42 δευτερόλεπτα...

Μας «άφησαν» να χαρούμε μόνο 42 δευτερόλεπτα. Τόσος χρόνος πέρασε από την στιγμή που ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα της τεράστιας συγκέντρωσης έξω από το Εφετείο η...
καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση, το μείζον ζήτημα στην πιο ιστορική δίκη των τελευταίων δεκαετιών στη χώρα. Το μέτρημα το έκανε ο διεθνούς φήμης ντοκιμαντερίστας, Γιώργος Αυγερόπουλος, που δημοσίευσε βίντεο από εκείνες τις στιγμές, προσθέτοντας τα δικά του ντοκουμέντα στη σειρά στοιχείων και βίντεο που αποδομούν τα ψέματα του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη. «”Ήταν σαν κάποιος να έλεγε στους χιλιάδες διαδηλωτές: «Εντάξει! Φτάνει, πανηγυρίσατε. Στα σπίτια σας τώρα!”. Όπως προκύπτει από το βίντεο, μας άφησαν να πανηγυρίσουμε 42 ολόκληρα δευτερόλεπτα!» τόνισε ο Αυγερόπουλος. Μεταξύ των στοιχείων είναι και 27 φωτογραφίες που δημοσίευσε η ίδια η ΕΛ.ΑΣ, που εκθέτουν τόσο τον Υπουργό που, ξανά, έσπευσε να προπαγανδίσει, όσο και την ανακοίνωση της ΓΑΔΑ για το τι συνέβη. «Δεν θα πρέπει να είναι υπόλογοι για το τι λένε; Δεν θα πρέπει να υπάρχει ένα πλαίσιο προστασίας της κοινωνίας από fake news που προέρχονται από τους ίδιους;» αναρωτιέται ο Αυγερόπουλος.


Βομβαρδιζόμαστε με ψέματα, ειδικά εδώ και μερικές μέρες, με τη δίκη των ναζί στο επίκεντρο. Προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία. «Ο Σαμαράς τους κυνήγησε» λένε, ξεχνώντας τα μηνύματα που έστελνε ο Μπαλτάκος και καθοδηγούσε τους ναζί σε ψηφοφορίες στη Βουλή. Παρουσιάζουν τα εγκλήματα των φασιστών 8 χρόνια μετά, σοκαρισμένοι που αυτά συνέβησαν στη χώρα. Όταν όμως συνέβαιναν, όταν η Χρυσή Αυγή πραγματοποιούσε ανενόχλητη ρατσιστικά πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας, όταν δολοφονούσαν τον Λουκμάν, όταν έγιναν οι δολοφονικές επιθέσεις στους Αιγύπτιους αλιεργάτες και στο ΠΑΜΕ, ήταν «κανονικό κόμμα». «Φτάσαμε μέχρι εδώ καταρχήν γιατί από το 2010 μέχρι το 2013 η Χρυσή Αυγή παρουσιαζόταν ως ένα κανονικό κόμμα από μεγάλα μηντιακά συγκροτήματα και δημοσιογράφους» τόνισε ο Δημήτρης Κουσουρής στον Ευαγγελάτο. Τότε που ο Πορτοσάλτε συμβούλευε τον Κασιδιάρη «να βρουν έναν τρόπο να μην σας πιάνουν στο στόμα τους». Ο ίδιος, απορούσε την Τετάρτη «γιατί μαζεύτηκαν όλοι αυτοί στο Εφετείο;». Μα για να τους ξαναπιάσουμε στο στόμα μας. Και να τους πιάσουμε, είναι η απάντηση.


Τώρα μαζεύονται. «Όχι, εμείς ποτέ δεν». Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου έκανε σκέψεις για «σοβαρή Χρυσή Αυγή». Την Πέμπτη, υποστήριξε ότι εξέφρασε τον «φόβο» του για ένα τέτοιο σενάριο. Παιδιά, το κακό είναι ότι τα βίντεο μένουν, είναι κομμάτι όλης αυτής της ιστορίας. Ο Μπογδάνος δηλώνει ο μεγαλύτερος αντιναζιστής, δύο μέρες μετά τη μέρα που ο Ρουπακιάς ήταν όντως ράκος. Είναι λογικό όλα αυτά να προκαλούν αγανάκτηση. Δεν γεννηθήκαμε χθες, δεν μιλάμε για παλιά γεγονότα, δεν πέρασαν ούτε δέκα χρόνια. Δεν θα καταφέρουν τα τούιτ του ανεκδιήγητου Υπουργού να κρύψουν την πραγματικότητα των βίντεο, ούτε η διείσδυση της Χρυσής Αυγής στην Αστυνομία θα πρέπει να μείνει ανεξερεύνητη, υπόθεση του παρελθόντος και «μεμονωμένο περιστατικό».


Αλλά από την άλλη, έχει πλάκα. Αναγκάζονται να το δηλώσουν. Αναγκάζονται να τοποθετηθούν, για ένα ζήτημα που θα ‘θελαν πολύ γρήγορα να κλείσει και να ξεχαστεί. Αναγκάζονται να διαβάζουν παλιές δηλώσεις τους και να υποδύονται τον γνωστό αντιπρόεδρο του Εδεσσαϊκού στο βίντεο. Αναγκάζονται να γράφουν «ναι αλλά για τη Μαρφίν». Δεν τους νοιάζει η Μαρφίν, αν τους ένοιαζε θα έγραφαν και θα έλεγαν, όπως λέμε εμείς και στις δικαστικές αποφάσεις και στις ντροπιαστικές καθυστερήσεις του ελληνικού κράτους να αποζημιώσει τις οικογένειες των θυμάτων. Θα προτιμούσαν να μην έλεγαν τίποτα αυτοί, όπως δεν έλεγαν τίποτα επί επτά και πεντέμισι χρόνια. Αναγκάζονται γιατί η κοινωνία απαίτησε, από τη Δικαιοσύνη και τον δημόσιο διάλογο, να καταδικάσει, έστω πρόσκαιρα, έστω όψιμα. Γιατί το αίτημα έγινε μαζικό κι έφερε τη σημαντική νίκη, την καταδίκη των ναζί ως εγκληματική οργάνωση. Απομένουν ελαφρυντικά και ποινές, αλλά το μείζον έγινε.


Επομένως, αντί να οργιζόμαστε με όλους αυτούς που τώρα φτύνουν εκεί που χάιδευαν, μπορούμε απλά σήμερα να γελάμε. Η χαρά ήταν πολύ λίγη για να γιορταστεί για 42 δευτερόλεπτα και παράλληλα πολύ λίγη για να πούμε ότι ξεμπερδέψαμε με τον χρυσαυγιτισμό, τον φασισμό και τον ρατσισμό. Αλλά να γελάμε γιατί πλέον ξέρουμε ότι γίνεται, μας το έδειξε η Μάγδα Φύσσα, ο Χαντίμ Χουσείν, μία χούφτα δικηγόροι που πάλεψαν πεντέμισι χρόνια και δεκάδες χιλιάδες ακόμα από πίσω τους, πραγματικό τείχος. Ό,τι κι αν συμβεί την επόμενη εβδομάδα, την Τετάρτη γράφτηκε Ιστορία. Και η ιστορία συνεχίζει να γράφεται...


Θανάσης Καμήλαλης
thepressproject.gr