Το έχω πει και το έχω ξαναπεί, το έχω γράψει και το έχω ξαναγράψει: Νομίζω πως τα δύο μοναδικά απαραίτητα επαγγέλματα για την ανθρωπότητα είναι οι γιατροί και οι αγρότες. Οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα και αν εκλείψει, η ανθρωπότητα μπορεί να ζήσει και χωρίς αυτό, εύκολα ή δύσκολα. Οι γιατροί όμως και οι αγρότες είναι απολύτως απαραίτητοι. Τον τελευταίο καιρό νομίζω ότι πείστηκαν όλοι επ’ αυτού.
Επίσης το έχω πει και το έχω ξαναπεί, το έχω γράψει και το έχω ξαναγράψει: Η συντηρητική παράταξη, η Δεξιά, η Ν.Δ. στη συγκεκριμένη περίπτωση είχε –και έχει– το σπάνιο προσόν να διαθέτει στις τάξεις της, αν όχι τον καλύτερο, ένα σοβαρό μέρος του καλύτερου κόσμου αλλά σχεδόν να ντρέπεται γι’ αυτούς και να προβάλλει άλλους για τους οποίους μάλλον θα έπρεπε να ντρέπεται.
Ο Νικήτας Κακλαμάνης πριν και πάνω απ’ όλα είναι γιατρός και καλός γιατρός και πανεπιστημιακός κιόλας δάσκαλος στην Ιατρική. Και μόνο γι’ αυτό αξίζει κανείς να τον σέβεται. Και ως πολιτικό βέβαια αξίζει κανείς να τον σέβεται, είτε συμφωνεί με τις απόψεις του είτε όχι. Η εντιμότητα, η αξιοπρέπεια, η εξωστρέφεια, η ανοιχτόκαρδη διάθεση, η ειλικρίνεια, ακόμα και όταν λέει πράγματα που μπορεί να μην αρέσουν, πάντα τον χαρακτήριζαν και ο κόσμος -επαναλαμβάνω ανεξαρτήτως αν ακολουθεί τις απόψεις του ή κι αν τον ψήφιζε κιόλας- του έχει χαρίσει όλα αυτά τα χρόνια συγχρόνως και αγάπη και εκτίμηση, παρ’ όλο που σύμφωνα με τον Νικολό Μακιαβέλι αυτά τα δύο μαζί δύσκολα μπορεί να τα αποκτήσει ο «Ηγεμόνας».
Τελευταία διαπιστώνω και πιάνω στον αέρα μια μάλλον αρνητική διάθεση για τον Νικήτα και μάλιστα μέσα από το κόμμα –προσέξτε, όχι μέσα από την παράταξή του που ξέρω πόσο τον λατρεύουν οι απλοί άνθρωποι που την αποτελούν– αλλά από το κόμμα το εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόν.
Κάτι ειρωνείες ακούω και διαβάζω σχετικά με πράγματα που έχει πει και έχει προτείνει και έχει δηλώσει, τα οποία μάλιστα –και αυτό είναι το αστείο της υπόθεσης– έχουν να κάνουν με την ιατρική. Δηλαδή στη χώρα που εν μέσω πανδημίας ο υπουργός Υγείας δεν είναι γιατρός κάποιοι μέσα από το κόμμα του κοροϊδεύουν τον κορυφαίο γιατρό της παράταξης και του κόμματος γιατί προφανώς δεν τους συμφέρουν αυτά που λέει και δεν ντρέπονται κιόλας αλλά κυρίως δεν φοβούνται ότι μπορούν πολύ εύκολα να γίνουν ρεζίλι. Το αστείο είναι πως κάποιοι χρησιμοποιούν ως δικαιολογία πως ο Νικήτας Κακλαμάνης τα λέει και τα κάνει αυτά γιατί το κρατάει, λέει, μανιάτικο που δεν τον έκαναν πρόεδρο της Βουλής και έκαναν τον κύριο Τασούλα.
Αν είσαι μάνα και πονείς πες μας ποιος είναι ο Πεπονής, που έλεγε και μια μεγάλη αθηναϊκή εφημερίδα το 1965.
Λες και είχε ανάγκη ο Νικήτας Κακλαμάνης να γίνει πρόεδρος της Βουλής για να υπάρξει…
Αμ, δυστυχώς για πάρα πολλούς ο Νικήτας Κακλαμάνης υπάρχει και δυστυχώς είναι και μέτρο σύγκρισης θετικό για τον ίδιο, αρνητικό για πάρα πολλούς άλλους μια και ο ίδιος ΔΕΝ έχει κατηγορηθεί ποτέ για πράγματα που έχουν κατηγορηθεί άλλοι που πέρασαν από τις ίδιες θέσεις μ’ εκείνον. Μια και κατάφερε να είναι αυθεντικά λαϊκός χωρίς να εκπέσει στον λαϊκισμό και συγχρόνως δεν ξέχασε ποτέ τα διδάγματα και τις αρετές του καλού γιατρού περπατώντας μέσα στον χώρο της πολιτικής.
Αλλά βέβαια όσο κανείς βαδίζει προς τα δεξιά τόσο πιο σπάνιο γίνεται να ακούσει «μπράβο» ή «ευχαριστώ», ειδικά αν το αξίζει…
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου