Πικρή αλήθεια...

Καλύτερος συμβολισμός δεν θα μπορούσε να υπάρχει: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Άννα Διαμαντοπούλου, επισημοποιούσαν την συναλλαγή τους φορώντας μάσκες. Και ο κορονοϊός να μην υπήρχε θα ήταν...
απαραίτητες. Και για τους δυο. Για την κυρία είναι αυτονόητο: είναι ήδη μασκαρεμένη, με την ψιμυθίωση «επιτυχημένη», «ευρωπαϊκή προσωπικότητα», «εκσυχρονίστρια» και τα συναφή. Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη ήταν ένα ακόμη κομμάτι στη μόνιμη μάσκα του: «φιλελεύθερος», «κεντρώος», «μετριοπαθής» και τα ρέστα. Μόνο που η πολιτική του, οι πρακτικές, το υπουργικό του συμβούλιο και ιστός του προσωπικού μηχανισμού του, μόνο σε κεντρώο πολιτικό δεν ταιριάζουν.


Η παπαγαλία των ΜΜΕ που στηρίζουν ότι με τα υπόλοιπα του Σημιτισμού συνεχίζει το «άνοιγμα στο κέντρο» είναι αέρας κοπανιστός. Όσοι σπεύδουν στην αυλή του δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε. Ούτε φυσικά το πολιτικό κέντρο. Αν βρίσκεται κάτι ακόμη εκεί είναι το Κινάλ. Όλοι αυτοί που απομάκρυνε είναι το υλικό για τους τεχνικούς της κυβερνητικής επικοινωνίας, ώστε να φιλοτεχνήσουν για τον Μητσοτάκη μια μάσκα δέκα φορές μεγαλύτερη και από αυτές που μοίρασε στα σχολεία η Κεραμέως- ο Θεοδωρικάκος, ή ο Κικίλιας, θα σας γελάσουμε. Ενώ τα τερτίπια για το «άνοιγμα το κέντρο» χρησιμοποιούνται για να προβληθεί ως «ισχυρός» και «κυρίαρχος» στο πολιτικό παιχνίδι. Ο δημοσκοπικός ορυμαγδός με «έρευνες», που κανείς δεν ελέγχει, υποστυλώνει διαρκώς αυτό τον ισχυρισμό. Αλλά για όσους βλέπουν πέρα από τη μύτη τους η αλήθεια είναι πικρή: παρά την αριθμητική υπεροχή της ΝΔ στη Βουλή, παρότι αυτή τη στιγμή δεν έχει αντίπαλο στην πολιτική κονίστρα, είναι από τους πιο ανίσχυρους πρωθυπουργούς.


Για συγκεκριμένους λόγους: Πρώτο, γιατί ο ίδιος δεν τόχει. Παρότι το παλεύει πέντε χρόνια και κέρδισε όλα εκλογικά στοιχήματα που έβαλε, δεν μπορεί να καθιερωθεί ως ηγέτης. Είναι πρόεδρος, επικεφαλής, αφεντικό, πρωθυπουργός, αλλά ηγέτης δεν είναι. Κανείς δεν αισθάνεται να εμπνέεται από τις πολιτικές του, συγκλονίζεται με τη δημόσια παρουσία του, τον συναρπάζει ο λόγος του ή θαυμάζει αρετές του. Καλούς τρόπους αποπνέει. Ηγετικότητα όχι. Δεύτερο, γιατί είναι εξαρτημένος. Είναι πρωθυπουργός με περιορισμένο χώρο αυτονομίας έναντι της διαπλοκής. Πιο περιορισμένο και από τον Σημίτη. Ο πρώην πρωθυπουργός -δημιούργημα επίμονης προσπάθειας ενός κύκλου επιχειρηματιών και εκδοτών- επικράτησε με το ζόρι στην πρωθυπουργία το 1996 και με το κράτος στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Αλλά ηγέτης του δεν έγινε ποτέ. Και ας κέρδισε δυο εκλογές. Ο σημερινός Πρωθυπουργός επικράτησε χάρη στην φανατική υποστήριξη δυο μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων, δυο άλλων που τον αβαντζάριζαν συστηματικά και την προώθηση από συγκεκριμένα επιχειρηματικά κέντρα. Αλλά όσοι έδωσαν αέρα στα πανιά του αρκεί να πατήσουν το κουμπί για να ξεφουσκώσει.


