αν δεν υπάρχουν «καβάντζες», αν σήμερα είσαι και αύριο δεν είσαι στον Α984 ή σε οποιοδήποτε μέσο, τότε πρώτο μέλημά ενός εργαζόμενου δημοσιογράφου πρέπει να είναι ο κλάδος και το σωματείο του, όχι το «μαγαζί» του.
Ποιός αφελής άλλωστε πιστεύει ότι ένα μαγαζί θα πάει μπροστά μόνο του αν καταρρεύσει ο κλάδος; Με το ίδιο ψευτοδίλλημα δεν έρχονται αντιμέτωποι οι εργαζόμενοι στα ιδιωτικά μέσα: «Υπογράψτε μαζικές απολύσεις/μειώσεις 40% κλπ ή το κλείνω το μαγαζί»;
Ένας παλαιότερος Πρώτος Πολίτης της Αθήνας έχει να θυμίσει στον Τάκη Καμπύλη ότι «όσο κι αν ευτυχεί ένας πολίτης στις ιδιωτικές του υποθέσεις, αν καταστρέφεται η πατρίδα του, χάνεται μαζί της». Το ίδιο ισχύει για το συμφέρον του Α984 σε σχέση με το συμφέρον των δημοσιογράφων. Ακόμα περισσότερο, το ίδιο ισχύει για το συμφέρον των δημοσιογράφων σε σχέση με το συμφέρον των εργαζομένων γενικά.
Πιστεύει κανείς ότι οι στιγμές που ζούμε και η εργασιακή -φορολογική – κοινωνική επίθεση που υφιστάμεθα δικαιολογούν στο ελάχιστο την ολιγωρία μας;
Ένας Α984 που συνεχίζει με την κανονική ροή του εν μέσω ιστορικής σημασίας κοινωνικών αναταραχών και γενικής απεργίας είναι το ισοδύναμο της ορχήστρας του Τιτανικού που έπαιζε βαλσάκια ενώ το πλοίο βούλιαζε.
Όσο για την άλλη πρόταση, μια ειδική απεργιακή ροή, με σχετική ενημέρωση, αντι-πληροφόρηση κλπ, θα είχε ασφαλώς το νόημα της και θα δικαίωνε και την πάλαι ποτέ αντιστασιακή αφετηρία του σταθμού. Αλλά μια τέτοια ακριβώς προσπάθεια δεν είναι που διακόπηκε «στον αέρα»; Πως εξηγείται λοιπόν η απόφαση για το κλείσιμο των μικροφώνων την Παρασκευή, η οποία αγνόησε ακόμη και την προαναγγελία της απεργιακής εκπομπής σαν να περιφρονούσε τους ακροατές;
Όσο, τέλος, για την «ευρεία συζήτηση με στόχο ένα πραγματικά ιδρυτικό συνέδριο μιας Ένωσης», την εποχή που η κυβέρνηση ετοιμάζει «ενώσεις προσώπων» για να καταλύσει την ισχύ των κλαδικών συμβάσεων, μια τέτοια πρόταση είναι όχι μόνο άκαιρη αλλά μπορεί να αποδειχθεί και ολέθρια. Ειδικά αν στηρίζεται σε μια προκείμενη ―αυτή μιας ΕΣΗΕΑ που μονίμως σκέπτεται «την κατάληψη των ανακτόρων»― η οποία δεν ισχύει, τα είπαμε και να μη τα ξαναλέμε.
locandiera.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου