Οταν ο Μπιλ Κάπλαν είπε στη μητέρα του πως θέλει να βγάλει λεφτά από τον τζόγο, δεν φανταζόταν ότι θα έκανε καριέρα στο μπλακτζάκ. Τα χρόνια που ακολούθησαν έγινε ο δημιουργός της ομάδας του ΜΙΤ, ενός γκρουπ φοιτητών που εξελίχθηκαν στο φόβο και τον τρόμο των καζίνο και τελικά έδωσαν έμπνευση στο Χόλιγουντ, για την ταινία «21» με τον Κέβιν Σπέισι.
Ο Κάπλαν θυμάται την αρχή και γελάει. Οταν ανακοίνωσε στη μητέρα του ότι θα αναβάλει τις σπουδές του στο Χάρβαρντ για να βγάλει μία περιουσία από τον τζόγο, εκείνη εμβρόντητη του απάντησε: «Θεέ μου, αυτό είναι γελοίο! Τι θα πω στις φίλες μου;». Ο Κάπλαν είχε διαβάσει ένα βιβλίο για το πώς μπορεί να μετρά κανείς τα φύλλα και πίστευε ότι χρησιμοποιώντας ένα μαθηματικό μοντέλο θα μπορούσε να βγάλει καλά λεφτά από το μπλακτζάκ. Σίγουρα όχι κάτι που ονειρευόταν η μητέρα του για τον αριστούχο γιο της.
Για καλή του τύχη, ο πατριός του ήταν πιο ανοιχτός σε αυτή την ιδέα. «Παίξε μαζί μου κάθε βράδυ και απόδειξέ μου ότι μπορείς να κερδίσεις», του είπε. «Τον διέλυα καθημερινά για δύο εβδομάδες. Οπότε είπε στη μητέρα μου ότι πραγματικά μπορώ να πετύχω αυτό που έλεγα», διηγείται ο Κάπλαν στο BBC. Τα μάζεψε λοιπόν και πήγε στο Λας Βέγκας για ένα χρόνο. Ηταν το 1977 και είχε μαζί του 1.000 δολάρια. Μέσα σε εννιά μήνες τα είχε αυξήσει σε 35.000. ακολούθησαν οι σπουδές του στο Χάρβαρντ και συνέχισε να παίζει μπλακτζάκ σε όλο τον κόσμο.
Η ίδρυση της ομάδας
Η ζωή του όμως άλλαξε όταν μερικοί φοιτητές του ΜΙΤ, που είχαν ασχοληθεί με το μέτρημα των φύλλων, τον άκουσαν να μιλά για τα κατορθώματά του στο Λας Βέγκας. Του ζήτησαν λοιπόν να τους προπονήσει και να γίνει ο μάνατζερ της ομάδας που αργότερα θα γινόταν γνωστή ως MIT Blackjack Team.
Ηταν το 1992 και μερικοί φίλοι του αποφάσισαν να επενδύσουν ένα εκατομμύριο δολάρια στην ίδρυση της Strategic Investments. Σκοπός της ήταν η εκπαίδευση πανέξυπνων φοιτητών στο πώς να μετρούν φύλλα και να τζογάρουν, τους οποίους στη συνέχεια έστελναν στα ανυποψίαστα καζίνο.
Ενας από αυτούς ήταν ο Μάικ Απόντε, 22 χρονών τότε και αναποφάσιστος για το μέλλον του. Αφού τελειοποίησε την τεχνική, του έδωσαν 40.000 δολάρια για να παίξει για λογαριασμό της ομάδας. Το ντεμπούτο του εξελίχθηκε στο απόλυτο σοκ. Στα πρώτα 10' είχε χάσει 10.000 δολάρια. «Με πλησίασε κάποιος από το καζίνο και με οδήγησε σε μία απίστευτη σουίτα, με τζακούζι και μπιλιάρδο», διηγείται. Ο Απόντε είχε πάρει το μάθημά του, καθώς κατάλαβε ότι τα μαθηματικά δεν αποδίδουν πάντα. Παρόλα αυτά, επέστρεψε στο τραπέζι του μπλακτζάκ όπου πέρασε το υπόλοιπο σαββατοκύριακο, καταφέρνοντας τελικά να κερδίσει 25.000 δολάρια.
Η χλιδή και οι ρόλοι
Σύντομα οι φοιτητές άρχισαν να συνηθίζουν στη μεγάλη ζωή. Οι πελάτες των καζίνο που παίζουν μεγάλα ποσά τυγχάνουν πάντα ιδιαίτερης μεταχείρισης, με δωρεάν γεύματα, ποτά, εισιτήρια και αναβάθμιση των δωματίων που μένουν.
Την ίδια ώρα, οι καλύτεροι εξοικειώνονταν με το ρόλο που έπρεπε να υποδυθούν, καθώς δεν έφτανε να ξέρουν μόνο πώς να εκμεταλλεύονται τα μαθηματικά παίζοντας μπλακτζάκ. Αλλωστε, για αυτά τα λαμπρά μυαλά του ΜΙΤ, το τελευταίο ήταν το πιο εύκολο κομμάτι. Ο Απόντε για παράδειγμα, εκμεταλλευόμενος τη φήμη των Ασιατών ότι είναι παθιασμένοι με το τζόγο, έλεγε πάντα την ίδια ιστορία. Υποδύονταν τον κακομαθημένο γόνο μίας πλούσιας οικογένειας.
Βέβαια, το γεγονός ότι συνήθιζαν σε αυτή τη ζωή δεν ήταν πάντα καλό. Για παράδειγμα, μία φορά ένας φοιτητής επέστρεψε με την υπόλοιπη ομάδα από το Λας Βέγκας και πήγε απευθείας στο πανεπιστήμιο για μάθημα. Φεύγοντας από εκεί, ξέχασε μέσα σε μία χάρτινη σακούλα 125.000 δολάρια! Τα βρήκε ο επιστάτης και χρειάστηκε να περάσουν έξι μήνες και να τελειώσει η έρευνα του FBI προκειμένου να πάρει ξανά η ομάδα τα χρήματα.
Οι δυσκολίες
Οσο οι φοιτητές που εκπαιδεύονταν και εξορμούσαν στα τραπέζια του μπλακτζάκ πλήθαιναν, τα καζίνο οχυρώνονταν. Είχαν προσλάβει ακόμη και ιδιωτικό ντετέκτιβ για να βρει κάποιους από αυτούς που είχαν συγκεντρώσει τις υποψίες.
Σε κάποιες περιπτώσεις το να τους αντιληφθούν ήταν εντελώς ανώδυνο. Απλά τους πλησίαζε κάποιος από την ασφάλεια του καζίνο και τους έλεγε ότι δεν μπορούν να παίξουν ξανά μπλακτζάκ εκεί. Σε άλλες περιπτώσεις όμως ήταν πιο άγριοι, ιδιαίτερα εκτός ΗΠΑ. Οπως για παράδειγμα στην περίπτωση ενός μέλους της ομάδας που τον πήραν χαμπάρι σε καζίνο στις Μπαχάμες, με αποτέλεσμα να τον φυλακίσουν και να κατασχέσουν όλα του τα χρήματα.
Οι περισσότεροι, όταν τους απαγόρευαν να παίζουν, σταματούσαν. Αλλοι όμως είχαν ήδη παθιαστεί τόσο που δεν μπορούσαν να τα παρατήσουν. Οπως ένας 21χρονος που για να παραμείνει στα τραπέζια του μπλακτζάκ ντυνόταν γυναίκα.
Το τέλος
Ολα όμως κάποια στιγμή τελειώνουν. Ετσι και ο Κάπλαν αποφάσισε το 1993 να γράψει τον επίλογο της Strategic Investments, που εκείνη τη στιγμή είχε 80 παίκτες. Ο ίδιος κατέληξε ότι τα κέρδη- που μοιράζονταν σε τόσα πολλά άτομα- δεν άξιζαν τελικά το ρίσκο που έπαιρνε. Για αυτό το λόγο προτίμησε να στραφεί σε πιο ήσυχες επενδύσεις, όπως τα κτηματομεσιτικά. Οι περισσότεροι από τους μαθητές του ίδρυσαν τις δικές του ομάδες, όπως έκανε ο Απόντε. Τελικά όμως και αυτός έγινε τόσο γνωστός στα καζίνο, που δεν μπορούσε να παίζει. Πλέον, έχει περάσει... απέναντι. Και παρότι συνεχίζει να διδάσκει σε άλλους τα μυστικά του μπλακτζάκ, την ίδια ώρα εργάζεται και ως σύμβουλος των καζίνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου