Ο Άρης Καβατζίκης με μεγάλη δεξιοτεχνία, ισορρόπησε τον λόγο ανάμεσα σε τέσσερεις κύριες και τρεις γενιές, κάνοντας μια συνέντευξη υπόδειγμα για το περιοδικό People, ενώ η Ολυμπία Κρασαγάκη με το μοναδικής ευαισθησίας φωτογραφικό της... βλέμμα έκλεψε στιγμές ευτυχίας, αγάπης και δεσμών στις γυναίκες της οικογενείας της Ζωής Λάσκαρη.
Η πρωταγωνίστρια, μοναδική μας σταρ και αιώνια καλλονή Ζωή Λάσκαρη, φωτογραφήθηκε στο σπίτι της στο Πόρτο Ράφτη με τις κόρες της Μάρθα Κουτουμάνου, Μαρία – Ελένη και την εγγονή της, Ζένια Μπονάτσου, που έχει το βλέμμα (ίδιο λέμε!), του πατέρα της. Λένε πως μαγειρεύουν, τρώνε μαζί, πηγαίνουν για ψώνια για καφέ και μοιράζονται τα πάντα, ακόμη κι αν δε μένουν όλες μαζί.
Και οι τέσσερις ακουμπούν πάνω στον Αλέξανδρο Λυκουρέζο. Ανάμεσα στα όσα λέγονται ξεχωρίζουμε την παραδοχή, που δείχνει μια περίοδο που ακόμα ξεπερνά η μάνα – Ζωή: «Ο Πέτρος Κουτουμάνος δεν με άφηνε να περνάω πολύ χρόνο με την Μάρθα. Είχε όλη την οικογένεια του στο σπίτι. Αυτό έκανε κακό και σε μενα και στο παιδί. Δεν επέτρεπε, ούτε στο πάρκο να πάω μαζί της. Κι όταν χωρίσαμε, πάλι δεν με άφηνε να τη βλέπω. Δεν καταλάβω ποτέ μου το γιατί. Με έβαζε τιμωρία, λέγοντας μου «άλλες είκοσι μέρες δεν θα δεις το παιδί». Του απαντούσα «Δεν κάνεις κακό σε μένα, αλλά στο παιδί»…
Κάπου εκεί, ο Άρης Καβατζίκης εστιάζει στη Μάρθα Κουτουμάνου που θυμάται: «Πράγματι, είχα τρομερό πρόβλημα. Όταν για ένα διάστημα με είχαν πάρει μακριά από τον παππού και τη γιαγιά, ξυπνούσα στον ύπνο μου και έκλαιγα. Ήμουν 3 – 4 ετών, έβγαινα στο μπαλκόνι και περίμενα τη μαμά να έρθει να με πάρει. Την έψαχνα. Όταν άρχισε να ξαναχτίζεται η σχέση με τη μητέρα μου, ήταν πλέον δύσκολο καθώς δεν υπήρχε ροή. Ήμουν βέβαια, κι εγώ κλειστό παιδί. Το θετικό είναι ότι τώρα είμαστε πολύ καλά, αν και η επικοινωνία πήρε χρόνια για να ξαναχτιστεί»…
Η Μαρία Ελένη τονίζει πως αντιδρούσε στο ιδιωτικό σχολείο που πήγαινε και πως ήταν στόχος μόνο και μόνο γιατί ήταν κόρη του Λυκουρέζου και της Λάσκαρη, θυμάται πως η γιαγιά έλεγε στον μπαμπά που την πίεζε να διαβάσει να «αφήσει ήσυχο το παιδί» και πως ο πατέρας της δεν λέει ποτέ «όχι». Τέλος για το ίδιο θέμα της πατρότητας και τον Βλάσση Μπονάτσο, η Ζένια, λέει λίγο πριν δύσει ο ήλιος στη θάλασσα, «Ήμουν εφτά χρόνων όταν έφυγε. Δεν θυμάμαι, δυστυχώς, καταστάσεις που έχω ζήσει διαγράφηκαν. Ούτε τα ταξίδια που κάναμε θυμάμαι. Υπάρχουν κάποιες εικόνες αμυδρές, σαν ενός λεπτού βίντεο, αλλά όχι κάτι συγκεκριμένο. Θυμάμαι έντονα την ημέρα του θανάτου του, αλλά τίποτα από τα χρόνια που προηγήθηκαν. Θυμάμαι μόνο πράγματα που έκανα εγώ ως παιδί, αλλά ούτε τον μπαμπά, ούτε τη μαμά, ούτε πράγματα που κάναμε μαζί»…
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου