Ο Κυριάκος πίστευε, πως θα κατάφερνε να πείσει τον Καραμανλή, να αποδεχθεί την πρόταση του, να προταθεί από τη Νέα Δημοκρατία, για τη θέση του Π.τ.Δ.
Όχι επειδή ξαφνικά οι Μητσοτάκηδες αγάπησαν τον Καραμανλή.
Αλλά διότι θεωρούσε πως έτσι θα έδινε λύση, στο μεγάλο πρόβλημα του συστήματος, που έχει να κάνει με μια πιθανή επανενεργοποίηση του.
Παράλληλα θα κατάφερνε να τελειώνει και με άλλα δύο εσωκομματικά προβλήματα.
Τους Σαμαρικούς και τους Παυλοπουλικούς.
Αφού κανείς τους δεν θα τολμούσε να εναντιωθεί, τουλάχιστον δημόσια, στην πρόταση για Καραμανλή.
Ο Καραμανλής όμως, είχε καταστήσει σαφές, εδώ και χρόνια, πως δεν ενδιαφέρεται γι΄αυτή τη θέση.
Αυτό διότι, αφενός δεν έχει τελειώσει πολιτικά και αφετέρου, γιατί μία μάχη που ξεκίνησε το 2004, έχει μείνει ημιτελής.
Μια Εθνική μάχη, ένας πόλεμος, με τα συμφέροντα, εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες, που λυμαίνονταν και που συνεχίζουν να λυμαίνονται μέχρι και σήμερα την χώρα.
Αυτή τη μάχη, θα κληθεί, πολύ σύντομα απ΄τον Ελληνικό λαό και το υγιές κομμάτι της πολιτικής σκηνής, να δώσει και πάλι, ως επικεφαλής, ο Κώστας Καραμανλής.
Όμως αυτή η μάχη, δεν γίνεται να κερδηθεί, με τον Καραμανλή στον άχαρο ρόλο, περιορισμένων δυνατοτήτων, του Π.τ.Δ.
Και ο Καραμανλής, θέλει, όσο κανείς άλλος Έλληνας πολίτης, να την κερδίσει αυτή τη μάχη.
Και θα την κερδίσει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου