Κάποια στιγμή, θα πρέπει να τελειώσει αυτό το παραμυθάκι, της κομματικής ή της παραταξιακής ενότητας.
Σήμερα και την ώρα που μιλάμε, δεν υπάρχει κόμμα ''Νέα Δημοκρατία'' ούτε φυσικά και καμία ''κεντροδεξιά παράταξη'' όπως την όρισε ο ιδρυτής της Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Αυτό που στηρίζουμε, είναι ένα φάντασμα, που δημιούργησαν κάποιοι σφετεριστές λαού, τίτλων και συνειδήσεων.
Άρα λοιπόν, τί στηρίζουμε;
Μία ανάμνηση;
Ή μήπως θέλουμε να ζούμε με ένα όνειρο;
Επειδή αρνούμαστε να παραδεχθούμε ότι η Νέα Δημοκρατία μας, δεν υπάρχει πια.
Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά.
Στις διπλές εκλογές του 2019, εμείς, που αρνούμαστε να αποδεχθούμε αυτή την πραγματικότητα σήμερα, γίναμε οι εγγυητές της επόμενης ημέρας, αυτού του τόπου.
Ήμασταν αυτοί που καλούσαμε τον κόσμο να συστρατευθεί μαζί μας, ανεξάρτητα τις όποιες αντιρρήσεις είχε, κυρίως, λόγω των φόβων του, στο ότι η επόμενη ημέρα θα μας έβρισκε με πρωθυπουργό έναν Μητσοτάκη.
Την προσωποποίηση δηλαδή, της εθνικής προδοσίας και της πολιτικής απατεωνιάς.
Γιατί, όλοι γνωρίζαμε ποιοί είναι οι Μητσοτάκηδες.
Τόσο εκείνοι που είχαν αναστολές να τον ψηφίσουν, όσο κι εμείς που εγγυόμασταν πως η παρουσία μας στο κόμμα, δεν θα επιτρέψει να γίνουν εγκλήματα, που θα βλάψουν την Ελλάδα.
Τί γίνεται όμως σήμερα, που ο Μητσοτάκης, κάνει, όχι μόνο τα εγκλήματα που φοβόμασταν όλοι πως θα κάνει, αλλά και επιπλέον αυτών που περιμέναμε.
Διότι, δεν είναι μόνο το συνολικό ξεπούλημα των Εθνικών θεμάτων.
Δεν είναι μόνο η ταφόπλακα που έβαλε στην Μακεδονία, το ξεπούλημα του Αιγαίου, αλλά και η κατασπατάληση του Δημοσίου χρήματος στους ημετέρους του.
Εδώ πια βαδίζουμε στην απόλυτη οικονομική καταστροφή και επίσης, έχουμε την πλήρη αποσύνθεση του τρίτου πυλώνα της Δημοκρατίας, αυτού της Δικαιοσύνης.
Οπότε, τίθεται ξεκάθαρα και θέμα Δημοκρατίας.
Η κυβέρνηση που αναμέναμε και εγγυόμασταν μάλιστα, ότι θα λυτρώσει από τους επικίνδυνους, απάτριδες, τυχοδιώκτες, αποδεικνύεται χειρότερη αυτών.
Τί κάνουμε λοιπόν, τώρα εμείς;
Ποιούμε τη νήσσαν;
Κάνουμε πως δεν βλέπουμε και γινόμαστε τα δεκανίκια των καταστροφέων;
Εξαφανιζόμαστε από προσώπου γης, ως δειλοί, αρνούμενοι να αναλάβουμε τις αντικειμενικές μας ευθύνες;
Γιατί, ας μη γελιόμαστε, υπεύθυνοι είμαστε και ΄μεις πλέον, γι΄αυτό που γίνεται και πολλοί σύντομα, αν συνεχίσουμε έτσι, θα γίνουμε και συνένοχοι.
Η έστω και στα χαρτιά, σημερινή Νέα Δημοκρατία, έχει την τύχη αυτή τη στιγμή να βρίσκονται εντός των πυλών της και μάλιστα ενεργοί, τρεις πρώην πρόεδροι της, οι δύο εξ αυτών μάλιστα, υπήρξαν και πρώην πρωθυπουργοί και ένας αρκετά μεγάλος αριθμός βουλευτών και στελεχών της, οι οποίοι είναι εκ των ιδρυτικών στελεχών της.
Πολύ θα ήθελα να γνωρίζω, αν συμφωνούν με όλα όσα πράττει η σημερινή κυβέρνηση.
Αν συμφωνείτε, τότε θα πρέπει να το γνωρίζουμε.
Αν όχι, φροντίστε να το δείξετε.
Γνωρίζετε πολύ καλύτερα από εμένα, πως βαδίζουμε σε δρόμους που δεν θα ΄χουν επιστροφή.
Το έχετε πει και δημόσια, άλλωστε.
Άρα, ο καθένας μας, θα πρέπει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να δείξει την απαιτούμενη υπευθυνότητα.
Δεν υπάρχουν πλέον δικαιολογίες.
Ούτε φυσικά μπορεί κάποιος να στοιχειοθετήσει κατηγορία υπονόμευση, όταν πρόκειται για το Εθνικό συμφέρον.
Είναι αστεία ως δικαιολογία, όταν μάλιστα, κάτι τέτοιο αν γίνει, θα γίνει, από τους κληρονόμους της αποστασίας και από τα διαπλεκόμενα και μπουκωμένα με δημόσιο χρήμα Μ.Μ.Ε, τα οποία και έγιναν προσφάτως φιλοκομματικά, από τη στιγμή που το κόμμα έπαψε να είναι η Νέα Δημοκρατία και έχει γίνει γαλαντόμα προς αυτά.
Έχετε σκεφτεί άραγε, πως ίσως πολύ σύντομα, πάμε σε εκλογές και θα σας ζητηθεί από την σημερινή ηγεσία της, να απευθύνετε κάλεσμα και να κάνετε δήλωση στήριξης και ομοψυχίας;
Θα το κάνετε κι αυτό ή θα φροντίσετε να αποσυρθείτε, ώστε να μη γελοιοποιηθείτε;
Και θα αρκεστείτε σε μία σεμνή τελετή, βράβευση σας για την παραταξιακή σας προσήλωσης, από τους Γεραπετρίτη και Θεοδωρικάκο ή τον όποιο πασόκο ή ακροδεξιό θα αποστείλει ως τελετάρχη ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Δικαιούστε όμως να αποσυρθείτε, αυτή τη στιγμή;
Σκεφτήκατε πως τα στερνά τιμούν τα πρώτα;
Ειδικά όταν αυτά τα στερνά, αποτελούν υποχρέωση σας;
Θα κλείσω, λέγοντάς σας το εξής.
Αν το 1974, ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής και τα ιδρυτικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, εκείνοι που ανέλαβαν την τεράστια ευθύνη, της αποκατάστασης της Δημοκρατίας και της ανασυγκρότησης της Ελλάδος, αρνούνταν να το κάνουν, σήμερα ίσως και να μην υπήρχε Ελλάδα.
Επίσης, ούτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα είχε ανακηρυχθεί Εθνάρχης, ούτε και τα ονόματα των στελεχών των κυβερνήσεων του, θα είχαν περάσει στη Χρυσή Σελίδα της Πολιτικής Ιστορίας αυτού του τόπου.
Και θα τους είχε παραμαζέψει η μπάλα των πολιτικών ευθυνών της περιόδου 1962-1967, τόσο για την μαύρη επταετία, κυρίως όμως, για την απώλεια της Κύπρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου