Η κοινή πεποίθηση που θέλει την εμμονή των ανδρών με το μεγάλο γυναικείο στήθος δεν ισχύει. Δείτε 28 φωτο
Η κοινή πεποίθηση που θέλει την εμμονή των ανδρών με το μεγάλο γυναικείο στήθος να είναι φυσιολογική, αναμενόμενη και πατροπαράδοτη δεν ισχύει.
Πρόκειται για μια καθήλωση που περιορίζεται σε συγκεκριμένο πολιτισμικό πλαίσιο και δεν έχει καθολικό χαρακτήρα. Σε προηγούμενες περιόδους για παράδειγμα το μικρό στήθος ήταν πιο δημοφιλές από το μεγάλο.
Άλλωστε, τα πρότυπα της ομορφιάς έχουν αλλάξει πολύ ανάμεσα στους αιώνες. Ας μη ξεχνάμε ότι στα χρόνια του Ρούμπενς οι παχύσαρκες γυναίκες θεωρούνταν ιδιαίτερα ελκυστικές.
Το άρθρο επιμελήθηκε ο Κ.Κωνσταντινίδης, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών.
Η αντίληψη του όμορφου και του ελκυστικού φαίνεται πάνω από όλα να επηρεάζεται από την κουλτούρα. Διαφορετικές κουλτούρες επικεντρώνονται σε διαφορετικά σημεία του γυναικείου σώματος και τα αναδεικνύουν ως ελκυστικά.
Στην Ιαπωνία, για παράδειγμα, για μια μεγάλη περίοδο όμορφα θεωρούνταν τα πολύ μικρά πόδια, γεγονός που επέβαλε τις γυναίκες σε μια ιδιαίτερα επώδυνη δοκιμασία κατά την οποία χρησιμοποιούσαν ειδικά παπούτσια, με αποτέλεσμα να παραμορφώσουν τα πέλματα τους, ώστε να είναι μικροσκοπικά. Μπορεί να έφταναν σε σημείο να μη μπορούν να περπατήσουν, αλλά τα παραμορφωμένα τους πόδια θεωρούνταν ιδιαίτερα ερωτικά.
Είναι πολύ εύκολο για τον καθένα να κρίνει μια ξένη προς αυτόν κουλτούρα ως γελοία, αλλά παράλληλα να διατηρεί τις προκαταλήψεις της δικής του κουλτούρας.
Σε μια πρώτη φάση στην ποίηση και την τέχνη, το γυναικείο στήθος ήταν σύμβολο των ιερών άξιων της μητρότητας. Στο χρονικό διάστημα ανάμεσα στο 15ο και το 17ο αιώνα άρχισε σταδιακά να λαμβάνει ερωτικό χαρακτήρα.
Αναφορές στο στήθος και τον ιδιαίτερο ρόλο του έχουμε επίσης στην αρχαία ελληνική μυθολογία. Ο μύθος, για παράδειγμα, θέλει τον Ηρακλή να αποκτά τη δύναμη του δαγκώνοντας, όταν ήταν βρέφος, το στήθος της θεάς Ήρας. Ακόμα και στο χριστιανισμό του μεσαίωνα υπάρχουν μύθοι και τραγούδια που δίνουν στο γάλα και στο στήθος της παναγίας χαρακτήρα θαυματοποιών στοιχείων.
Στην αρχαία Ελλάδα επίσης, το γυναικείο στήθος είχε ιδιαίτερη αξία, αν και σε γενικές γραμμές οι περισσότερες κοινωνίες εξύψωναν τους άνδρες και τοποθετούσαν τις γυναίκες στο σπίτι, χωρίς δικαιώματα.
Στη μινωική κοινωνία, όμως, που οι γυναίκες είχαν πιο ισχυρή θέση στην κοινωνία, η ενδυμασία τους ήταν τέτοια που άφηνε το στήθος τους εκτεθειμένο. Έλληνας μάλιστα, ονόματι Απόδημος, ήταν μάλλον και ο κατασκευαστής του πρώτου στηθόδεσμου, ο οποίος όμως ήταν σχεδιασμένος περισσότερο για να κρύβει, παρά για να αναδεικνύει το γυναικείο μπούστο.
Η έκθεση του γυναικείου μαστού περιορίστηκε σημαντικά με την εμφάνιση του χριστιανισμού.
Φαίνεται ότι η έκθεση του γυναικείου στήθους ήρθε πάλι στο προσκήνιο το 14ο αιώνα, όταν ο Λουδοβίκος ο 14ος επέμενε οι γυναίκες της αυλής να φορούν βαθύ ντεκολτέ σαν ένδειξη τιμής προς τον ίδιο και προς τον Θεό.
Μετά τη γαλλική επανάσταση, η αποκάλυψη του γυναικείου στήθους έγινε μόδα, και ένα είδος διαφανούς ενδύματος έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές. Το 1893 η Marie Tucek λανσάρισε τον πρώτο στηθόδεσμο με τη μορφή που γνωρίζουμε σήμερα, ο οποίος όμως χρειάστηκε αρκετά χρόνια, μέχρι το 1920 για να γίνει πιο δημοφιλής από τον κορσέ.
Το 1960 ξεκινά μια άλλη εποχή επαναστατικής διάθεσης και έκφρασης της προσωπικής ελευθερίας και κάποιες γυναίκες, με σκοπό να περάσουν μηνύματα πολιτικού περιεχομένου σταμάτησαν να φορούν στηθόδεσμο, ή ακόμα και εξέθεταν το γυμνό στήθος τους σε κοινή θέα.
Κατά τη δεκαετία του ‘80 και παρά την έμφαση που δινόταν στην υγεία και τη φυσική άσκηση, έρχεται στη μόδα το μεγάλο στήθος. Παράλληλα, στο ζήτημα του θηλασμού προσδίδεται ενίοτε πολιτικός χαρακτήρας.
Ενώ για παράδειγμα, στην Ολλανδία του 17ου αιώνα η θηλάζουσα μητέρα ήταν σύμβολο πολιτικής ορθότητας, εξαιτίας της συνεισφοράς της στην υγεία της οικογένειας και της κοινότητας, 199 χρόνια αργότερα έγινε μόδα οι γυναίκες να προστατεύουν την εικόνα του σώματος τους και να δίνουν τα παιδιά τους σε φτωχές γυναίκες γα να τα θηλάσουν.
Τότε ήταν, λοιπόν, που εμφανίστηκαν τα πρώτα κινήματα προαγωγής του μητρικού θηλασμού, τα οποία εμφανίστηκαν πάλι πρόσφατα για να έρθουν αντιμέτωπα με το τεχνητό γάλα και τις συνθετικές σκόνες που χρησιμοποιούνται για τη βρεφική διατροφή.
Το μέγεθος του ιδανικού στήθους, καθώς και ο βαθμός της έκθεσης του φαίνεται να διαφέρει ανάλογα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε εποχής. Το 1920 στη μόδα ήταν οι γυναίκες που είχαν πολύ μικρό στήθος, ενώ το ιδανικό μέγεθος άρχισε να μεγαλώνει με γοργούς ρυθμούς ανάμεσα στις δεκαετίες του ’50 και του ’60.
Η τέχνη της χειρουργικής χρειάστηκε αρκετό χρόνο για να μπορέσει να χαρίσει στις γυναίκες ένα μεγαλύτερο στήθος. Η ζήτηση μάλιστα, ήταν τεράστια ακόμα και στις πρώτες απόπειρες των ειδικών, όταν υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός επιπλοκών. Κατά τις πρώτες απόπειρες χρησιμοποιούνταν διάφορα υλικά, όπως υγρή παραφίνη, γάλα κατσίκας, γυάλινες μπάλες, σπόγγοι και στη συνέχεια τεφλόν και σιλικόνη.
Πρώτος ένας ιατρός στη Βιέννη δοκίμασε την έγχυση παραφίνης, με αποτέλεσμα όμως, οι μαστοί να γίνουν σκληροί και μη ελκυστικοί. Το 1920 δοκιμάστηκαν για πρώτη φορά τα αυτόλογα μοσχεύματα λίπους από τη κοιλία, ή τους γλουτούς των γυναικών, αλλά ο οργανισμός απορροφούσε σταδιακά το λίπος, αφήνοντας ένα ασύμμετρο χαλαρό, μη ελκυστικό στήθος.
Μετά από μια σειρά πειραμάτων οι χειρουργοί αγνόησαν το ζήτημα μέχρι το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Φαίνεται ότι οι ενέσεις σιλικόνης χρησιμοποιήθηκαν αρχικά από τους Ιάπωνες σε ιερόδουλες, οι οποίες ήθελαν να είναι πιο ελκυστικές για τους αμερικανούς πελάτες τους.
Στη συνέχεια άρχισαν να χρησιμοποιούνται και στην Αμερική κι εκτιμάται ότι μέχρι το 1976, όταν η εν λόγο διαδικασία απαγορεύτηκε εξαιτίας σοβαρών επιπλοκών, είχαν υποβληθεί σε αυτή 12.000-40000 γυναίκες.
Στις επιπλοκές περιλαμβάνονταν ο πόνος, τα έλκη, ο αποχρωματισμός, οι φλεγμονές, η παραμόρφωση , ενώ παράλληλα υπάρχει η υποψία ότι κάποιοι θάνατοι οφείλονταν στη διαδικασία.
Με την εξέλιξη της αισθητικής χειρουργικής και τη χρησιμοποίηση εμφυτευμάτων, οι ιατρό άρχισαν να αναγνωρίζουν τα ψυχολογικά ζητήματα που οδηγούν μια γυναίκα στο χειρουργείο. Βαθμιαία απλά και μόνο η επιθυμία για ένα μεγαλύτερο στήθος άρχισε να αποτελεί επαρκή ένδειξη για τους περισσότερους χειρουργούς, ώστε να προχωρήσουν σε χειρουργείο μεγέθυνσης του μαστού.
Το άγχος των γυναικών να ανταποκρίνεται η εικόνα τους στα δημοφιλή πρότυπα της γυναικείας τελειότητας, είχαν αρχίσει να το αναγνωρίζουν οι ψυχίατροι ήδη από τη δεκαετία του ‘50.
Το σύγχρονο πρότυπο είναι αυτό της σχεδόν ανορεξικής γυναίκας με το μεγάλο στήθος. Βεβαίως, αυτό παραβιάζει εντελώς το φυσικό νόμο που θέλει το στήθος να είναι ιστός που έχει υψηλά ποσοστά λίπους, σε αναλογία με το λίπος του υπόλοιπου σώματος.
Όταν λοιπόν μια γυναίκα έχει απώλεια βάρους, συνήθως μειώνεται και το μέγεθος του στήθους της. Το πολύ αδύνατο σώμα με το πολύ μεγάλο στήθος είναι ένας συνδυασμός όχι μόνο αφύσικος, αλλά και δυσαρμονικός.
dexi extrem
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου