Η Δημοκρατία σε καραντίνα

Απορία: αναρωτήθηκαν ποτέ όσοι αποφάσισαν, αζημίως, να επιβάλουν την μονοφωνία στην πληροφόρηση, πόσο επικίνδυνο είναι να πιστέψει ο Κ. Μητσοτάκης την εικόνα που του φιλοτεχνούν; Να πιστέψει δηλ. ότι είναι ο Μωυσής και να πάρει τον δρόμο προς το Σινά;

Πιστεύει κάποιος σοβαρά ότι η δημοκρατία σε καραντίνα είναι η κατάλληλη συνθήκη για να κυβερνηθεί μια χώρα μετά από δύο μεγάλες κρίσεις; Μπορεί αυτό να συμβαίνει χωρίς να προκύψουν κοινωνικά βάραθρα και ένας διχασμός, ως συνέπεια του νέο-αυταρχισμού, που επιχειρείται να επιβληθεί σε ένα μέρος της κοινωνίας με την χρήση σοφτ βίας, όπως είναι η επιβολή δια της προπαγάνδας;

Η Ν.Δ. χρησιμοποίησε στην προεκλογική της εκστρατεία στοιχεία από εκείνην του Τράμπ, ο οποίος με τη σειρά του μιμήθηκε ορισμένα από όσα οδήγησαν το 1998 στην θέση του κυβερνήτη της Μιννεσότα έναν γνωστό παλαιστή.

Προπαγάνδα απευθυνόμενη όχι βέβαια στο νού, ούτε στην καρδιά, αλλά στα ένστικτα. Κυρίως του φόβου, ο οποίος στην διάρκεια της πανδημίας πήρε άλλες διαστάσεις.

Ο Τράμπ ξόδευε 1 εκατ. τη μέρα στα social media, χώρια εκείνα που χρειάσθηκαν για να αγοράσει από εταιρεία τα δεδομένα του facebook. Ταυτόχρονα εξαγόρασε στέλεχος του επικοινωνιακού επιτελείου Ομπάμα, το οποίο προηγουμένως δούλευε σε καμπάνιες υπέρ των δικαιωμάτων! Σαν να παίρνεις στην Ελλάδα έναν πρώην κομμουνιστή για να χρησιμοποιήσεις την πείρα του στην αποτελεσματική εφαρμογή νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει η “Ομάδα ψεύδους” με το πρόσχημα της αλήθειας, προκειμένου να αποδομήσει τους αντιπάλους με κάθε μέσο

. Το παληό λούμπεν της ακροδεξιάς φοράει, στα πλαίσια της νεοδεξιάς, γραβάτες και κινείται σε μια μεγάλη αστική παράταξη με την άνεση που οι χούλιγκαν κινούνται στις εξέδρες. Νεοακροδεξιοί δίπλα σε “σοσιαλδημοκράτες” και λοιπούς, με στόχο τις ψήφους της Χρυσής Αυγής αλλά και του Κέντρου, Τζακ ποτ!

Τα social media είναι αμφίστομο όπλο και μπορούν να λειτουργήσουν ανάποδα, όταν εφαρμόζεις πολιτικές που οδηγούν στην διεύρυνση των ανισοτήτων. Στον βιότοπο των social media μπορούν επιπλέον ν’ αποκτήσουν εμβέλεια έξυπνες, διεισδυτικές και με σύγχρονο πνεύμα παρεμβάσεις ανεξάρτητων προσωπικοτήτων, όπως καλή ώρα η Έλενα Ακρίτα. Εκείνους/-ες τους περιμένει η στοχοποίηση. Κι όποιος έχει το μέταλλο θ’ αντέξει.

Το πιο σημαντικό είναι ότι όσοι χρησιμοποίησαν με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο τα social, στρέφονται εναντίον τους όταν -όπως συμβαίνει στην Ελλάδα- είναι τα μόνα που θεωρούν ότι δεν ελέγχουν. Στην πρόσφατη ομιλία του στη Βουλή, ο πρωθυπουργός έκανε λόγο για τα Τάρταρα του διαδικτύου. Τώρα προέκυψαν τα Τάρταρα ενώ πριν υπήρχε ο Παράδεισος της “Ομάδας Αλήθειας”, που τώρα πρέπει να τραβηχτεί λίγο προς τα πίσω, διότι το επιβάλλουν οι επικοινωνιακές ανάγκες.

Ο Ντ. Τράμπ, λάτρης του Twitter, το πήγε πιο μακρυά και πέρασε νόμο για τον περιορισμό των social media. Ο πολιτικός που επένδυσε πολύ στον φόβο, κατελήφθη τελικά από αυτόν, όταν βρέθηκε στον πέμπτο κάτω από τη γη όροφο του καταφυγίου.

Ο φόβος λειτουργεί αντίστροφα όταν οι άνθρωποι νοιώσουν ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτε και αρκεί μια σπίθα για να πάρει φωτιά ο κάμπος.

ΥΓ: Στην Ελλάδα, απ’ ό,τι φαίνεται έχει βρει μεγάλη απήχηση το success story του μοντέλου Ερντογάν. Οικογενειακό κράτος με απ’ ευθείας έλεγχο της πληροφόρησης και της επιχειρηματικότητας. Μπορεί να ευδοκιμήσει ένα τέτοιο πείραμα σε ευρωπαϊκό κράτος; Είναι ένα μοντέλο που μπορεί να χωρέσει η μεγάλη επιχειρηματικότητα; Μπορούν να καλουπωθούν οι αντιδράσεις των θυμάτων της κρίσης και να μην καταστούν ανεξέλεγκτες; Υπάρχει κάποιος που θα τολμήσει να παίξει με την φωτιά;

(το άρθρο του Γ. Βαρεμένου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τα Νέα)