Βγήκε ξανά ο Σημίτης «παγανιά» να υπερασπιστεί την επαίσχυντη γραμμή Μαδρίτης-Ελσίνκι που πρόσφατα «θρυμμάτισε» ο Προκόπης Παυλόπουλος! Έχει το θράσος μάλιστα ο μαύρος εμπνευστής του εκσυγχρονισμού που νομίζει ότι αναστήθηκε πάλι μέσω του Κυριάκου Μητσοτάκη να επιτίθεται στον Κώστα Καραμανλή επειδή σταμάτησε την εθνική μειοδοσία. Το ότι δίνει την γραμμή σε μητσοτακική εφημερίδα, τα λέει όλα. Δεν θα περάσει όμως. Το καψόνι που του έκανε ο Προκόπης Παυλόπουλος και ανέτρεψε την ρητορική περί «θαλασσίων ζωνών», δεν μαζεύεται. Ειδικά τώρα.
«Λαγός τη φτέρην έσειε»…
Στα ΝΕΑ λοιπόν, σήμερα Σάββατο βγήκε ο κυρ-Σημίτης «παγανιά» να υπερασπιστεί την επαίσχυντη γραμμή, που ο ίδιος αποδέχτηκε υποκύπτοντας στους τούρκους στη Μαδρίτη και στο Ελσίνκι, εκχωρώντας στην Τουρκία το «δικαίωμα» να μιλάει –στον πληθυντικό παρακαλώ- για διαφορές, με την Ελλάδα, και για «έννομα συμφέροντά της και δικαιώματά της στο Αιγαίο»!
Γιατί το έκανε ο κυρ-Σημίτης; Μα γιατί ο Προκόπης Παυλόπουλος κυριολεκτικά «θρυμμάτισε» τις άθλιες συμφωνίες του με το άρθρο του «Κρίσιμα νομικά ζητήματα ενόψει τον διερευνητικών επαφών», που δημοσιεύτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2021. Το άρθρο αυτό, που έκανε κυριολεκτικά πάταγο όπως είναι γνωστό, ανάγκασε τον Μητσοτάκη να κάνει πίσω. Και ενώ στην αρχή μιλούσε, σερνόμενος πίσω από την γραμμή Σημίτη, για «θαλάσσιες ζώνες» στον πληθυντικό, τελικά, και χάρη στην επιμονή του Δένδια, έβαλε τον Γεραπετρίτη να έρθει στη γραμμή Παυλόπουλου, δηλαδή στην Εθνική γραμμή: Μια και μόνη διαφορά με την Τουρκία, η οριοθέτηση της νησιωτικής υφαλοκρηπίδας και της αντίστοιχης ΑΟΖ στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Νόμιζε ο κυρ-Σημίτης ότι με Μητσοτάκη – Σακελλαροπούλου στο Μαξίμου και στην ΗρώδουΑττικού θα «ξεχαστούν» τα ολέθρια απόνερα της τραγωδίας και της προδοσίας της νύχτας των Ιμίων. Και πάλι έκανε λάθος ο κυρ-Σημίτης. Ευτυχώς.
Παραθέτουμε το κύριο απόσπασμα του τέως ΠτΔΠροκόπη Παυλόπουλου που, όπως είπαμε «θρυμμάτισε» τα ανομολόγητα πεπραγμένα του Σημίτη:
“Α. Την 7η Δεκεμβρίου 2017, υποδεχόμενος τον Πρόεδρο της Τουρκίας ΤαγίπΕρντογάν κατά την τότε επίσημη επίσκεψή του στην Ελλάδα και στην αρχή, μόλις, των προς αυτόν δηλώσεών μου, του διευκρίνισα ότι εμείς, οι Έλληνες, πιστεύουμε πολύ στην παροιμία, «οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους». Ακολούθως δε κατέστησα σαφές ότι η Ελλάδα απορρίπτει, κατηγορηματικώς, τις «καινοφανείς» και καταφανώς αστήρικτες, με βάση το Διεθνές Δίκαιο, θέσεις του έναντι της Χώρας μας, ιδίως δε εκείνες περί, δήθεν, ανάγκης «αναθεώρησης» της Συνθήκης της Λωζάνης. Την αντιμετώπιση αυτή του Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα επέβαλε η πλήρης επίγνωση της παραδοσιακής «τακτικής» της Τουρκίας να θέτει νέα ζητήματα υπέρ αυτής και εις βάρος της Ελλάδας, με στόχο να «κερδίζει έδαφος», έστω και μικρό, στο πεδίο των διαρκώς διογκούμενων, απαράδεκτων έως αδιανόητων κατά το Διεθνές και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, «διεκδικήσεών» της. Η Ιστορία μας έχει διδάξει ότι με την Τουρκία «ξεκαθαρίζεις το τοπίο» ευθύς μόλις ξεκινά οιασδήποτε μορφής συζήτηση και, πολύ περισσότερο, διαπραγμάτευση, προσδιορίζοντας μ’ ευκρίνεια τις «κόκκινες γραμμές», ως προς τις οποίες δεν νοείται ίχνος υποχώρησης ή υπαναχώρησης, αναφορικά με όσα δικαιούται η Ελλάδα κατά το Διεθνές και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο.
Β. Ενόψει των ανωτέρω, την ίδια τακτική οφείλει η Ελλάδα να υιοθετήσει και στην αρχή της επανεκκίνησης των τρεχουσών Διερευνητικών Επαφών. Το επιχείρημα αυτό ισχύει a fortiori, αν αναλογισθεί κανείς ότι είναι βέβαιο πως η Τουρκία θα προσπαθήσει «να χτίσει» υπέρ αυτής επιχειρήματα και μόνον από την γενική διατύπωση περί «Θαλάσσιων Ζωνών», η οποία προκρίθηκε για να οριοθετήσει το πλαίσιο αυτών των Διερευνητικών Επαφών, όπως θα επεξηγηθεί στην συνέχεια. Με άλλες λέξεις, ήδη από αυτή την φάση των Διερευνητικών Επαφών πρέπει να διευκρινισθεί, μ’ εξαιρετική σαφήνεια, μεταξύ άλλων, ποια διαφορά υφίσταται μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και, συνακόλουθα, τι είναι εκείνο, το οποίο μπορεί ν’ αχθεί προς εκδίκαση ιδίως ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, αν και εφόσον φθάσουμε σε αυτό το σημείο. Στην τεκμηρίωση μιας τέτοιας διευκρίνισης κατατείνει η συνοπτική ανάλυση που ακολουθεί:
Ι. Η μία, και μόνη, διαφορά μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Υπό τα δεδομένα αυτά πρέπει, ήδη από το πρώτο στάδιο του νέου κύκλου των Διερευνητικών Επαφών, να καταστεί σαφές προς την τουρκική πλευρά ότι με την γενική διατύπωση περί «Θαλάσσιων Ζωνών» δεν διαφοροποιείται, έστω και κατ’ ελάχιστο, η πάγια Εθνική γραμμή μας, σύμφωνα με την οποία μια, και μόνη, διαφορά υφίσταται μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας: Η οριοθέτηση της νησιωτικής υφαλοκρηπίδας -η έμφαση στον όρο «νησιωτική» έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού μόνον η οριοθέτηση αυτής της μορφής υφαλοκρηπίδας αποτελεί αντικείμενο συζήτησης με την Τουρκία- και της αντίστοιχης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Α. Η σταθερή προσήλωση στην διατύπωση της «μίας, και μόνης, διαφοράς μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας».
Η κατά τ’ ανωτέρω τοποθέτηση είναι τόσο περισσότερο αναγκαία, ιδίως στην παρούσα φάση των Διερευνητικών Επαφών, όσο είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι η Τουρκία θα επιχειρήσει, εκμεταλλευόμενη τον πληθυντικό του όρου «Θαλάσσιες Ζώνες», ν’ «αναβιώσει» και τις γνωστές θέσεις της περί ύπαρξης «διαφορών» της με την Ελλάδα, όπως είχε συμβεί προ του 2004. Διότι τότε, ύστερα από τους ατυχείς χειρισμούς της εξωτερικής μας πολιτικής μετά την τραγωδία της κρίσης των Ιμίων, τον Ιανουάριο του 1996, ορισμένες προβληματικώς ασαφείς διατυπώσεις, σε διεθνή και ευρωπαϊκά κείμενα, είχαν «ενθαρρύνει» την Τουρκία να υιοθετήσει αυτή την τακτική. Ειδικότερα:
1. Το «Κοινό Ανακοινωθέν» Ελλάδας – Τουρκίας στην Μαδρίτη, το 1997.
Το πρώτο από τα κείμενα αυτά είναι εκείνο του «Κοινού Ανακοινωθέντος» Ελλάδας – Τουρκίας στην Μαδρίτη, την 8η Ιουλίου 1997. Πρόκειται για το «Κοινό Ανακοινωθέν» ή «Κείμενο Αρχών», το οποίο συμφωνήθηκε μεταξύ των Κώστα Σημίτη και Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ στην Μαδρίτη, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ. Σε αυτό γίνεται λόγος πέραν των άλλων και για, δήθεν, «νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο, «τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία της».
2. Τα συμπεράσματα της Συνόδου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στο Ελσίνκι, το 1999.
Το δεύτερο από τα κείμενα αυτά είναι εκείνο των Συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, το οποίο συνήλθε στο Ελσίνκι μεταξύ 10ης και 11ης Δεκεμβρίου 1999. Στο συμπέρασμα αρ. 4 -και σε όσα άλλα συμπεράσματα παραπέμπουν σε αυτό- γίνεται, ρητώς, λόγος, με προσφυγή στην διατύπωση ενός νομικώς ασαφούς και κατά τούτο άκρως επικίνδυνου πληθυντικού, περί «κάθε εκκρεμούς συνοριακής διαφοράς και άλλων συναφών θεμάτων» με την Τουρκία.
Β. Δύο χαρακτηριστικά, προδήλως αρνητικά, παραδείγματα της στάσης της Τουρκίας έναντι του Διεθνούς Δικαίου και του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.
Την προμνημονευόμενη επιτακτική ανάγκη άμεσης διευκρίνισης ότι μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας υφίσταται μία, και μόνη, διαφορά, αυτή της οριοθέτησης της νησιωτικής υφαλοκρηπίδας και της αντίστοιχης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο τεκμηριώνουν, μεταξύ άλλων, και τα εξής:
1. Οι τουρκικές «φαντασιώσεις» περί «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο.
Πριν απ’ όλα, η όλη «στρατηγική» της Τουρκίας μετά το Κοινό Ανακοινωθέν της Μαδρίτης, το 1997, και τα Συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Ελσίνκι, το 1999, όπως προεκτέθηκε. Ήταν τότε, και ως το 2004 -διότι έκτοτε κατέστη, urbi etorbi, σαφής η θέση της Ελλάδας περί της μιας, και μόνης, διαφοράς με την Τουρκία- που η Τουρκία, κατά σαφή καταστρατήγηση του Διεθνούς Δικαίου και κυρίως της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923, επιδίωξε να επιβάλει την «θεωρία» περί, δήθεν, «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, αρχής γενομένης από την ευθεία αμφισβήτηση της Εθνικής μας Κυριαρχίας σε συγκεκριμένα νησιά ή βραχονησίδες, όπως π.χ. στα Ίμια. Πάνω σε αυτή την «αναθεωρητική πλατφόρμα», η Τουρκία επρόκειτο στην συνέχεια να «χτίσει» και το «γραφικό» πλην όμως εξαιρετικά επικίνδυνο «δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας». Μετά το 2004 και ως σήμερα, ξεκάθαρη υπήρξε, πάντοτε, η απάντηση της Ελλάδας προς την Τουρκία: Ουδένα ζήτημα αναθεώρησης, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923 υφίσταται, συνακόλουθα δεν υπάρχουν «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο.
2. Η ωμή περιφρόνηση της δικαιοδοσίας του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.
Κατά δεύτερο λόγο, η προκλητική υποχώρηση της Τουρκίας, όταν ετέθη το ζήτημα προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την οριοθέτηση της νησιωτικής υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, λίγο μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974.
α) Συγκεκριμένα, το 1975 συμφωνήθηκε μεταξύ του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ ότι η μία, και μόνη, διαφορά μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ήτοι η οριοθέτηση της νησιωτικής υφαλοκρηπίδας, έπρεπε ν’ αχθεί προς επίλυση ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Μετά την κατάθεση της προσφυγής, και μπροστά στην εμφανή προοπτική δικαίωσης των θέσεων της Ελλάδας κατά το Διεθνές Δίκαιο, η Τουρκία υπαναχώρησε προκλητικώς.
β) Όπως ήταν αναμενόμενο, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δεν προχώρησε στην ουσία της εκδίκασης της υπόθεσης, πλην όμως η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να επικαλείται, ως νομολογιακό προηγούμενο υπέρ αυτής, τουλάχιστον το σκεπτικό αρ. 29 της Διάταξης (Ordonnance) του Δικαστηρίου τούτου της 11ης Σεπτεμβρίου 1976, σύμφωνα με το οποίο: «Είναι προφανές ότι μονομερείς παραχωρήσεις από ένα κράτος ή έρευνες που γίνονται μονομερώς από το κράτος αυτό σε αμφισβητούμενες περιοχές, δεν δημιουργούν κανένα νέο δικαίωμα υπέρ αυτού ούτε στερούν το άλλο κράτος από τα κατά το Διεθνές Δίκαιο δικαιώματά του».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου