Ελενα Ακριτα
Η δική μας η γενιά γυναικών ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα από τους ‘άντρες παλαιάς κοπής’. Αυτούς τους εγωπαθείς ηλιθιους που έζησαν τη ζωή τους με στερεότυπα και προσπάθησαν να μας στριμώξουν κι εμάς μέσα στο ίδιο κέλυφος.
Αυτούς τους μίζερους που νόμιζαν ότι είναι τα απόλυτα αρσενικά κι λέγανε αηδίες τύπου τη γυναίκα δεν τη χτυπάς ούτε με τριαντάφυλλα και τα λουλούδια στο λουλούδι και τέτοια σιχαμένα.
Αυτούς που έλεγαν η γυναίκα όταν βγαίνει μαζί μου δεν αγγίζει ούτε πόμολο ούτε πορτοφόλι. Ούτε και τίποτα άλλο προσθέταμε εμείς και φεύγαμε τρέχοντας.
Γελάγαμε οι νεαρές φεμινίστριες της εποχής, αλλά κάποιες φορές πέφταμε στην παγίδα τους. Άλλες γλιτώναμε στο τσάκ κι άλλες εγκλωβιζόμασταν σε γάμους με παιδιά και δάκρυα βουβά πάνω από τη μεγάλη χύτρα.
Τους βλέπω τώρα που μεγάλωσα, καμία φορά τους στο δρόμο χάλια έχουν γίνει. Χάλια όχι στο σώμα και στο πρόσωπο, χάλια στο βλέμμα για μια ζωή που δεν τους χάρισε τίποτα, χάλια για μια ζωή που τους έταξε ηλιθιότητες κι ούτε αυτές δεν τους εκχώρησε, χάλια με μυαλά καμένα και συγκαμένα - πεζοδρόμιο αλλάζω καμία νοσταλγία τίποτα, απαπά ούτε καλημέρα.
Πέρασαν τα χρόνια κι ακόμα αυτοπροσδιορίζονται ως οι ‘τελευταίοι των Μοικανων Σάκη φίλε μου’ παρ’ όλο που η συνομοταξία τους φθίνει πια.
Τελειώνουν, φευγουν, χάνονται μέσα στη λήθη και την ανυπαρξία, μέσα σε ένα τίποτα που νόμιζε πως είναι κάτι.
Κι εμείς είμαστε ακόμα ζωντανές κορίτσια της γενιάς μου. Με τραύματα, με ράμματα είμαστε ακόμα ζωντανές και προχωράμε τουκου τουκου το γοβάκι σε αυτή τη ζωή που όσο περνάν τα χρόνια μας, τόσο πιο κουκλάρα γίνεται.
Ακού εκεί παλαιάς κοπής. Γελανε και τα πόμολα που δεν μας αφήνατε να αγγίξουμε.
Τι πάω και θυμάμαι.
πηγη FB
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου