Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει…

Γιάννης Μυλόπουλος

Το κυβερνητικό φιάσκο με αφορμή τη συγκρότηση και στελέχωση ενός νέου υπουργείου Πολιτικής Προστασίας αποκάλυψε τι κρύβεται πίσω από το προσχηματικό κυβερνητικό ενδιαφέρον για την πολιτική προστασία

Η τεράστια οικολογική καταστροφή το καλοκαίρι, με τα περισσότερα από 1,3 εκατομμύρια καμένα στρέμματα δάσους, με τα 2.000 κατεστραμμένα σπίτια και τις περιουσίες χιλιάδων ανθρώπων που έγιναν στάχτη από τις φωτιές, ανέδειξαν το μεγάλο κενό του πολυδιαφημισμένου «επιτελικού κράτους» της κυβέρνησης να διαχειριστεί με επιτυχία τον τομέα της πολιτικής προστασίας.

Οι δυσανάλογα μεγάλες καταστροφές σε σχέση με την ένταση των φυσικών φαινομένων που τις προκάλεσαν, ανέδειξαν την αδυναμία του κράτους να σχεδιάσει προληπτικά, αλλά και την επιχειρησιακή του ανεπάρκεια να επέμβει και κατασταλτικά με επίγεια ή εναέρια πυροσβεστικά μέσα για να περιορίσει την έκταση των καταστροφών και να σβήσει εγκαίρως τις φωτιές. Το σχέδιο του κρατικού μηχανισμού περιορίστηκε στα εντελώς αυτονόητα και αναγκαία. Στην προληπτική εκκένωση των οικισμών ώστε να μην υπάρχουν ανθρώπινα θύματα και από εκεί και ύστερα «γαία πυρί μιχθήτω».

Η σύγκριση των καταστροφών στην Ελλάδα σε σχέση με εκείνες στην Τουρκία, την Κύπρο και την Ιταλία, όπου κάτω από τις ίδιες κλιματικές συνθήκες, δηλαδή κάτω από έναν παρατεταμένο καύσωνα χωρίς όμως ανέμους, στην Ελλάδα καταστράφηκε πολλαπλάσια έκταση ανά δασική πυρκαγιά, αναδεικνύει το τεράστιο κενό της πολιτικής προστασίας στην Ελλάδα σε σχέση με τις γειτονικές της χώρες.

Συγκεκριμένα οι καμένες δασικές εκτάσεις ανά πυρκαγιά στην Ελλάδα ήταν σχεδόν διπλάσιες από ό,τι ήταν στην Τουρκία, τετραπλάσιες από ό,τι στην Κύπρο και οκταπλάσιες από ό,τι στην Ιταλία.

Αν μάλιστα συνδυάσει κανείς και την κυβερνητική αντίδραση την επομένη των μεγάλων καταστροφών, με την ανακοίνωση ότι τις αναδασώσεις στις καμένες περιοχές θα τις αναλάβουν ιδιωτικές εταιρείες, τότε αναδεικνύεται και η ιδιοτέλεια και η υστεροβουλία της κυβέρνησης Μητσοτάκη να αξιοποιήσει τις φυσικές καταστροφές που φέρνει η κλιματική αλλαγή προς όφελος των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων που υπηρετεί.

Το ότι «έβαλαν το λύκο να φυλάει τα πρόβατα» είναι κορυφαία απόδειξη ότι αυτό που τελικά τους ενδιαφέρει, για μια ακόμη φορά, δεν είναι να σώσουν το… κοπάδι, αλλά να ταίσουν το λύκο.

Διότι αν είχαν ειλικρινές ενδιαφέρον να προστατεύσουν τη δημόσια γη και την οικολογική κληρονομιά της πατρίδας μας και να μετατρέψουν την κλιματική κρίση σε «πράσινη» ευκαιρία, τότε δεν θα ανέθεταν σε ιδιώτες το έργο των αναδασώσεων σε δημόσιες εκτάσεις. Και επιπλέον, αν το οικολογικό ενδιαφέρον τους ήταν ειλικρινές και τίμιο και όχι προσχηματικό, θα είχαν νομοθετήσει από την πρώτη στιγμή και για πολλές δεκαετίες την αυστηρή απαγόρευση αλλαγής των χρήσεων γης εντός των καμένων περιοχών.

Οι δασικές χρήσεις γης, όπως η μελισσοκομία και η υλοτομία, παραδοσιακές δραστηριότητες που συντηρούσαν τους κατεστραμμένους οικονομικά κατοίκους των καμένων περιοχών, πρέπει να απαγορευτεί να γίνουν πεδίο επιχειρηματικών δραστηριοτήτων για τα ιδιωτικά συμφέροντα που η κυβέρνηση προωθεί και υποστηρίζει.

Αλλά αν προσπαθήσουμε να διαβάσουμε και σε δεύτερο επίπεδο, πίσω από τους μεγάλους τίτλους του ναυαγίου του ανασχηματισμού, πάλι στο ίδιο συμπέρασμα της κυβερνητικής προσπάθειας να εκμεταλλευτούν την κλιματική κρίση για λόγους πολιτικής ιδιοτέλειας θα καταλήξουμε.

Το κυβερνητικό φιάσκο με αφορμή τη συγκρότηση και στελέχωση ενός νέου υπουργείου Πολιτικής Προστασίας, με το επικό επικοινωνιακό αυτογκόλ της κυβέρνησης να παραιτηθεί ο ορισθείς υπουργός πριν την ορκωμοσία, αποκάλυψε τι κρύβεται πίσω από το προσχηματικό κυβερνητικό ενδιαφέρον για την πολιτική προστασία.

Η κυβέρνηση δηλαδή πλήρωσε ακριβά, με μια ακόμη τεράστια αποτυχία, την εμμονή της σε μια επικοινωνιακή πολιτική που δεν ενδιαφέρεται για την ουσία των προβλημάτων αλλά αντίθετα, έχει αναγάγει την εικόνα και τις εντυπώσεις στο μοναδικό πολιτικό διακύβευμα.

Αν δηλαδή ο πρωθυπουργός ενδιαφέρονταν ειλικρινά να αντιμετωπίσει τους φυσικούς κινδύνους που φέρνει η κλιματική αλλαγή, τις καταστροφικές δασικές πυρκαγιές το καλοκαίρι και τις φονικές πλημμύρες το χειμώνα, τότε θα ανακοίνωνε στον ανασχηματισμό έναν ικανό και αποτελεσματικό υπουργό από τον συντηρητικό χώρο, ο οποίος θα συμφωνούσε με την πολιτική της κυβέρνησης και θα αναλάμβανε να οργανώσει:

1. Την υπόθεση της κατανόησης πρώτα και της προσομοίωσης στη συνέχεια των φυσικών κινδύνων που προκαλούν τα ακραία φαινόμενα στην εποχή της κλιματικής αλλαγής, ώστε ο κρατικός μηχανισμός να γνωρίζει τι τον περιμένει και να μην αιφνιδιάζεται, αλλά να τίθεται εγκαίρως σε ετοιμότητα για να το αντιμετωπίσει

2. Τον σχεδιασμό μέτρων προληπτικής πολιτικής με σκοπό τον περιορισμό των επιπτώσεων που έχουν οι έκτακτες καταστάσεις και οι φυσικές καταστροφές. Που στην προκειμένη περίπτωση των δασικών πυρκαγιών θα σήμαινε έγκαιρο σχεδιασμό πυροπροστασίας, με καθαρισμό των δασών από την καύσιμη ύλη και διάνοιξη κατάλληλων δασικών δρόμων και αντιπυρικών ζωνών

3. Την παροχή βοήθειας από το κράτος σε πληθυσμούς που βρίσκονται σε ανάγκη λόγω έκτακτης κατάστασης ή φυσικής καταστροφής. Που στην περίπτωση των πυρκαγιών θα σήμαινε κατάλληλη στελέχωση και σύγχρονο εξοπλισμό των επιχειρησιακών μονάδων επέμβασης για την πυρόσβεση και την αποκατάσταση τόσο των πυρόπληκτων πληθυσμών, όσο και των καμένων περιοχών.

Ο πρωθυπουργός όμως, έχοντας στο μυαλό του την επικοινωνία και όχι την ουσία, πρότεινε ως υπουργό πολιτικής προστασίας τον πρώην υπουργό Άμυνας στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, το ναύαρχο Αποστολάκη, σκεπτόμενος πονηρά να παγιδεύσει και το ναύαρχο και τον ΣΥΡΙΖΑ, προς ίδιο όφελος. Διότι διορίζοντας υπουργό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ θα επιτύγχανε, σύμφωνε με το δικό του σκεπτικό, με ένα σμπάρο τρία τρυγόνια.

Πρώτα γιατί σε επικοινωνιακό επίπεδο το μήνυμα που θα έστελνε σε όλες τις κατευθύνσεις θα ήταν ότι η κυβέρνησή του είναι εθνικής αποδοχής. Αφού θα είχε στελέχη από την άκρα Δεξιά, μέχρι την Κεντροαριστερά και την Αριστερά.

Δεύτερον γιατί παγιδεύοντας μέσω της υπουργοποίησής του το ναύαρχο Αποστολάκη, στη πολύ δύσκολη στιγμή που βρίσκεται η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, θα έβρισκαν σανίδα σωτηρίας πίσω από τη συναίνεση που υποτίθεται ότι θα έδινε με την ανοχή του, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο Αλέξης Τσίπρας.

Και τρίτον, όπως έκανε και με τον πρώην υπουργό Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοίδη, αλλά και με τον πρώην υπουργό Τουρισμού Χάρη Θεοχάρη, που και οι δύο προέρχονται από την Κεντροαριστερά, στην πρώτη… στραβή θα έριχνε στον Αποστολάκη και εμμέσως και στον ΣΥΡΙΖΑ την πολιτική ευθύνη, αφήνοντας τους καθαρόαιμους Νεοδημοκράτες της κυβέρνησης εκτός κάδρου ενοχής.

Οι κουτοπόνηροι όμως σχεδιασμοί του πρωθυπουργού στην περίπτωση του ναυάρχου Αποστολάκη έπεσαν έξω. Κι αυτό γιατί ο ναύαρχος διέψευσε τις προσδοκίες του πρωθυπουργού, ο οποίος κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, είχε επενδύσει στη ματαιοδοξία του.

Ο ναύαρχος αποδείχθηκε περισσότερο σκεπτόμενος πολιτικά από τον πρωθυπουργό. Με δεδομένο ότι του είχαν υποσχεθεί, για να τον παγιδεύσουν, ότι θα συναινούσαν με την τοποθέτησή του και ο Αλέξης Τσίπρας και η Φώφη Γεννηματά, ήταν εξ αρχής σε επικοινωνία με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τον οποίο ενημέρωσε σχετικά, προϊδεάζοντάς τον για ό,τι επρόκειτο να ακολουθήσει και μένοντας σε επικοινωνία μαζί του.

Βλέποντας ότι η συνεννόηση με την αντιπολίτευση που το πρωθυπουργικό περιβάλλον είχε υποσχεθεί δεν ήρθε ποτέ, παρά μόνο μια τυπική ενημέρωση, 10’ πριν την ανακοίνωση του ανασχηματισμού, ο Αλέξης Τσίπρας έβγαλε μια σκληρή ανακοίνωση στην οποία μιλούσε για πρόσκληση σε αποστασία, ξυπνώντας μνήμες που για λόγους που όλοι θυμούνται, κυνηγούν σαν… εφιάλτης τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.

Ο ναύαρχος Αποστολάκης από την άλλη, μόλις έγινε γνωστή η ξεκάθαρη αντίδραση του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος δήλωνε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι δεν έδινε τυφλή συναίνεση στη συγκεκριμένη υπουργοποίηση με τον τρόπο που εξελίχθηκε, υπέβαλε την παραίτησή του, πριν καν ορκιστεί.

Αποκαλύφθηκαν έτσι οι πραγματικές προθέσεις του πρωθυπουργού, που δεν ήταν βεβαίως ούτε η συναίνεση, ούτε η θωράκιση της πολιτικής προστασίας, αλλά η παγίδευση του ΣΥΡΙΖΑ σε μια υπόθεση από την οποία η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός θα είχαν μόνο οφέλη.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο. Ο οποίος φάνηκε πολύ πιο σκληρό καρύδι από όσο πίστευαν στο περιβάλλον του πρωθυπουργού. Η λαϊκή παροιμία για τα… μεταξωτά βρακιά επαληθεύτηκε για μια ακόμη φορά. Η επική αποτυχία του ανασχηματισμού και η δυστοκία του Μητσοτάκη να διορίσει υπουργό στον κρίσιμο τομέα της Πολιτικής Προστασίας, ήταν η επίσημη αναγγελία του τέλους για την πολιτική υπεροχή της κυβέρνησης.

Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει…

Πηγή: TVXS