Η εσωκομματική μοναξιά


Έλεγαν ότι η Ρωσία στον πόλεμο με τον Ναπολέοντα είχε δυο στρατηγούς: τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο. Ο Κυριάκος στον πόλεμο με τον Τσίπρα έχει επίσης δυο στρατηγούς: τον Μαρινάκη και τον Αλαφούζο. Αν ένας από του δυο, ή και οι δυο, αποφασίσουν να του κλείσουν τη στρόφιγγα, τέλειωσε. Αν το Συγκρότημα Βαρδινογιάννη τον άφησε ακάλυπτο, μην τον είδατε. Δεν θα χάσει μόνο μιντιακή στήριξη. Η απώλεια θα πάει ως τα βάθη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας στην οποία οι ισχυροί έχουν προσβάσεις. Τρίτο, η εσωκομματική μοναξιά. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε τις αρχαιρεσίες στη ΝΔ, κέρδισε και τις εκλογές ως επικεφαλής της, αλλά ρίζες σ’ αυτό το κόμμα δεν έχει. Καθώς το ξέρει προσπαθεί να συλλέξει τα υπόλοιπα άλλων εποχών και άλλων χωρών για να διαμορφώσει προσωπική βάση. Από τους αποτυχημένους του σημιτικούς ΠΑΣΟΚ, τους εύπλαστους του Ποταμιού και τα «πουλητάρια» -έναντι του Καρατζαφέρη-του ΛΑΟΣ, μέχρι συμβιβασμένους Κνίτες και Ρηγάδες. Από τυχοδιώκτες και υπόλογους για διάφορα, μέχρι φιλόδοξους και ενδιαφερομένους για διαμεσολαβήσεις και «δουλειές». Υψηλής ποιότητας ακροατήριο δεν το λες. Οι Καραμανλικοί περιμένουν να τον δαγκώσουν -ειδικά μετά το άδειασμα που έκανε στον Παυλόπουλο. Οι Σαμαρικοί είναι πλέον ορκισμένοι εχθροί του. Η Ντόρα δεν κρύβει το αίσθημα αδικίας που της προκάλεσε η περιθωριοποίησή της. Ακόμη και ο Άδωνις του ετοιμάζει χουνέρια -με την πρώτη ευκαιρία. Τέταρτο στοιχείο αδυναμίας -στην ουσία πρώτο -είναι η πολιτική του. Κανείς άλλος πρωθυπουργός δεν απέτυχε τόσο σύντομα. Καμιά άλλη κυβέρνηση δεν ήταν τόσο εμφανές σύνολο αποτυχημένων από την σημερινή. Κανείς προκάτοχός του δεν είχε ανάγκη καθημερινά δεκανίκια από εξωτερικούς παράγοντες για να κρύβει τα αδιέξοδα του. Η επιδημία είναι η κατάρα του: από τη μια κρύβει την αποτυχία του και από την άλλη την διευρύνει. Η ώρα της αποκάλυψης θα είναι οδυνηρή.


Αυταρχισμός, φαυλότητα και ταξική μονομέρεια


Ο Μητσοτάκης απευθύνεται στα δυο τρίτα της οικονομίας και κατά προέκταση και της κοινωνίας. Το άλλο τρίτο δρομολογείται για τον Καιάδα: χωρίς δουλειά, χωρίς επάγγελμα, χωρίς γραφείο, χωρίς παιδεία, χωρίς υγεία, χωρίς ασφάλιση. Με την επιδημία αυτή η πολιτική βαθαίνει, επεκτείνεται και χαντακώνει ευρύτερα στρώματα πληθυσμού. Έτσι όμως γίνεται ακόμη πιο μειοψηφική και ισορροπεί μόνο προς τα κάτω. Αργά ή γρήγορα θα προκύψει ένα κύμα εξαθλιωμένων που θα βγάλει την κοινωνία απέναντί του. Γι’ αυτό και εξοπλίζεται με νόμους καταστολής της. Ο αυταρχισμός συνδέεται με την ταξική μονομέρεια, την φαυλότητα που την εξυπηρετεί και τα σχέδια ισοπέδωσης δικαιωμάτων ως… «ξεπερασμένα». Ούτε ο «πανίσχυρος» Σημίτης δεν ήταν κρεμασμένος σε τόσα τσιγκέλια ταυτόχρονα. Αν όλα αυτά δείχνουν ισχυρό πολιτικό, τότε οι λέξεις έχασαν το νόημά τους.


Ο σημερινός Πρωθυπουργός στέκεται για ένα λόγο: ενώ ο ίδιος διατηρεί το επικοινωνιακό ιμπέριουμ που του έχει παραχωρηθεί έξωθεν, ο Τσίπρας δεν έχει βρει ακόμη το βηματισμό του ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και εν δυνάμει Πρωθυπουργός ξανά. Αλλά αυτή είναι μια συνθήκη που δεν δείχνει πολιτική ισχύ. Το αντίθετο. Και επιπλέον ήδη εκπνέει...


Γιώργος Λακόπουλος
anoixtoparathyro.gr