Υπάρχουν στη σοβαρή αξιωματική αντιπολίτευση τέτοιοι;;; Υπάρχουν στα μίντια τέτοιοι Όχι !!!
Φοβάμαι ότι στην περίπτωση Ζαφειρόπουλου περάσαμε όλοι κάτω από τον πήχη
Παρακολουθώ από προχθές τον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος για τη δολοφονία του ποινικολόγου Μιχάλη Ζαφειρόπουλου και έχω μείνει ενεός από την ελαφρότητα και τον ερασιτεχνισμό με τον οποίο προσεγγίζει τμήμα του πολιτικού κόσμου αλλά και ημών των ΜΜΕ μια τόσο σοβαρή υπόθεση. Σε κάποιες περιπτώσεις, ίσως και με σκοπιμότητα. Ελαφρότητα, διότι θεωρώ αδιανόητο να ακούω εκλεγμένο βουλευτή του εθνικού Κοινοβουλίου μας να διατυπώνει την υπόθεση ότι το χέρι των δύο δολοφόνων «δεν το όπλισε κάποια σκοτεινή δύναμη, αλλά ο πολιτικός κόσμος, ο οποίος έχει ρίξει το επίπεδο του δημόσιου βίου χαμηλά».
Και αν δεν πίστευα στην ύπαρξη… εξωγήινων, πείστηκα έπειτα από όσα άκουσα από τον συγκεκριμένο, ο οποίος είναι και δικηγόρος. Ελαφρότητα, επίσης, διότι δεν κατάλαβα γιατί τόση αγωνία άλλου βουλευτή (της Αριστεράς) να μη θεωρηθεί ότι έχει πολιτικό χρώμα η δολοφονία. Ενδείξεις δεν υπάρχουν περί αυτού. Αλλά αν υπάρξουν; Οσοι έχουν τεθεί μέχρι σήμερα στο στόχαστρο επιθέσεων, πρώην πρωθυπουργοί, δικαστές, δικηγόροι, από τον ευρύτερο συντηρητικό χώρο προέρχονται. Αριστερό θύμα δεν είδαμε και δεν ευχόμαστε να δούμε. Εκτός από ελαφρότητα, είδαμε και ερασιτεχνισμό.
Οχι γιατί κάποια ΜΜΕ διέδωσαν ψευδώς ότι επρόκειτο περί κουκουλοφόρων, αλλά γιατί υιοθέτησαν αβασάνιστα τον όρο «εκτέλεση». Με εκτέλεση στις δημοκρατίες τιμωρούνται οι προδότες στις χώρες όπου υπάρχει η ποινή του θανάτου, και μάλιστα από νόμιμο εκτελεστικό απόσπασμα που εφαρμόζει απόφαση της Δικαιοσύνης. Σε κάθε άλλη περίπτωση, όταν ιδιώτης αφαιρεί τη ζωή από ιδιώτη, ονομάζεται δολοφόνος και η πράξη του δολοφονία. Η επανειλημμένη αναφορά του όρου «εκτέλεση» βάζει στο συλλογικό θυμικό την υποψία ότι πρόκειται περί τιμωρίας που άξιζε στο θύμα! Λάθος. Πάμε τώρα στη σκοπιμότητα. Μου κάνει φοβερή εντύπωση η γιγαντιαία επιχείρηση που εκδηλώθηκε παραμονή της επίσκεψης Τσίπρα στις ΗΠΑ, ώστε να καταγραφεί η είδηση και να πάμε παρακάτω, λες και δεν συνέβη τίποτε.
Στην πιο αθώα εκδοχή της υπόθεσης, η δολοφονία Ζαφειρόπουλου προστίθεται σε γεγονότα ασύνδετα μεταξύ τους, όπως η απαγωγή Λεμπιδάκη, η δολοφονία του Περιστερίου, η εισβολή ακτιβιστών σε ξένη πρεσβεία, που επιβεβαιώνουν ότι η χώρα μας έχει γίνει Κολομβία. Μιθριδατίζουμε τόσο; Εχουμε τόσο συνηθίσει τους εαυτούς μας; Βλέπουμε την Ελλάδα από «μέσα προς τα μέσα», αντί να τη βλέπουμε από «έξω προς τα μέσα», για να καταλάβουμε το μέγεθος της ανομίας; Στη χειρότερη εκδοχή, αν είναι τρομοκρατία, μου κάνει μεγάλη εντύπωση η οργανωμένη επιχείρηση να καταργηθεί κάθε σκέψη, κάθε πιθανολόγηση ότι οι δράστες ήταν τρομοκράτες. Καταλαβαίνουμε γιατί.
Αν έπειτα από δέκα μέρες, όμως, φτάσει στα γραφεία εφημερίδας προκήρυξη -το απεύχομαι- που ισχυρίζεται ότι «τον δολοφονήσαμε γιατί χειρίστηκε αυτές τις υποθέσεις που συνδέονται με εξοπλισμούς, τράπεζες, εταιρίες ενέργειας και δεν μας άρεσε που οι πελάτες του αφέθηκαν ελεύθεροι», τι θα λέμε τότε; Νέα τροπή; Ή θα επισημαίνουμε το αυτονόητο ότι στο δικαιικό μας σύστημα κάθε κατηγορούμενος δικαιούται υπεράσπισης, ότι ο συνήγορος δεν ταυτίζεται με τον πελάτη και τις αποφάσεις τις εκδίδει η δικαιοσύνη στη βάση του αποδεικτικού υλικού; Φοβάμαι ότι στην περίπτωση Ζαφειρόπουλου περάσαμε όλοι κάτω από τον πήχη.
Μανώλης Κοττάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου