Το τραγικό φινάλε της λεωφορειοπειρατίας που συντάραξε το πανελλήνιο τον Μάιο του 1999 – Έπεσε νεκρός από από τα πυρά Αλβανών αστυνομικών ο 38χρονος Γιώργος Κουλούρης,γιατί τον μπέρδεψαν με τον Αλβανό λεωφορειοπειρατή.
Η συγκλονιστική υπόθεση της λεωφορειοπειρατίας που ξεκίνησε στο Κάτω Σχολάρι της Θεσσαλονίκης και έληξε τραγικά στο Ελμπασάν της Αλβανίας, τον Μάιο του 1999 ακόμα προκαλεί συγκίνηση, αλλά και οργή στην οικογένεια του 38χρονου Γιώργου Κουλούρη. Οι τηλεοπτικές «Δικογραφίες» στον Σκάι (2017), είχαν αναδείξει, την συγκλονιστική υπόθεση της λεωφορειοπειρατίας, το 1999.
Σύμφωνα με τις «Δικογραφίες», το παράπονο της οικογένειας του Γιώργου παραμένει αναπάντητο και χωρίς δικαίωση, καθώς, το ελληνικό Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, επισημαίνοντας ότι οι αλβανικές αρχές δεν επέτρεψαν την επέμβαση των Ελλήνων αστυνομικών, επέρριψε την αποκλειστική ευθύνη στην ηγεσία της αστυνομίας της γειτονικής χώρας.
Όπως αποκαλύπτουν οι «Δικογραφίες», οι συγγενείς του Γεώργιου Κουλούρη προσέφυγαν στη δικαιοσύνη, ωστόσο οι Αλβανοί έθεσαν την έρευνά τους στο αρχείο, δίχως να αποδοθούν ευθύνες για το θάνατο του Γώργου.
Πως φτάσαμε στην τραγωδία
Στις 29 Μαΐου 1999 ο 25χρονος Φλαμούρ Πίσλι επιβιβάστηκε στο λεωφορείο που θα τον μετέφερε από το χωριό Κάτω Σχολάρι στη Θεσσαλονίκη. Τουλάχιστον έτσι πίστευαν ο οδηγός και οι άλλοι 13 επιβάτες του λεωφορείου. Οι πόρτες έκλεισαν, το όχημα ξεκίνησε και ο νεαρός Αλβανός αποκάλυψε τον πραγματικό λόγο της επιβίβασής του.
Οδηγός και επιβάτες διαπίστωσαν έντρομοι ότι στις αποσκευές του είχε δύο χειροβομβίδες και ένα Καλάσνικοφ! Μέσα σε λίγα λεπτά, το λεωφορείο βρισκόταν υπό τον πλήρη έλεγχό του και ο Πίσλι έδωσε τις απαραίτητες οδηγίες. Ο νέος προορισμός του λεωφορείου ήταν η Αλβανία, όπου ο λεωφορειοπειρατής πίστευε ότι θα δικαιωνόταν.
Ο γεννημένος στην Αλβανία Πίσλι, σε νεαρή ηλικία εγκαταστάθηκε στο χωριό Κάτω Σχολάρι, κοντά στη Θεσσαλονίκη. Τον συνόδευε ο μικρότερος αδελφός του, Έντι και εργάζονταν για τον κάτοικο του χωριού, Θοδωρή Οργαντζίδη.
Σύντομα ο Έντι σύναψε ερωτική σχέση με τη σύζυγο του εργοδότη του, η οποία έμεινε έγκυος. Το ζευγάρι έφυγε κρυφά απ’ το χωριό, αλλά τα νέα ήταν αδύνατο να μην μαθευτούν.
Ο Οργαντζίδης με το συνέταιρό του, Σπύρο Παναγιώτου, έστησε πλεκτάνη εναντίον του Αλβανού, κρύβοντας τρία Καλάσνικοφ στο υπόγειο του σπιτιού όπου δούλευε ο Πίσλι. Τον κατηγόρησαν ότι τα έκρυψε αυτός και με ταχύτατες διαδικασίες, ο νεαρός συνελήφθη. Στη φυλακή κακοποιήθηκε σεξουαλικά.
Μετά την αποφυλάκισή του η ζωή του είχε καταστραφεί, καθώς στην πατρίδα του όλοι όσοι γνώριζε του γύρισαν την πλάτη και τον έδιωξαν, με αποτέλεσμα να επιστρέψει στην Ελλάδα. Κι εδώ όμως δεν τα βρήκε όπως περίμενε και η απογοήτευσή του τον οδήγησε στο σχεδισμό της λεωφορειοπειρτείας.
Οι απαιτήσεις του θα ήταν 50εκ. δραχμές από την Ελλάδα και 3 Καλάσνικοφ που θα αποδείκνυαν, όπως πίστευε, την αθωότητά του, θεωρώντας ότι αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος να δικαιώσει το όνομά του. Όταν θα έφτανε στη Θεσσαλονίκη, με τα χρήματα και τα όπλα, θα απαιτούσε τη σύλληψη αυτών που τον έβαλαν άδικα στη φυλακή.
Και κάπως έτσι έγινε η λεωφορειοπειρατεία, η πρώτη μέχρι τότε στην Ελλάδα.
Σε όλο το ταξίδι ο Πίσλι κρατούσε μία απασφαλισμένη χειροβομβίδα, την οποία πέταξε από το παράθυρο λίγο μετά την Κοζάνη και αφού μέχρι τότε είχε απελευθερώσει 4 ομήρους, είχε πάρει τα 50εκ δραχμές από την ελληνική αστυνομία, τα οποία μέτρησε ο Γιώργος Κουλούρης, αλλά δεν πήρε τα Καλάσνικοφ.
Στο Ελμπασάν της Αλβανίας το λεωφορείο σταμάτησε αναγκαστικά γιατί η αλβανική αστυνομία είχε κλείσει το δρόμο με δύο νταλίκες.
Οι αρχές περικύκλωσαν το όχημα και ζήτησαν απ’ τον Πίσλι να παραδοθεί. Ο 25χρονος αρνήθηκε και οι αστυνομικοί άνοιξαν πυρ εναντίον του λεωφορείου. Μέσα στον πανικό, ο όμηρος Γιώργος Κουλούρης επιχείρησε να διαφύγει, αλλά οι σφαίρες ήταν πιο γρήγορες. Άνοιξε την πόρτα του λεωφορείου και ένας Αλβανός αστυνομικός, πιστεύοντας ότι ήταν ο Πίσλι, τον πυροβόλησε και τον σκότωσε.
Λίγα λεπτά αργότερα, έπεσε νεκρός από τα πυρά των αστυνομικών και ο Φλαμούρ Πίσλι. Η αλβανική αστυνομία δεν άκουσε τις προτροπές της ελληνικής αστυνομίας και ανέλαβε ένοπλη δράση. Ο λόγος ήταν κυρίως η έλλειψη εμπειρίας και η ανικανότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου