ΜΗΠΩΣ ΚΑΜΜΙΑ ΦΟΡΑ Η ΣΙΩΠΗ ΔΕΝ ΦΘΑΝΕΙ;

Ο τόπος... Αυτός ο όμορφος, μοναδικός τόπος. Η πατρίδα. Η ομορφότερη πατρίδα του κόσμου. Στο χείλος του γκρεμού. Καραγκιόζηδες παντού. Απαίδευτοι. Και οι μεν και οι δε. Φως...πουθενά. Μόνον αιωρείσαι καθημερινά στην άκρη, ατενίζοντας το χάος. Έχει, μια ομορφιά το χάος. Φθάνει να μην την συνηθίσεις, κάτι που αναγκαστικά κάναμε όλοι.
Δεν κάνεις το βήμα.Δεν πέφτεις. Κάθεσαι στην γωνιά, εκεί και περιμένεις, κάποια φωνή, πίσω από την πλάτη σου, να σου φωνάξει; "Ε μην πέφτεις εγώ είμαι εδώ".
Σωτήρας όμως πουθενά....
Ρίσκο ο γκρεμός. Κι αν δεν σε πείσει και τότε ...αναγκαστικά θα πέσεις, αφού πια η ελπίδα της φωνής πίσω από την πλάτη, χάθηκε;


Γι' αυτό σου λέω. Μίλα. Πες κάτι.
Εκεί, περιμένει στην άκρη μια φωνή να τον στηρίξει.
Να ξεκινήσει πάλι την μάχη, να δώσει πάλι από την ψυχή του, όπως κάθε φορά του το ζητούν εκείνοι που έχουν όραμα. Γι' αυτό σου λέω. Υπάρχει περίπτωση -μια και μοναδική- που η σιωπή δεν μιλά περισσότερο από τα λόγια. Κι είναι αυτή. Μήπως αυτήν την φορά, η σιωπή δεν φθάνει; Ε; Τι λες; Ξαναδοκιμάζουμε;