ONEMAN
Πέρα και πάνω από τις πολιτικές της πεποιθήσεις (με τις οποίες μπορείς να συμφωνείς ή να διαφωνείς όσο γουστάρεις) η Άντζελα Γκερέκου παραμένει μια από τις πιο κλασάτες Ελληνίδες της τελευταίας τριακονταετίας και δικαίως πλέον μέλος του Hall of Femme μας.
Εκεί που ξεστόμιζε ατάκες όπως 'Η μόνη μεγάλη αλήθεια είναι να ζεις πραγματικά τον έρωτα χωρίς προϋποθέσεις και συμβιβασμούς' κρατώντας με λιμανίσιο τσαμπουκά το βαρύτιμο στήθος της και κοιτάζοντας αδάμαστα στα μάτια τον αναγνώστη.
Την ίδια άνεση που της επέτρεψε να περάσει αρκετά χρόνια σπουδάζοντας διαδοχικά αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης και ηθοποιία στην Ακαδημία Θεατρικών Σπουδών του Λονδίνου.
Τότε που οι δυο τους συναντήθηκαν για πρώτη φορά στο καμαρίνι του στο On the Rocks της Βάρκιζας, με εκείνον να αναφωνεί 'Τι μάτια είναι αυτά, κοπελάρα μου'.
Με τον Τόλη να της λέει 'Ορκίζομαι να σε αγαπάω στην υπόλοιπη ζωή μου' και την Άντζελα να του απαντάει 'κι εγώ να σε προσέχω σαν τα μάτια μου'.
Η ουσία είναι ότι η Άντζελα -τόσο στην περίπτωση του Playboy, όσο και στην περίπτωση του Τόλη- ακολούθησε την αλάνθαστη αμερικάνικη πρακτική του never explain, never complain. Με την μοναδική της δήλωση που θυμάμαι να λέει πως ‘Θα είμαι με τον Τόλη μαζί και στα δύσκολα’.
Προσωπικά θα ήθελα να μεταφερθώ πίσω στο 1986, την εποχή που (η ελληνοβρετανική παραγωγή) Το κορίτσι της Μάνης έκανε πάταγο στο φεστιβάλ των Καννών. Τότε που το τηλέφωνο της Γκερέκου χτυπούσε ασταμάτητα από όλες τις μεγάλες εταιρείες του Χόλυγουντ και του Λονδίνου που προσπαθούσαν να κλείσουν ραντεβού μαζί της για ένα συμβόλαιο.
Και να την ταρακουνήσω προκειμένου να συνέλθει και να αρπάξει την ευκαιρία από τα αυτιά.
Βλέπεις τότε η Άντζελα, σοκαρισμένη από τη δημοσιότητα, φέρεται να δήλωσε ότι απαντούσε στα τηλέφωνα ότι την πονούσε το στομάχι της, μην μπορώντας να ντιλάρει με τον θόρυβο που είχε προκαλέσει.
Νομίζω ότι ένα ‘ταρακούνημα’ θα την έκανε να αλλάξει γνώμη και να δοκιμάσει την τύχη της στην διεθνή καριέρα που η ομορφιά της -και ο αέρας κλάσης που την τυλίγει σαν πασμίνα από παιδούλα- της υπαγόρευε να κάνει.
Εκτός και αν υπάρχει κανείς -ακόμη και η ίδια- που τολμά να ισχυριστεί ότι η συμμετοχή της ως αφηγήτρια στις Τολμηρές ιστορίες, στο βιντεοκλίπ του Αυτοκολλητάκι μου ή στην μουσικοχορευτική παράσταση ‘Ήρθες σαν όνειρο’ (αυτά δηλαδή που εγώ θυμάμαι από την καριέρα της) ήταν αυτό που ονειρευόταν η Άντζελα όταν βρισκόταν, όπως γράφεται συνήθως, στον ‘ευρύτερο κύκλο του Φελίνι’.
Γιατί αν υπάρχει μια Ελληνίδα τα τελευταία 30 χρόνια που ήταν πολύ καλή (βλέπε συγκλονιστικά όμορφη) για να μείνει εντός συνόρων, είναι εκείνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου