ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΑΡΧΙΔΙΑ.

ΑΧ ΓΛΥΚΕΙΑ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΛΛΑΔΑ-ΕΛΛΑΔΑ

Γράφει Ο ΗΟFFA

Tέτοιες ημέρες ο πατέρας χωρίς λόγο έκλαιγε κάθε ημέρα μπροστά στην τηλεόραση. Όχι δεν έβλεπε ούτε τον Βενιζέλο, ούτε τον Γιωργάκη. Έκλαιγε και μου έλεγε με νόημα: «Να δώσει ο Θεός αγόρι μου, μην γίνει αργότερα κάτι στην πατριδα , γιατί έτσι όπως τα βλέπω θα γεμίσει η Ελλάδα ..σκατό. Όλοι αυτοί είναι δειλοί. Μην γίνεις έτσι, καλύτερα να πεθάνεις».

Έπειτα μιλούσε για την κατοχή για τα παιδία στο Λαύριο που δεν είχαν να φάνε, για τον εμφύλιο, για τους προπαπούδες τους ερυθροχίτωνες, που έδιναν για την πατρίδα και την ελευθερία της Ηπείρου τότε την ζωή τους, για την φτώχεια που πέρασε ,για την προσπάθεια του ως στρατιωτικός να ζήσει την οικογένειά του ,την φυματίωση ,τα κόκαλα που τον πονούσαν ακόμα, τον γοφό που τον ενοχλούσε-κληρονομικό θα είναι-και δέν τον άφηνε να τρέξει.

Πήγαινε κουρασμένος πια απο την ζωή και κρεμούσε την σημαία στην κολώνα του σπιτιού στην βεράντα. Έπειτα βλέπαμε μαζί όλες τις παρελάσεις. Ευτυχώς δεν υπήρχαν διάφοροι ηλίθιοι αναλυτές, να μας πουν οτι όλα αυτά τα εθνικοπατριωτικά, είναι ολίγον επικίνδυνα.. Ρίχναμε κλάμα όλοι μαζι-και τώρα οταν ακούω τον εθνικό ύμνο δακρύζω λες και κάνω κατι το παράνομο, θεωρώ όμως ότι είναι η καλύτερη παρακαταθήκη που μου έδωσε ο στρατιωτικός πατέρας μου-και σε κάθε περίπτωση όλοι μαζί στις παρελάσεις είμαστε. Ακόμη και εδώ στον δήμο της Αθήνας, οπότε ακούω το εμβατήριο της Μακεδονίας, νομίζω οτι είμαι στην Σαλονίκη, στην Καβάλα στην Κοζάνη (μεταθέσεις). Θυμάμαι το τελευταίο πατριωτικό άσμα που με έκανε να κλάψω πριν απο είκοσι δυο χρόνια ,εκεί στο νηπιαγωγείο του γιου μου, οταν τον είδα να μου γελάει μαζί με όλα τα άλλα παιδιά τραγουδώντας «Αχ γλυκειά μου πατρίδα Ελλάδα Ελλάδα». Είναι η τελευταία εικόνα που θέλω να έχω μέσα μου...

Οι Έλληνες καθημερινοί άνθρωποι μακρυά από τις βλακείες των κυβερνώντων θα πρέπει να έχουν αντιστάσεις.

Απέναντι στους σύγχρονους δοσίλογους εμείς τραγουδάμε.