Και φτάσαμε έτσι κάπου εδώ στο 2016. Στα χρόνια της απόλυτης και κατ επιλογήν μοναξιάς. Η νέα γενιά ανθρώπων μιλάει στο facebook πια και όχι μεταξύ τους.
Καμία επικοινωνία, μόνο κρυφά υπονοούμενα, μυστικές συνομιλίες, πλαστές ιδιοσυγκρασίες, κουμπάκια παπάκια γατάκια και κάθε λογής...
σκατάκια για μια εσωστρεφή και φοβισμένη φουρνιά ονείρων. Ένα μεγάλο reality show με χρυσοποίκιλτες κλειδαρότρυπες και φιλντισένια αντικλείδια. Σ’ ένα λαβύρινθο πληροφοριών, σ΄ ένα κυκεώνα συζητήσεων που ποτέ δεν έγιναν δια ζώσης, χαμένοι σε μια οδύσσεια πολύ μακριά από το διάστημα και πολύ βαθιά μέσα μας. Η πεμπτουσία του συμπεριφορισμού, του φακελώματος στο διηνεκές, του ενθουσιασμού.. της κρυφής ματιάς που θα αντανακλά στην αιωνιότητα, σαν ιστορικό δείγμα της γενιάς που κάηκε στο διαδίκτυο. Μια σκουληκότρυπα που οδηγεί κατευθείαν στα άδυτα της παρθένας ψυχής κάθε ανθρώπινης ύπαρξης που βιάστηκε, διαπομπεύτηκε, λιθοβολήθηκε και σώπασε στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης που κάποτε ήταν θέμα προς εξέταση στις πανελλήνιες. Μια νέα γλώσσα που δεν έχει γράμματα ούτε και σώμα, μια πώρωση, ένα ναρκωτικό πολύ χειρότερο από την κρυσταλλική, μιας και η ψευδαίσθηση πια αποτελεί πραγματικότητα στα μάτια των «φίλων».
Κι αν κάποτε ονειρευτήκαμε ταξίδια στο χρόνο, ταξίδια στα Φίτζι, ταξίδια με εραστές, φίλους και αγνώστους, τώρα στο πιάτο μας υπάρχουν pixels έτοιμα για κάθε ηδονή και κυρίως ηδονοβλεψία • για κάθε επίδειξη και κυρίως επιδειξιμανία • για κάθε γούστο, για κάθε φύλο, για κάθε καρυδιάς καρύδι. Μια πλήρης και άκριτη έκθεση, εντελώς εξαναγκαστική και απάνθρωπη, μιας και ο άνθρωπος είναι και ο μοναδικός που χρησιμοποιεί τη νοημοσύνη. Ο πιο μακρύς μεσαίωνας, ο πιο ατελέσφορος διάδρομος που διέσχισε ο ανθρώπινος νους, το πιο καταδικαστικό κελί: η οθόνη.
Ανάμεσα στον ήλιο που ακόμα καίει, στο νερό που ακόμα κυλά, στη μάνα φύση που με κάθε τρόπο αναπαράγει μέσα από την αλλαγή και το θάνατο, τώρα ένας νέος θεός ξεπροβάλλει για το θρόνο του Ολύμπου κι αυτός ονομάζεται «έκθεση στις υπεριώδεις ακτίνες της αδιακρισίας, γνώμη επί παντός επιστητού χωρίς την ανάγκη σελίδων, ρολά και αλυσίδες σε κάθε είδους διαλόγου». Μπα.. πολύ μακρόσυρτο ακούγεται. Ας το πούμε «η ατέρμονη μοναξιά του σέρφερ». Και που ξέρεις, ίσως γίνει viral...
Με αγάπη,
#Κοιταποιοςμιλάει#
Ζωή Νικολάου
Αναρτήθηκε από nonews-NEWS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου