Του ΒΑΣΙΛΗ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ
Νομίζω πως ως Έλληνας πολίτης οφείλω ένα αέναο ευχαριστώ στους «φίλους» μας τους Αμερικανούς μιας και οι ΗΠΑ το 1947 ανέλαβαν κηδεμονία της Ελλάδας μέσω του περιβόητου δόγματος Τρούμαν, το οποίο εκφράστηκε αρχικά με στρατιωτική και οικονομική βοήθεια κατά την διάρκεια του εμφυλίου και σε δεύτερη φάση με ένα πακτωλό οικονομικής βοήθειας με την λήξη του εμφυλίου πολέμου μέσω του σχεδίου «Μάρσαλ», που μοιράστηκε εσκεμμένα σε μια χούφτα κατσαπλιάδες και πρώην δωσίλογους για να κάνουν την χώρα
μας τον καλύτερο εκπρόσωπο των ΗΠΑ στην νοτιοανατολική Μεσόγειο και στα Βαλκάνια, οικοδομώντας μια χώρα «κολλητών» και φατριών, που απείχε (και απέχει) από ένα ανεξάρτητα, κοινωνικά, δίκαιο κράτος. Παράλληλα το 1952 με τις ευλογίες των ΗΠΑ φυσικά, μπήκαμε στον παράγοντα «σταθερότητας» που ονομάζεται ΝΑΤΟ.
Ακόμα ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Χένρι Κίσινγκερ, τον Τζον παπάς και τους πρόθυμους «λεβέντες» του ΙΔΕΑ που έβαλαν την Ελλάδα στο «γύψο» για να την «σώσουν» το 1967 και επειδή τους διακατείχε και μια αστική ευγένεια, άνοιξαν την πόρτα (εκτός από τα παράθυρα) στον Αττίλα στις 20 Ιουνίου το 1974 με την ανατροπή του τότε προέδρου της κυπριακής Δημοκρατίας αρχιεπισκόπου Μακαρίου και με τις ευλογίες των ΗΠΑ παραχώρησαν το 36,2% της Κύπρου στα χέρια των Τούρκων.
Είμαι ευγνώμων στις ΗΠΑ, που με έκαναν συνένοχο μέσω του ΝΑΤΟ στην διάλυση της Μέσης Ανατολής, της Γιουγκοσλαβίας και των Βαλκανίων, όπως και για την επέμβαση τους σε αρκετές ακόμα χώρες (Κορέα, Βιετνάμ, Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία), όταν οι Yankees αποφάσισαν να τις κεράσουν «δημοκρατία», αλλά νιώθω και βαθιά υπόχρεος σε όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις έως και σήμερα, που έχουν δώσει γη και ύδωρ στις ΗΠΑ, μετατρέποντας την χώρα σε μια πελώρια νατοϊκή βάση και το υπουργείο εξωτερικών σε γραφείο προώθησης αμερικανικών συμφερόντων. Ειδική μνεία όμως χρειάζεται η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη για το σκηνικό των Ιμίων, που είχε ως απόνερα το «γκριζάρισμα» της συγκεκριμένης περιοχής (λες και δεν είναι εντός των ελληνικών συνόρων) και την υπογραφή της Ελλάδας στην Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ που έγινε στην Μαδρίτη το 1997, η οποία αναγνωρίζει «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο.
Δεν θα μπορούσα να ξεχάσω βέβαια όλες τις κυβερνήσεις από την έναρξη της οικονομικής κρίσης και μετά, που ενώ περιεκοψαν οικονομικά κονδύλια από ζωτικούς τομείς για μια υγιή κοινωνία όπως είναι η υγεία, παιδεία και το κοινωνικό κράτος, συνέχισαν με αμείωτο ρυθμό να παραμένει η χώρα μας από τους βασικούς χρηματοδότες του ΝΑΤΟ και να κατέχουμε την δεύτερη θέση από όλες τις χώρες της συμμαχίας μετά τις ΗΠΑ (που βρίσκεται στην πρώτη), όσον αφορά το ποσοστό επί του ΑΕΠ που δαπανάται για την άμυνα, ξεπερνώντας το γνωστό όριο του 2% το οποίο είναι και το όριο που επιτάσσει η Συμμαχία (σύμφωνα με στοιχεία του ΝΑΤΟ). Εδώ να σημειωθεί ότι οι περισσότερες χώρες δεν το τηρούν αυτό το όριο εκτός από εμάς φυσικά! (Το λες και εθνική επιτυχία ίσως την μοναδική).
Α! ναι, μην ξεχάσω να ευχαριστήσω τον Γενς Στολενμπεργκ γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ, που από το 2018 έχει δηλώσει ρητά ότι «η ένταση στο Αιγαίο δεν είναι θέμα του ΝΑΤΟ». Τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ στον υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο που το βράδυ στις 21.07.2020 την ημέρα που η Τουρκία αμφισβήτησε στην πράξη την ελληνική υφαλοκρηπίδα μας ενημέρωσε ότι: «οι Ηνωμένες Πολιτείες γνωρίζουν ότι η Τουρκία έχει εκδώσει μια Navtex για έρευνα σε αμφισβητούμενα ύδατα στην Ανατολική Μεσόγειο» και πρόσθεσε πως «προτρέπουμε τις τουρκικές αρχές να σταματήσουν τυχόν σχέδια για επιχειρήσεις και να αποφύγουν μέτρα που αυξάνουν τις εντάσεις στην περιοχή».
Δυστυχώς η συμπεριφορά τον «συμμάχων» παραμένει Καρότο και μαστίγιο (όχι ότι με εκπλήσσει, μιας και τους έχουμε δώσει και το μαχαίρι και το καρπούζι εδώ και χρόνια) κι ενώ όλα τα ΜΜΕ προβάλλουν τις τελευταίες δηλώσεις στήριξης των ΗΠΑ, μέσω του αμερικανικού πρέσβη Τζέφρι Πάιατ που μίλησε για το αυτονόητο ότι: «το Καστελόριζο έχει υφαλοκρηπίδα και δικαιώματα ΑΟΖ όπως η ηπειρωτική χώρα», στην τελετή παράδοσης του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης στα νύχια των γερακιών του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.
Ξέχασαν όμως να μας πούνε για την προ καιρού δήλωση του Τζέφρι Πάιατ που έλεγε για την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου ότι: «Αυτός είναι ένας πολύπλοκος και στρατηγικός χώρος. Θέλουμε οι φίλοι και οι σύμμαχοί μας στην περιοχή να προσεγγίσουν την ανάπτυξη των πόρων με πνεύμα συνεργασίας που παρέχει τη βάση για διαρκή ενεργειακή ασφάλεια και κοινή οικονομική ευημερία. Μονομερείς, προκλητικές ενέργειες αντιτίθενται σε αυτόν τον στόχο».
Όπως ξέχασαν και μια άλλη δήλωση του Αμερικανού υφυπουργού Εξωτερικών αρμόδιου για θέματα Ευρώπης και Ευρασίας, του Φίλιπ Ρίκερα που χαρακτήρισε την ανατολική Μεσόγειο «πολύπλοκο στρατιωτικό χώρο» και τόνισε ότι «θέλουμε οι φίλοι και οι σύμμαχοί- Ελλάδα και Τουρκία- μας στην περιοχή να προσεγγίσουν αυτά τα ζητήματα με πνεύμα συνεργασίας».
Δηλώσεις που προμηνύουν ότι η χώρα μας για άλλη μια φορά θα βγει ο μεγάλος χαμένος από όλοι αυτή την γεωπολιτική ένταση, που έχει προκύψει για τα μάτια ξένων πετρελαϊκών κολοσσών, ευγνωμονώντας και πάλι τους «συμμάχους» της, που θα της έχουν υφαρπάξει τον ορυκτό της πλούτο (ένας ορυκτός πλούτος μιας χώρας που θα έπρεπε να ανήκει αποκλειστικά στον λαό της και μόνο, ούτε στην ExxonMobil, ούτε στην TOTAL, μιας και είναι και οι Γάλλοι στην μοιρασιά) και αφήνοντας της ως προίκα όχι μόνο μια απίστευτη οικολογική και γεωπολιτική καταστροφή αλλά και κανένα οικονομικό όφελος για τον λαό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου