Στη λειτουργία για τον Αγιασμό των Υδάτων, ο Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης Παύλος, σε παραλήρημα προφανώς, ξεστόμισε μια φράση που η δεύτερη ανάγνωσή της εξοργίζει κάθε ελεύθερο άνθρωπο ανεξαρτήτως φύλου.
Στράφηκε... που λες σε δυο γυναίκες που συνομιλούσαν και τους είπε επί λέξει:
«Εσείς οι γυναίκες δεν μπορείτε να κλείσετε τα στόματά σας;»
Για να προσθέσει αμέσως μετά απευθυνόμενος προς τους άντρες.
«Πώς τις αντέχετε;»
Αν οι κυρίες αυτές ενοχλούσαν, θα μπορούσε κάλλιστα να τους ζητήσει να σταματήσουν να μιλούν. Ή να στείλει κάποιον διακριτικά και να τους κάνει μια σύσταση. Ευγενικά. Κόσμια. Όχι να τις κράξει, όχι να τις προσβάλει, όχι να τις στοχοποιήσει με αυτόν τον αδιανόητο τρόπο.
Διότι εδώ η ‘προτροπή’ δεν είναι εστιασμένη στο συγκεκριμένο περιστατικό. Αντίθετα, αποτυπώνει μια νοοτροπία που συχνότατα βρίσκει στοργή και θαλπωρή στους φιλόξενους κόλπους της Εκκλησίας. Οι γυναίκες είναι κατώτερες, οι γυναίκες είναι υποχείρια των ανδρών, οι γυναίκες πρέπει να υπακούν στον άνδρα.
Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος κληρικός που αντιμετωπίζει τις γυναίκες με περιφρόνηση και απαξίωση. Σπάνιες, σπανιότατες οι εξαιρέσεις που διαψεύδουν τον κανόνα.
«Εσείς οι γυναίκες δεν μπορείτε να κλείσετε τα στόματά σας;»
Αν είχε πει μόνον αυτό, θα μπορούσε κάποιος καλοπροαίρετα να θεωρήσει πως η φράση αφορούσε στην ώρα και τη στιγμή του κηρύγματος μετά τη λειτουργία. Όταν όμως - απευθυνόμενος στους άντρες - προσθέτει το μοιραίο:
«Πώς τις αντέχετε;»
Τότε η γενίκευση αυτή σημαίνει άλλα. Πολλά και εξοργιστικά.
Ακούστε λίγο Σεβασμιώτατε,
Εμείς οι γυναίκες θα μιλάμε – και δεν εννοώ μέσα την εκκλησία, όπου όντως ζητάς συγγνώμη και σιωπάς.
Θα μιλάμε. Όσο θέλουμε.
Θα μιλάμε. Για ό,τι θέλουμε.
Θα μιλάμε. Δυνατά και καθαρά.
Θα μιλάμε, χωρίς να μασάμε τα λόγια μας.
Θα μιλάμε για λογαριασμό των γυναικών που έζησαν με σκυμμένο το κεφάλι σε άλλες εποχές.
Θα μιλάμε. Για αυτές που δεν τόλμησαν γιατί ο φόβος τούς σφράγισε το στόμα.
Θα μιλάμε, Σεβασμιώτατε.
Εμείς θα μιλάμε και σ’ όποιον αρέσει.
Πέρασαν πια τα χρόνια του παπά, του δάσκαλου με τη βίτσα, του πατέρα, του αφέντη. Πέρασαν πάνε και πίσω δεν γυρνάνε. Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω και καλά θα κάνετε να προσαρμοστείτε στη νέα πραγματικότητα.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα καλπάζουν, ο σκοταδισμός συνθλίβεται και σ’ όποιον αρέσει. Όποιος δεν μπορεί ή δεν θέλει να ακολουθήσει την εποχή του, ας πρόσεχε. Απλούστατον!
«Πώς τις αντέχετε;»
Αυτό ρώτησε ο Μητροπολίτης τους άνδρες πιστούς. Και είναι βέβαιο πως η πλειοψηφία συμφώνησε μαζί του.
Να πω, να πω;
Δεν μας αντέχουν, Σεβασμιώτατε.
Δεν μας αντέχουν γι’ αυτό μας σκοτώνουν.
Δεν μας αντέχουν γι αυτό γίνονται οι δυνάστες μας.
Δεν μας αντέχουν γι’ αυτό γίνονται οι βασανιστές μας.
Δεν μας αντέχουν γι’ αυτό μας καταπιέζουν, μας χτυπούν, μας δολοφονούν, μας σφάζουν στο γόνατο.
Ξέρετε γιατί γίνονται γυναικοκτόνοι;
Γιατί ζητήσαμε διαζύγιο και τους ‘ντροπιάσαμε’.
Γιατί αγαπήσαμε άλλον και τους ‘ξεφτιλίσαμε’.
Γιατί βγάλαμε γλώσσα.
Γιατί κατηγορήσαμε τη μανούλα του.
Γιατί βάλαμε μίνι.
Γιατί κάψαμε το φαγητό.
Γιατί δεν κάτσαμε να μας βιάσουν.
Γιατί διαφωνήσαμε, γιατί τολμήσαμε να εκφράσουμε άποψη αντίθετη.
Γιατί βγήκε θετικός στον κορονοϊό και του είπαμε να απομακρυνθεί για να προστατέψουμε τα παιδιά μας.
Γιατί κάψαμε το πουκάμισο το μπλε.
Γιατί τους έδερνε με τη ζώνη ο μπαμπάς τους.
Γιατί έτσι.
Γίνονται γυναικοκτόνοι γιατί έτσι.
Γιατί είναι άντρες και το κέφι τους θα κάνουν.
Γιατί μπορούν, γιατί γουστάρουν, γιατί έτσι τους μεγάλωσαν, γιατί έτσι τους έμαθαν.
Με εξαίρεση πεφωτισμένους ιερείς όπως ο Αναστάσιος Τιράνων, ο πατέρας Αντώνιος της Κιβωτού, ο πατέρας Γιώργης Πηρουνάκης στη χούντα και άλλοι που τίμησαν το ράσο τους, οι περισσότεροι δυστυχώς κηρύττουν το μίσος. Το μίσος για τη γυναίκα, το μίσος για τον ομοφυλόφιλο, το μίσος για τον αλλοδαπό, το μίσος για τον αλλόθρησκο, το μίσος για τον άθεο.
«Ξετσίπωτη» τόλμησε να με αποκαλέσει ο Αμβρόσιος. Ο χουντικός Αθανάσιος Λένης δηλαδή: αυτός ο τύπος που ακόμα βρίζει, καταριέται και φαντασιώνεται αφορισμούς, μεσαιωνικά βασανιστήρια και τα καζάνια της Κολάσεως. Ακόμα και σήμερα αν γκουγκλάρεις ‘Αμβρόσιος - ξετσίπωτη’ βγαίνει το όνομα μου.
Είχα γράψει παλιότερα όταν καταδικάστηκε από τον Άρειο Πάγο για ρητορική μίσους, μετά από μήνυση της ΛΟΑΤΚΙ Κοινότητας. Και μου απάντησε έτσι:
«Στην κυρία Έλενα Ακρίτα θα υπενθυμίσουμε, ότι μια γυναίκα, πάνω από όλα, οφείλει να είναι σεμνή! Η ξετσιπωσιά δεν αρμόζει κυρίως στη γυναίκα! Η απαράδεκτη συμπεριφορά της κας Ακρίτα, ερέθισε κάποια πρόσωπα της Κοινωνίας μας, τα οποία κατέφυγον στον Εισαγγελέα, καταγγέλλοντας το συντελεσθέν ηθικόν έγκλημα.»
Του απάντησα – σιγά μην το άφηνα να πέσει κάτω.
«Σήμερα είναι μια καλή μέρα για την Ελλάδα. Ο άθλιος Αμβρόσιος καταδικάστηκε οριστικά και αμετάκλητα από τον Άρειο Πάγο για ρητορική μίσους κατά των ΛΟΑΤΚΙ με τον αντιρατσιστικό νόμο.
Ο Αμβρόσιος-Αθανάσιος Λένης ο χουντικός ταγματάρχης της χωροφυλακής, αυτό το ον το γεμάτο μίσος για τον συνάνθρωπο, αυτό το βδέλυγμα του σκοταδισμού και της κήρυξης βίας, βρήκε επιτέλους τον δάσκαλο του από τη Δικαιοσύνη. Δεν έχει σημασία η ποινή, αλλά ο τεράστιος συμβολισμός της καταδίκης του.
Υ.Γ. Αμβρόσιε, πρόσφατα με αποκάλεσες ‘ξετσίπωτη’. Τιμή μου και καμάρι μου μωρό μου».
Εν κατακλείδι, για να τελειώνουμε.
«Εσείς οι γυναίκες δεν μπορείτε να κλείσετε τα στόματά σας;»
Όχι Σεβασμιότατε. Δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να κλείσουμε το στόμα μας.
«Πώς τις αντέχετε;»
Κι όποιος δεν μας αντέχει, ξύδι.
Και καλή φώτιση.
Έλενα Ακρίτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου