Και μέσα στην αναμπουμπούλα της τουρκικής επιθετικότητας, του κορωνοϊού και των ερωτημάτων, αν η δεξιά και η ακροδεξιά φλέρταραν με τους εγκληματίες της ΧΑ, ή η αριστερά, κάποιοι κάνουν... μια χαρά τη δουλειά τους.
Δεν είναι για γέλια ότι οι νεοφιλελεύθεροι ποτέ δεν παραδέχονται ότι είναι νεοφιλελεύθεροι, ενώ ταυτοχρόνως, στα ύπουλα και μουλωχτά και με την σιωπή της λίστας Πέτσα, διευρύνουν και θεμελιώνουν νομοθετικά τον νεοφιλελευθερισμό. Παράδειγμα η νομοθετική ρύθμιση στον πτωχευτικό κώδικα με την οποία καταργείται η αποζημίωση απόλυσης του εργαζόμενου σε περίπτωση πτώχευσης της επιχείρησης.
Αυτό σημαίνει ότι ο εργαζόμενος των 700 ευρώ (στην καλύτερη περίπτωση), θα μπαίνει συνέταιρος στην ζημιά, αλλά όχι και στα κέρδη και μάλιστα θα μετέχει του περιβόητου «επιχειρηματικού ρίσκου», ακόμα και όταν οι επιχειρηματίες με τις βρωμοδουλειές τους, πτωχεύουν επίτηδες τις εταιρείες τους!
Αυτοί λοιπόν είναι οι «άριστοι» και «πετυχημένοι» επιχειρηματίες που αναλαμβάνουν το διαβόητο «επιχειρηματικό ρίσκο» όπως επαίρονται, όμως με τις πλάτες του κράτους και των εργαζομένων! Κρατικοδίαιτοι που φτύνουν το κράτος, που κλέβουν και ρίχνουν στα βράχια τις επιχειρήσεις, αλλά που πάντα προστρέχουν στο κράτος και στους εργαζόμενους για να σωθούν.
Προφανώς και ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει καμία σχέση με τον φιλελευθερισμό, όσο και αν οι νεοφιλελεύθεροι αρνούνται την ιδεοληψία τους και εμφανίζονται με την μάσκα του φιλελευθερισμού και της επικοινωνίας. Η κυβέρνηση και ο κος Μητσοτάκης αποτελούν το πιο χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα.
Δεν είναι λίγες οι δηλώσεις του που αποκαλύπτουν την νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία του. Ότι «η κοινωνική ανισότητα είναι στη φύση του ανθρώπου», ή όταν συνόψιζε το όραμα του για το μέλλον της χώρας, στην συζήτηση του με τον Γιουβάλ Χαράρι λέγοντας ότι «η ιδέα να μορφώνεσαι, να βρίσκεις εργασία και να παίρνεις σύνταξη είναι ίσως ήδη παρωχημένη».
Αλλά ακόμα πιο αποκαλυπτικό είναι το νεοφιλελεύθερο νομοθετικό του έργο που οικοδομείται στα μουλωχτά πάνω στην σιωπή των ελεγχόμενων μίντια.
Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με έναν «καραμπινάτο» νεοφιλελευθερισμό που δεν είναι μόνο κρατικοδίαιτος, αλλά και που εντελώς ξετσίπωτα και ανερυθρίαστα φτάνει ακόμα και να μεταθέτει το περιβόητο «επιχειρηματικό ρίσκο» στον εργαζόμενο και από αυτήν την άποψη δεν είναι μόνο μια θρησκεία των ταλιμπάν της αγοράς, αλλά και η πιο ανέντιμη πολιτική ιδεοληψία...
Τάκης Ψαρίδης
Πηγή:anoixtoparathyro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου