Το άρθρο του Νίκου Καραχάλιου, πρώην συμβούλου στρατηγικής του τέως πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή και γραμματέα πολιτικού Σχεδιασμού της Ν.Δ, επί Βαγγέλη Μεϊμαράκη, “Γιατί «τα ραντεβού στα λουλουδάδικα και στα νυχάδικα» προηγήθηκαν από τα «ραντεβού στα τσιπουράδικα»;” από το antinews.gr:
Δεν υπάρχει πιο σέξι λέξη στη γενιά μου (GENX) από το «ραντεβού».
Γιατί;
Γιατί κάτι αυτονόητο σήμερα δεν ήταν εύκολο στη δική μας κρίσιμη ηλικία των 15-20, όταν οι ορμόνες ξυπνούσαν μέσα μας και επιδιώκαμε να συναντηθούμε -τις περισσότερες φορές ανεπιτυχώς- με το άλλο φύλο.
Όσοι μάλιστα από εμάς είχαν την ατυχία να κινούνται μεταξύ Κολλεγίου Αθηνών [Άνδρας Τρέφων και male only classes (η τάξη του ’87 ήταν η τελευταία authentic μόνο με αγόρια, αφού μετά από εμάς ράγισε και το τελευταίο εκπαιδευτικό -στην κυριολεξία-«άνδρο»] και Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου, είχαμε ακόμη πιο λίγες ευκαιρίες να βγούμε στο πολυπόθητο «ραντεβού» και να βρούμε date, (με τα γνωστά σε όλους τους αποφοίτους απωθημένα που ταλαιπωρούν τις σχέσεις μας μέχρι σήμερα…).
Μέχρι τη Β’ Λυκείου πηγαίναμε εναλλάξ στα Κλειστά της Κυψέλης να θαυμάσουμε τον Άλμπερτ Μάλλαχ και τον Γιώργο Λυμνιάτη και του Σπόρτινγκ για Πολέμη, Κεραμάρη, Φενέκο. Μετά το πολύ κανένα σινεμά boys-only ξανά, στο ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, το ΤΡΙΑΝΟΝ ή το ΑΕΛΛΩ και Pizza στον PAEZANO στη Φωκίωνος Νέγρη. Αυτή ήταν η διασκέδαση του Σαββάτου στα 16, γιατί στα 17 είχαμε την προετοιμασία για Πανελλαδικές και κόπηκαν ακόμη και αυτά.
Τα νυχτοπερπατήματα άρχισαν από το καλοκαίρι του ’87 και μετά, γι΄ αυτό και οι βόλτες ήταν non-stop. Η στέρηση μας οδήγησε σε ξεσπάσματα racing στην Παραλιακή με μια μαύρη ALFA SUD [να είναι καλά ο ποιητής σήμερα Γιώργος Ψάλτης, που μου την έδωσε σε τιμή ευκαιρίας -1.000.000 δραχμές- και η μητέρα μου -η κυρία Καίτη- που κατέθεσε την αποζημίωση από το κλείσιμο και την συνεπακόλουθη απόλυσή της από την UNION CARBIDE «για να μη λείψει (τίποτε στο γιόκα της»)].
Πηγαίναμε Κολωνάκι-Βουλιαγμένη, λες και ήταν Παγκράτι-Ζωγράφου, πέντε φορές την ημέρα. Για την ακρίβεια από το μεσημέρι (που ξυπνούσαμε) μέχρι τα ξημερώματα της επομένης, (που απορώ πως οδηγούσαμε με 2 μπουκάλια STOLY στο αίμα).
Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Μελαγχολία από τον κορωνοϊκό εγκλεισμό;
Όχι.
Νοσταλγικό flash back;
Όχι.
Early ‘50ς blues;
Όχι.
Είδα να γίνεται μεγάλη φασαρία στα social media για μια (ακόμη;) -μάλλον άστοχη- photo opportunity του Πρωθυπουργού στο instagram, όπου γεμάτος χαρά (συνοδευόμενος από την πάντα trendy Μαρέβα), έδινε «Ραντεβού στα Λουλουδάδικα»!
Αν δεν ήξερες το πλαίσιο της ημέρας -3.132 κρούσματα, 700 διασωληνωμένοι, 72 θάνατοι, σε σύνολο 7.945 νεκρών- θα έλεγες «χαριτωμένο το ενσταντανέ».
Αν πλαισιοποιούσες το στιγμιότυπο στην 27η Μαρτίου 2021, θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις από «άκαιρο» έως «βλακώδες». (Συγνώμη: δεν αποκαλώ «άνου» τον ΠΘ, αλλά «βλακειούλες» κάνουν και οι θεσμοί).
Αν όμως έχεις την απαίτηση (και την έχω) να γνωρίζει ο Έλληνας ΠΘ ελληνική ιστορία, τότε δεν θα το(ν) χαρακτήριζες «ανιστόρητο»;
Και κάτι τέτοιο για ένα «θεσμό» είναι ακόμη πιο βαρύ, όταν μάλιστα συμβαίνει 36 ώρες μετά τον εορτασμό της επετηρίδας από την επανάσταση του ’21 και 10 μέτρα από το σημείο που χάθηκε ένας νεαρός συμπολίτης μας, ο Ιάσωνας. Το ξέρω Κυριάκο μου, αλλά έτσι είναι η ζωή, άδικη. Το πρωί ήλιος, το βράδυ βροχή. Και η πολιτική ζωή δεν είναι μόνο καρότα (για φάγωμα, όχι «τοποθετήσεις»), αλλά και μαστίγια (για τιμωρίες -όχι ραπίσματα).
Άλλωστε Κυριάκο είσαι μέλoς της GENX (γεννημένος το ’68). Όπως γνωρίζεις πόσο δύσκολα ήταν τα ετερόφυλα ραντεβουδάκια στα ‘80ς, αλλά τόσο θα έπρεπε να γνωρίζεις πόσο εύκολα εξάπτονται τα εμφυλιοπολεμικά πάθη όταν παίζεις με τις λέξεις και τις φράσεις, ειδικά όταν αυτές είναι αμφίσημες.
Εξηγούμαι: η αιτία της κριτικής μου είναι ότι για άλλη μια φορά έκανες λάθος επικοινωνιακό, πιο βαρύ όμως από την Πάρνηθα. Πήγες για χαριτωμενιά και σου βγήκε πάλι γκάφα. Το «Ραντεβού στα Λουλουδάδικα» είναι ανιστόρητο γιατί παραπέμπει ευθέως στο Αροβελουχιώτικο «Ραντεβού στα Γουναράδικα».
Η φράση αυτή έχει διπλή ερμηνεία: η φιλοαντάρτική -είναι «καλή αντάμωση στα γουναράδικα», μια από τις αγαπημένες λαϊκές ρήσεις του Άρη Βελουχιώτη.
Από πού προέρχεται;
Τα άγρια μικρά γουνοφόρα ζώα, όπως το τσακάλι και η αλεπού, αποτελούσαν ιδιαίτερο στόχο των κυνηγών και των αγροτών, τόσο για τις ζημιές που προκαλούσαν στα οικόσιτα ζώα, όσο και για το πολύτιμο της γούνας τους. Οι άνθρωποι της υπαίθρου λοιπόν, στις ιστορίες και στα παραμύθια τους, τοποθετούσαν αυτά τα λόγια στο στόμα της πονηρής αλεπούς. Η τελευταία, βγαίνοντας κάθε βράδυ για κυνήγι και μη γνωρίζοντας αν θα την γλιτώσει από τα τουφέκια, τα σκυλιά, τα δολώματα και τις παγίδες των ανθρώπων, απευθυνόταν στα αλεπουδάκια της και στις άλλες αλεπούδες με τον χαιρετισμό: «καλή αντάμωση στα γουναράδικα». Εκεί δηλαδή, που ήταν πιθανόν να βρεθεί σκοτωμένη, κρεμασμένη ανάποδα και γδαρμένη.
Αυτό τον χαιρετισμό συνήθιζε να απευθύνει ο Βελουχιώτης στους αντάρτες του, αναγνωρίζοντας τους καθημερινούς κινδύνους που διέτρεχαν οι τελευταίοι. Αν το καλοσκεφτούμε, η σκληρή καθημερινότητα ενός αντάρτη δεν διέφερε πολύ απ’ αυτή ενός κυνηγημένου ζώου. Έκθεση στις καιρικές συνθήκες, πείνα, δίψα, ατελείωτες πορείες, μηδαμινή ιατρική περίθαλψη και το κυριότερο, ανελέητη καταδίωξη από τις γερμανικές αρχές κατοχής, (μην το ξεχνάμε αυτό) συνέθεταν ένα σκηνικό από το οποίο λίγοι επιβίωναν.
Όπως λοιπόν τα κεφάλια, οι ουρές, τα πόδια και οι γούνες των αλεπούδων και των τσακαλιών κρέμονταν έξω από τα εργαστήρια επεξεργασίας γούνας, (ως απόδειξη της ποιότητας του προϊόντος), έτσι και κομμένα κεφάλια ανταρτών εκτίθονταν στις πλατείες των χωριών, ως απόδειξη του θανάτου τους και σαν παραδειγματισμό για τους κατοίκους (αυτή η πρακτική χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στον εμφύλιο πόλεμο και από τις δύο πλευρές, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Το σίγουρο πάντως είναι, ότι ο Άρης Βελουχιώτης αυτοεπιβεβαιώθηκε, κατά τρόπο τραγικό και ίσως προφητικό για τον χαιρετισμό του. Κυνηγημένος από τους εχθρούς και προδομένος από το κόμμα του, (το ΚΚΕ -και αυτό να μην το ξεχνάμε) αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει (γι’ άλλους να σκοτωθεί κατόπιν συμπλοκής). Το κομμένο κεφάλι του εκτέθηκε ως «τρόπαιο» στην Πλατεία των Τρικάλων…. (Μηχανή του Χρόνου, Νίκος Γιαννόπουλος).
Ουσιαστικά αυτοσαρκαζόταν και έδινε καθημερινά ραντεβού στο θάνατο. «Πού θα ξανασυναντηθούμε;» είναι το υπόρρητο ή όχι ερώτημα. «Στα γουναράδικα» -δηλαδή, όλοι εμείς που έχουμε πάρει τα όπλα ενάντια στον κατακτητή, ξέρουμε πως η ζωή μας είναι υπό αίρεση. (Ελπίζω να μην μας επιφυλάσσει ίδια τύχη κανένας μαυροφορεμένος επειδή σου κάνουμε τρολιές).
Φαίνεται μάλιστα ότι την παροιμιακή φράση δεν την είπε πρώτος ή δεν την έλεγε μόνο ο Βελουχιώτης. Την ίδια φράση τη χρησιμοποιούσε η παλιά κλεφτουριά επί Τουρκοκρατίας.
Πάντως, μετά τον Βελουχιώτη, η φράση πέρασε στο λεξιλόγιο της διωκόμενης αριστεράς, (Ριζοσπάστης, 16.5.1947): «Γέμισε το πόρτο από εξόριστους… όσο πάνε και μαζεύονται περισσότεροι -εξόριστοι και ντόπιοι. Να χαιρετήσουν τους αξιωματικούς του ΕΛΑΣ… Ο κόσμος από την προκυμαία χαιρετά… Προκυμαία και μαούνες ανταλλάσουν ευχές. «Καλή αντάμωση»… και από τη μαούνα απαντούν: «στα γουναράδικα».
Είναι λοιπόν μια ευχή βγαλμένη από λαϊκή παροιμία. Είναι κάτι σαν το «καλό βόλι» του 1821 και το «ψυχή βαθιά» της Αντίστασης. Συμβολίζει το θάρρος και την αυτοθυσία, τη ελληνική παλληκαριά, την περιφρόνηση του θανάτου.
Το διά ταύτα μετά την απαραίτητη ιστορική αναδρομή.
Η ερμηνεία του αντιπάλου -εθνικού στρατοπέδου- είναι ακριβώς η αντίθετη. Προσδίδει στη ρήση χαρακτήρα αντεκδίκησης… Δεν μας φθάνουν όσα μας απειλούν, ταλαιπωρούν και μας χωρίζουν; Είναι ώρα λοιπόν να ανοίγουμε τέτοια θέματα Κυριάκο;
Χρειαζόμαστε και μισαλλόδοξα χιουμοράκια από πάνω;
Θα έλεγε (γιατί το να το «έκανε» ούτε κατά διάνοια) κάτι αντίστοιχο ο κολοσσός πατέρας σου με τη δυναμική μητέρα σου δίπλα;
Θα διατύπωνε μια αντίστοιχη φράση ο Ελευθέριος Βενιζέλος -που τόσο θαυμάζεις- και στον οποίο πολύ περισσότερο θέλεις (μάλλον μάταια) να μοιάσεις;
Ήμαρτον!
Σκέψου Κυριάκο!
Σκέψου!
Τέλος, στην πιο πεζή και πρακτική διάσταση της πολιτικής στην οποία εξειδικεύεται το «Επιτελικό Κράτος». Γιατί έχουν προτεραιότητα τα λουλουδάδικα, των σχολείων, των ωδείων, των γυμναστηρίων;
Αφού οι προτεραιότητες έχουν να κάνουν με το πόσο ωραίοι φαινόμαστε στις selfies, γιατί όχι και «ραντεβού στα τσιπουράδικα»;
Νίκος Καραχάλιος
Team2020.gr
Σημ. 1. Rendez-vous: ραντεβού/ουδέτερο, άκλιτο
Συνάντηση σε προκαθορισμένο σημείο και χρόνο
Ερωτική συνάντηση
Συγγενική λέξη: ραντεβουδάκι
Σημ. 2. Εμείς της «Λαϊκής Δεξιάς» ομολογώ πως θα δίναμε αυτοσαρκαζόμενοι «ραντεβού στα γυράδικα» ή στα «μπουζουκάδικα».
Σημ.3. Ερώτηση: Η ΛΟΑΤΚΙ+ συνιστώσα της εναλλακτικής μεταμοντέρνας (ή μεταλλαγμένης) «ΝΔ» είχε ασκήσει ήδη την επιρροή της στον ΠΘ και άνοιξε πριν απ’ όλες τις δραστηριότητες γιατί αρέσκεται να δίνει «ραντεβού στα νυχάδικα»;
Σημ.4. Δεν έχουμε τίποτε με τους συμπαθείς ανθοπώλες, (άλλωστε λουλουδούδες μας έριξαν τις πρώτες ιδιοτελείς ματιές ως άγουρα μπουζουκόπαιδα στην παραλιακή), ούτε βέβαια με τις ακόμη συμπαθέστερες «νυχούδες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου