«Το τείχος της πυγμής»

Του Σπύρου Μπεκιάρη

Τα τείχη και οι τοίχοι, εκτός από την κοινή ετυμολογική βάση, έχουν ως κοινό παρονομαστή και την αίσθηση της ασφάλειας, αν κι αυτό διαχρονικά αποδομείται ως θέση. Τείχη, όχι βέβαια τόσο μοντέρνα, όπως αυτό που διακαώς επιθυμεί να υψώσει ο Ντόναλντ - θα είναι από χάλυβα -για να «εμπεδωθεί» το αίσθημα ασφάλειας των Αμερικάνων, υψώνονταν από τα βάθη των αιώνων, απανταχού της υφηλίου.

Βέβαια, για προηγούμενες εποχές μέχρι κι αυτή των πολυβόλων, αν αξιολογήσει κάποιος την αποτελεσματικότητα των τειχών, μπορεί να συμφωνήσει με τη κρατούσα άποψη ότι, για κάποια χρονικά διαστήματα, αυτά πρόσφεραν προστασία και ασφάλεια, απέναντι στις απειλητικές διαθέσεις των "δορυφορούντων εκπολιτιστών", των "βανδάλων", των κουρσάρων και ...

Τις περισσότερες φορές τα τείχη δεν άντεξαν και "οι πόλεις εάλωσαν" γιατί έτσι συμβαίνει συνήθως ή γιατί όλο και κάποια κερκόπορτα μένει ανοικτή.

Σήμερα, με την τελειοποίηση των οπλικών μέσων, παρόλο που αμφισβητείται, καθολικά η αποτελεσματικότητα των τειχών, τοίχοι και τείχη υψώνονται παντού. Να φοβάσαι εκείνους ή εκείνα, που, με πλεγματική ισχύ, σου φράζουν τον δρόμο επίγνωσης των πραγμάτων και σε οδηγούν σε άνυδρους δρόμους νοητικής πορείας και στην αφυδάτωση της συνείδησης.

Εν αναμονή, λοιπόν, της ανέγερσης του τείχους, κατασκευάστηκαν πρόχειρα τείχη -όχι χαλύβδινα - στα σύνορα Μεξικού Αμερικής, τείχη μαρτυρίου για χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες και ευτελισμού για τον Δυτικό "πολιτισμένο κόσμο" -Μάρτυρες και δύο άγγελοι.

Η Ζακλίν και ο Φελίπε.

Από τη Γουατεμάλα και οι δυο. Προσοχή! Μην την μπερδέψετε με τη Βενεζουέλα....

Η Ζακλίν, εφτά χρονών, πέθανε στις αρχές Δεκεμβρίου του 2018, σε κρατητήριο!!! Ο θαυμαστός δυτικός πολιτισμός... Πέθανε από ηπατική ανεπάρκεια και πυρετό.

Ο Φελίπε, οχτώ χρονών, πέθανε σε συνθήκες κράτησης στις 18 Δεκεμβρίου του 2018. Δυτικός πολιτισμός... Θαύμα θαυμάτων!!!!

Πριν από δύο χρόνια περίπου, ένας άλλος άγγελος, πήρε τον δρόμο για τους ουρανούς. Ο Αϊλάν από τη Συρία που το άψυχο κορμάκι του το ξέβρασε η θάλασσα ύστερα από ναυάγιο προσφύγων.

Αυτοί, οι επώνυμοι μάρτυρες - άγγελοι, και τα εκατομμύρια ανώνυμοι άγγελοι είναι τα θύματα των "τειχών της απανθρωπιάς" που υψώνονται ανάμεσα στους λαούς, για να διασφαλιστούν οι ισορροπίες και το θετικό πρόσημο των δεικτών.

Για την ιστορία, πάνε 30 χρόνια περίπου από πού γκρεμίστηκε το "τείχος της ντροπής". Αυτή είναι η μοίρα τους..

Ο Ηλίας Πετρόπουλος έχει μια ενδιαφέρουσα άποψη γι αυτό στο βιβλίο του, "η μυθολογία του Βερολίνου".

Τώρα πως θα το ονομάσουμε το τείχος που σκέφτεται να υψώσει ο Τράμπ. "Τείχος του πολιτισμού", "τείχος της ασφάλειας" ή μήπως "τείχος της καλοσύνης";

Βέβαια μέχρι να φτάσουμε στην απόφαση για το τείχος υψώθηκαν, τείχη και συρματο-πλέγματα, κυρίως στην "πολιτισμένη" Ευρώπη, για ν' αντιμετωπιστούν τα προβλήματα από τις μεταναστευτικές ροές.

Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν εμφανίζονται προβλήματα. Όμως ο καθένας και όλοι μας έχουμε χρέος να αναζητήσουμε τους υπεύθυνους και τους πραγματικούς ενόχους.

Τα πιο επικίνδυνα τείχη είναι αυτά που φράζουν τους δρόμους της ελεύθερης νοητικής έκφρασης. Ο Θουκυδίδης, αναφερόμενος στη σφαγή των Μηλίων από τους Αθηναίους το 428 π.Χ. διατύπωσε την άποψή του για την ισχύ των δυνατών, για το "δίκαιο της πυγμής", τη θεωρία δηλ. που απέκτησε για πολλούς αξιωματική ισχύ και που συμπυκνώνεται στη θέση, ότι ο ισχυρός είναι αναγκαίο να επιβάλλεται στον αδύναμο.

Δυστυχώς, τα τείχη, που εμποδίζουν τους περισσότερους να ατενίσουν την πραγματικότητα και τους υπεύθυνους -ενόχους για τη φτώχεια στη Νότια και Κεντρική Αμερική, για τους λιμοκτονούντες λαούς σε Ασία και Αφρική, για τη μεθοδευμένη διάλυση και υποταγή λαών στην ευαίσθητη Μέση Ανατολή και για όλες τις εκτρωματικές και άνομες καταστάσεις, δεν στήνονται μόνο από την παντοδύναμη οικονομική ολιγαρχία και τις μαριονέτες της, εκφραστές της πολιτικής. Τα τείχη και κυρίως οι τοίχοι της απόλυτης θολούρας υψώνονται και από φορείς διάχυσης των γνώσεων και ελέγχοντες και ελεγχόμενους στο χώρο της πληροφόρησης.

Φαινόμενα φυσικά ή και από τον ανθρώπινο παράγοντα γεννημένα προκαλούν καταστροφές, με αποτέλεσμα τα πολλά θύματα κα τους πολλούς αγνοούμενους. Σήμερα αγνοούμενοι είναι κάποιοι, δυστυχώς αρκετοί, από τον χώρο της διανόησης και της Ακαδημαϊκής Κοινότητας, οι δια-γ-νο ούμενοι, όπως έλεγε ο μπάρμπα -Γιάννης ο Σκαρίμπας. Χτίζοντας καριέρες, ακόμη και στη λογική των μπίζνες, αναμασούν αντιλήψεις και ιδέες έωλες και αρθρώνουν τον αναμενόμενο λόγο τους για ανταγωνισμούς και για την "αναγκαιότητα" ισορροπιών, προσπαθώντας να μας πείσουν για την παρουσία των ισχυρών απανταχού της γης.

Επιπλέον, επειδή οι πρόσφυγες αυτοί απεχθάνονται την αλήθεια, δεν λένε ότι οι ισχυροί ξένοι δεν έχουν κανένα λόγο να στήνουν τα βρόχια της δυναστικής τους βουλιμίας εξαθλιώνοντας τους λαούς, αλλά αντίθετα επενδύουν προσωπικά στην αχλύ της ασάφειας και σύγχυσης, χωρίς διάθεση να στεναχωρήσουν τον Τράμπ, τον Πούτιν , τη Μέρκελ...

Μάλιστα στερούμενοι και του ελάχιστου θάρρους να αντιδράσουν αντιμετωπίζουν την αντίδραση και την κάθε μορφής αντίταξη ως έγκλημα!

Στις ίδιες ράγες κινούνται, δυστυχώς, οι ελέγχοντες τα μέσα πληροφόρησης και πολλοί από τους υπηρετούντες την ειδησιογραφία. Όταν ο γυιός του πριγκιπικού ζεύγους της γηραιάς Αλβιώνος συναχώνεται, σχεδόν όλα τα μέσα και οι "κοπιάζοντες" για την ενημέρωσή μας φτερνίζονται και βομβαρδίζουν με λεπτομέρειες αναγνώστες, θεατές και ακροατές.

Από την άλλη, εκτός από λίγα μέσα, καμία νύξη, για τον Αϊλάν, τη Ζακλίν και τον Φελίπε!

Καμία νύξη για τις "εκατόμβες των αμνών" στη Συρία, στον Λίβανο, στην Αφρική, στην Ασία, για την ανθρώπινη πραμάτεια της αγοράς!!!

Είναι κακό να ζεις με το απροσδιόριστο της όποιας ουτοπίας. Οι ισχυροί ήταν, είναι και θα είναι ανάλγητοι. Όμως "είναι ισχυροί και νιώθουν μεγάλοι γιατί εμείς είμαστε γονατιστοί" όπως έλεγε ο Προυντόν.

Οι λαοί, λοιπόν, υπερβαίνοντας τις πλεγματικές αγκυλώσεις, ως αποτέλεσμα της φτώχειας, της πιο βάρβαρης μορφής βίας, επιβάλλεται να διεκδικήσουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και να παλέψουν, ατομικά και συλλογικά, με ενεργή συνείδηση για το δίκαιο μέσα από την προοπτική τους υγιούς οικουμενισμού, γιατί το δίκαιο δεν ταυτίζεται με το καλό των λίγων ή της πλειοψηφίας, αλλά με τη σωτηρία όλων.

Οσο γι αυτούς που θεωρούν την τάξη πραγμάτων η οποία διαμορφώνεται φυσιολογική, στη βάση των κυρίαρχων αρχών και αξιών, να θυμούνται ότι "έχουν και τα μυρμήγκια χολή", ικανή να τσακίσει κάθε δυνάστη κι ότι οι πεινασμένοι είναι σαν το νερό που πάντα βρίσκει δρόμους ροής και διαφυγής. Ετσι, λοιπόν, όσα τείχη και πλέγματα κι αν υψώσουν οι θεωρητικοί του παγκόσμιου εξουσιασμού και οι εκτελεστικοί εκφραστές του, δεν είναι σίγουρο ότι θα γλυτώνουν παντοτινά από την οργή των λιμοκτονούντων.

Και επειδή πολλοί βαυκαλίζονται με την πρόσκαιρη βολή και τη χίμαιρα της ματαιοδοξίας και της δικής τους καλοζωίας καλό θα ήταν να θυμηθούν τα λόγια του Ντον Τζον:

Κάθε ανθρώπου ο θάνατος λιγοστεύει

Εμένα τον ίδιο

Γιατί είμαι ένα με την ανθρωπότητα

Κι έτσι ποτέ σου μη στέλνεις

Να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα

Χτυπάει για σένα.