Το νέο αντιφασιστικό – αντιρατσιστικό λεύκωμα του Στάθη...
«Τι είναι η Χρυσή Αυγή; Ενα νεοφασιστικό κόμμα, που μάλιστα ντρέπεται να...
το ομολογήσει και δηλώνει απλώς εθνικιστικό – απ’ το "καλό στο καλύτερο" δηλαδή, διότι οι εθνικιστές στον τόπο αυτόν, όπως και σε άλλες πατρίδες, υπήρξαν ή προδότες που συνεργάστηκαν στην Κατοχή με τους ναζί ή προκάλεσαν καταστροφές, όπως στην Κυπριακή τραγωδία, ή κατέλυσαν τη δημοκρατία, όπως επί χούντας».
Είναι ο Στάθης (χρόνια στα έντυπα, με κάμποσα συγκάτοικος και στη μακαρίτισσα «Ελευθεροτυπία») και είναι η πρώτη παράγραφος από τον πρόλογο του νέου του λευκώματος. Που δηλώνει ευθέως το περιεχόμενό του (καταπέλτης κατά του φασισταριού), με σατιρικά σκίτσα και κείμενα (καθότι εύστοχος και παραγωγικός και στα δύο), όπως και στον τίτλο του άλλωστε: «Τα Αντιφασιστικά, τα Αντιρατσιστικά» (εκδ. ΚΨΜ). Και πού να πρωτοσταθώ…
Περνάω σε μερικά από τα σκίτσα και στα κειμενάκια που τα συνοδεύουν:
► Μονόλογος ενός μοναχικού τύπου έξω από κατάκλειστα μαγαζιά: «Ποτέ δεν περίμενα ότι η ελεύθερη αγορά θα οδηγούσε σε μια κλειστή αγορά»…
► Ενας μασκοφόρος πιστολάς στο σχήμα της σβάστικας, με δυο δικές του ατάκες: «Κάτω η βία του κράτους!» Και: «Ζήτω το κράτος της βίας!»
Γλέζος και Παύλος
Συνοδευτικά ένα κείμενο του Μανώλη Γλέζου υπό τον τίτλο «Η Χρυσή Αυγή αποτελεί Υβριν για τον ελληνικό πολιτισμό», απ’ όπου ένα μικρό απόσπασμα: «Η είσοδος της Χρυσής Αυγής στο Ελληνικό Κοινοβούλιο αποτελεί μία από τις μελανότερες σελίδες της Ελληνικής Δημοκρατίας. Δεν πρόκειται απλώς για μια οργάνωση φασιστική ή νεοναζιστική. Είναι ένα κόμμα στην ουσία αντεθνικό, με χαρακτηριστικά εγκληματικής οργάνωσης, που δεν διστάζει να βυσσοδομεί χυδαία, εκμεταλλευόμενο τα ένστικτα μιας κοινωνίας που καταρρέει»…
Κι ένα δεύτερο από τον μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλο, με τίτλο «Μεγαλύτερη απόγνωση απ’ το ναζισμό δεν υπάρχει»: «Οταν το “Χρυσή Αυγή” το χαρακτήριζα ”μαύρη νύχτα”, δεν έψαχνα να βρω δυο λέξεις για να εντυπωσιάσω.
Χρησιμοποίησα δυο λέξεις με στόχο να αποδώσω με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια αυτό που έβλεπα τότε με βάση την ιδεολογία, τις πρακτικές, καθώς και τη συνολική εμφάνιση του νεοφασιστικού μορφώματος, όσον αφορά την πραγματική ταυτότητά του, και στάθηκα ιδιαίτερα απόλυτος και αυστηρός όσον αφορά κάθε εναγκαλισμό της Χ.Α. από χριστιανό ή ιερωμένο. Τότε κάποιοι θεώρησαν υπερβολικούς τους χαρακτηρισμούς μου, νομίζω πλέον ότι κανείς δεν αμφιβάλλει για την ακρίβεια των λέξεων»…
Σβάστικα κι αίμα
Και ξανά στα σκίτσα:
► Διάλογος δυο ανθρωποειδών, με τη σβάστικα στα στήθη: «Οι κουμουνιστές δεν έχουν ελληνικό αίμα…» «Πού το ξέρεις;» «Το δοκίμασα…»
► Τριπλή ατάκα από άλλο ανθρωποειδές με το σήμα της Χρυσής Αυγής κι έναν πυρσό ανά χείρας: «Δεν είμαι ναζί! Είμαι αυτοί που πιστεύουν ότι δεν είμαι ναζί!» «Δεν πυρπολώ τη Δημοκρατία! Είμαι αυτοί που πιστεύουν ότι δεν την πυρπολώ…» «Δεν είμαι το σκοτάδι! Είμαι η τύφλωση όσων δεν το βλέπουν…»
Κι ένα σκίτσο απ’ τα Αντιρατσιστικά:
► Ερώτημα χωρίς απάντηση από τηλεφώνου, ενός φαντάρου, δίπλα σ’ ένα συνοριακό συρματόπλεγμα, μ’ έναν σκοτωμένο πρόσφυγα στην κορυφή: «Εχουμε εδώ έναν που τον πυροβόλησαν από την 'κεί μεριά, αλλά πέθανε απ’ την 'δώ. Τι κάνουμε;»
Και, κλείνοντας, ένα απόσπασμα-έκκληση από το εκτενές «Αντί επίμετρου» του Στάθη:
Σας παρακαλώ! Θυμηθείτε τι ήταν ο φασισμός. Πάρτε βιβλία οι νεότεροι να μάθετε. Χαϊδεύουμε με την ανοχή μας και θρέφουμε με την ψήφο μας ένα τέρας. Τον πιο σκοτεινό και μοχθηρό μηχανισμό του συστήματος. Ο φασισμός δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Το χρησιμοποιεί. Το ίδιο και το μεταναστευτικό. Δεν ξέρει να το λύσει, δεν θέλει να το λύσει, θέλει να το χρησιμοποιήσει. Εναντίον σας. Μη χρησιμοποιείτε την ψήφο σας, εναντίον των παιδιών σας, εναντίον των συναδέλφων σας, εναντίον του πλησίον σας…
Στο πλαίσιο
Ξενάγηση στη νέα στέγη (εντυπωσιακή, πρέπει να ομολογηθεί) της Λυρικής Σκηνής στο Φάληρο – προσφορά του Ιδρύματος Νιάρχου, από τον νέο καλλιτεχνικό διευθυντή Γιώργο Κουμεντάκη και τους συνεργάτες του. Μ’ έναν ελκυστικό προγραμματισμό (αναλυτικότερα στο φύλλο την περασμένης Τρίτης).
Θα σταθώ στο «Ζ» του Βασίλη Βασιλικού, που, αν δεν κάνω λάθος, απολαμβάνει μια παγκόσμια πρωτιά για ελληνικό έργο, αφού, από διεθνές βιβλίο-μπεστ σέλερ, έγινε επίσης διεθνής κινηματογραφική ταινία, θεατρικό έργο (στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου) και τώρα, όπως αναγγέλθηκε, όπερα στη Λυρική Σκηνή. Κατά τα άλλα, αρκετά τα προς επίλυση προβλήματα, συμπεριλαμβανομένης και της διευκόλυνσης της μετακίνησης του κοινού προς και μετά το τέλος των παραστάσεων.
Ομαδικό θανατικό στον χώρο των εικαστικών: Δημήτρης Μυταράς, Γιάννης Κουνέλλης, Γιάννης Βαλαβανίδης. Με τη δική του σημαντική προσφορά, τα δικά του εύσημα, τη δική του ιστορία ο καθένας.
Με την πρόσθετη αγωνιστική προσφορά στον χώρο της Αριστεράς και τη συνεργασία με την «Επιθεώρηση Τέχνης» του Βαλαβανίδη. Με τον Κουνέλλη να έχει αναγνωριστεί και διεθνώς – ειδικότερα στην Ιταλία όπου επέλεξε να ζει και να εργάζεται (καθώς τα ξένα είναι περισσότερα φιλόξενα).
Θα σταθώ λίγο περισσότερο στον Μυταρά που η ημέτερη Ακαδημία αξιώθηκε να τον συμπεριλάβει στα μέλη της, για να τον διαγράψει στη συνέχεια (κάτι που συνέβη για πρώτη φορά στα χρονικά της). Ο λόγος τους: Απουσίαζε από τις συνεδριάσεις. Ο δικός του λόγος: Αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα με τα μάτια του – είχε μάλιστα καταθέσει και τα σχετικά δικαιολογητικά. «Είχε πέσει πολλή δουλειά και δεν έβγαινε χωρίς τον Μυταρά», είχα γράψει τότε.
ΚΑΙ… (της τελευταίας στιγμής). Χωρίς και τον Νίκο Κούνδουρο. Αρχοντας σε όλα.
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου