Αποσπάσματα άρθρου της Καταλανής δημοσιογράφου Irene Baqué στην εφημερίδα Guardian
«Την Κυριακή είδα αθώους πολίτες να τους ξυλοκοπούν, να τους σέρνουν από τα μαλλιά και να τους πετάνε από τις σκάλες- μόνο και μόνο επειδή προσπάθησαν να εκφράσουν την γνώμη στους στην κάλπη- ανθρώπους, πίσω στην πατρίδα μου την Καταλονία, που θα μπορούσαν να ήταν γείτονες μου ή φίλοι μου από το σχολείο».
Κόλησα στην οθόνη της τηλεόραση μου επί 12 ώρες με δάκρυα στα μάτια μου, από το δωμάτιο μου στο Λονδίνο. Ως Καταλανή… που ζώ στην Βρετανία το διάστημα που εξελισσόταν το δημοψήφισμα για το Brexit και έχοντας δει τις ψεύτικες υποσχέσεις υπέρ του Brexit, δεν μπορούσα να υποστηρίξω την ιδέα της ανεξαρτησίας.
Σεβόμουν την ιδέα του δημοψηφίσματος […] αλλά δεν πίστευα ότι η ανεξαρτησία ήταν η λύση. Αυτά όμως πριν την Κυριακή.
Ποιές είναι οι επιλογές μου έχοντας δει τον τρόπο που η Ισπανική κυβέρνηση αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την δύναμη της για να αντιπαραταχθεί στη θέληση ειρηνικών πολιτών;
[…] Η διχόνοια προέρχεται και από τις δυο πλευρές. Η Ισπανία δεν θέλει να δει την Καταλονία να ανεξαρτητοποιείται, αλλά σίγουρα προσπαθεί να το εμποδίσει με το λάθος τρόπο.
Στις αρχές της περασμένη εβδομάδας κυκλοφόρησαν βίντεο με εκατοντάδες ανθρώπους στη νότια Ισπανία, με σημαίες στα χέρια να ξεπροβοδίζουν αστυνομικούς που έφευγαν για την Καταλονία για να βοηθήσουν την κεντρική κυβέρνηση, φωνάζοντας: «Πηγαίνετε να τους τσακίσετε!».
Αυτή η εικόνα τα έλεγε όλα. Ηταν σαν να είχαμε επιστρέψει στον Ισπανικό εμφύλιο.
Σε ένα καφέ στη Μαδρίτη την ημέρα του δημοψηφίσματος ο αδελφός μου άκουσε μια παρέα γυναικών να σχολιάζει« Αυτοί οι Καταλανοί χρειάζονται μερικά χαστούκια για να καταλάβουν ότι πρέπει να μείνουν».
Οπως έγραψε και ο Καταλανός δημοσιογράφος Jordi Évole: «Πολλοί Καταλανοί έχουν ήδη εγκαταλείψει στο μυαλό τους την Ισπανία. Χθες ο Ραχόι έπεισε και μερικούς άλλους. Χθες πολλοί πολίτες ένοιωσαν μια μεγάλη απέχθεια για όσα είδαν».
Κι εγώ ανήκω σε αυτή την κατηγορία- εξακολουθώ να πιστεύω ότι η ανεξαρτησία δεν είναι η λύση, αλλά δεν θέλω να με εκπροσωπεί μια κυβέρνηση που χρησιμοποιεί στρατιωτικές τακτικές για να διαχειριστεί μια δυσαρεστημένη περιφέρεια.
[…] Τι σκεφτόταν ο Ραχόι; Ηταν η απόλυτη ανικανότητα, λόγω του αιφνιδιασμού από μια δυναμική που ούτε ο πρόεδρος της Καταλονίας περίμενε;
‘Η έκανε τους υπολογισμούς του και αποφάσισε ότι τελικώς αυτές οι γυναίκες στο καφέ της Μαδρίτης που πιστεύουν ότι «οι Καταλανοί αξίζουν μερικά χαστούκια για να συμμορφωθούν», αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος;
Σε κάθε περίπτωση, ο Ραχόι κατάφερε να μετατρέψει την διαδικασία, από ένα ανεπίσημο δημοψήφισμα το οποίο θα περνούσε απαρατήρητο εκτός της χώρας, σε ένα δημοψήφισμα που σόκαρε όλο τον κόσμο. Και η απάντηση είναι ένα ηχηρό ναι.
[…] Η ανικανότητα του Ραχόι δεν γίνεται να τονιστεί αρκετά, αλλά και ο Πουιγκντεμοντ [ο πρόεδρος της Καταλονίας] δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Και οι δυο παίζουν ρωσική ρουλέτα με ένα νεαρό έθνος που παλεύει με βαθιά δομικά ζητήματα.
[…] Εάν σκόπιμα βάζεις πολίτες τον έναν απένατι στον άλλον, υποχρεώνοντας τους να αποφασίσουν ποιά σημαία θα κρεμάσουν στα μπαλκόνια τους, τότε η παράτολμη πολιτική μεταφέρεται σε ένα νέο επικίνδυνο επίπεδο.
Φοβάμαι ότι η παρόρμηση του Πουιγκντεμοντ να κηρύξει ανεξαρτησία θα έχει ως αποτέλεσμα τα ισπανικά τανκς να μπουν στη Βαρκελώνη, όπως έγινε πριν από 78 χρόνια, με μάρτυρα μια γενιά που δεν περίμενε ότι θα τα ξαναζήσει.
Η καταπίεση που έζησαν οι Καταλανοί στη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο έχει ριζώσει στις καρδιές των ανθρώπων και έχει μεταφερθεί και στη δική μου γενιά.
Οι φίλοι μου κι εγώ που γεννηθήκαμε την δεκαετία του 1990, μεγαλώσαμε νιώθοντας ότι η Καταλανική κουλτούρα και ιστορία είναι μέρος της ταυτότητας μας.
Δεν χορεύαμε φλαμένγκο, δεν υποστηρίζαμε τις ταυρομαχίες. Είχαμε τις δικές μας παραδόσεις.
Είμαι Καταλανή, και μορφώθηκα στα καταλανικά. Είμαι επίσης Ισπανή και Ευρωπαία. Μέχρι πρόσφατα αυτές οι δυο πλευρές εύκολα μπορούσαν να συμφιλιωθούν. Νιώθω τώρα ότι κάτι άλλαξε.
Το αρχικό μου ένστικτο ήταν να μην ψηφίσω και να επιτρέψω σε όσους έχουν κάτι να πουν, να το πουν.
Αλλά την εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα η αντίδραση της Ισπανικής κυβέρνησης με έκανε να αλλάξω άποψη.
Η αίσθηση ήταν ότι όλο αυτό δεν αφορούσε τον εθνικισμό, αλλά την δημοκρατία και την ελευθερία του λόγου.
Εάν ήμουν στην πατρίδα μου το Σαββατοκύριακο, πιθανότατα θα είχα κατέβει στους δρόμους, υποστηρίζοντας τους συμπολίτες μου Καταλανούς και ψηφίζοντας λευκό όπως έκανε η δήμαρχος της Βαρκελώνης, Αντα Κολάου. [….]
Αυτοί οι Καταλανοί που ήθελαν να ψηφίσουν υπέρ της ανεξαρτησίας, είχαν ενωθεί από την επιθυμία για αυτοδιάθεση, ασχέτως ηλικίας, κοινωνικής τάξης ή πολιτικής ιδεολογίας.
Τώρα δεν θα εκπλαγώ εάν αυτή η ομάδα των αθρώπων αυξηθεί, ενωμένη πίσω από το μήνυμα του δημοκρατικού δικαιώματος.
Ο,τι και να ακολουθήσει αναφορικά με το κίνημα της ανεξαρτησίας ένα πράγμα είναι βέβαιο: πάντα θα υπάρχει το «πριν» και το «μετά» της 1η Οκτωβρίου και στην Ισπανική και στην Καταλανική ιστορία.
* Irene Baqué δημοσιογράφος και κινηματογραφίστρια από τη Βαρκελώνη».
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου