Το ποίημα του Κογκρέσου

Παναγιώτης Λιάκος

Η Μούσα παρακολούθησε την ομιλία Μητσοτάκη, που χαρακτηρίστηκε «ιστορική» πριν καν εκφωνηθεί, και έψαχνε για διανυκτερεύον φαρμακείο

Με χειροκρότησαν στα Σούσα!
Πτωχή Ελλάς, ζήτω η Ούσα!
Oρθιοι όταν με αποθεώνουν.
Το Εγώ σαν διάνο μού φουσκώνουν.

Αχ, είμαι ο περιούσιος.
Γόνος δεινός και πλούσιος.
Το πόπολο μας καλοταΐζει.
Κάθε τόσο εμάς μόνο ψηφίζει.

Κι εμείς ανταποδίδουμε.
Στους ξένους πάντα δίδουμε
και γη και θάλασσα κι αέρα.
Ενδοτικοί νύχτα και μέρα.

Ναι μεν οι Ελληνες ψηφίζουν,
αλλά οι ξένοι μάς στηρίζουν.
Δίχως αυτούς όλα στον βρόντο.
Σ’ όσα ζητούν δεν κάνουν σκόντο.

Είναι δυνατό το σόι.
Κι ο μπαμπάς μας είχε μπόι.
Μας άφησε και ψηφοφόρους.
Και ευκολίες διαφόρους…

Με λάτρεψαν οι Αμερικάνοι.
Μα, που είναι οι Ινδιάνοι;
Λησμόνησα… Τους κατασφάξαν
Ζωή και γη τούς τα αρπάξαν.

Εριξαν και πυρηνικά
μάλλον οικολογικά.
Χιροσίμα, Ναγκασάκι…
Γενοκτόνοι με μεράκι…
Αλλά γι’ αυτά δεν μίλησα.
Τα ίδια τούς πιπίλισα.
Η λαμπρή μας αρχαιότητα,
η μεταξύ μας ομοιότητα…

Μπάιντεν, Μπους και Περικλής.
Βάσινγκτων, όπως η Γκρις,
Τζον Γουέιν, Παρθενώνας.
Ομιλία ορνιθώνας.

Η Εξοδος Μεσολογγίου,
παραλληλισμός γελοίου.
Ελεύθεροι Πολιορκημένοι,
του Αζόφ οι ναζισμένοι.

Μια ομιλία ιστορική.
Πριν καν εκφωνηθεί!
Ετσι κρίθηκ’ εν πολλοίς.
Πληρωμαί τοις μετρητοίς.

Πληρώνω διαφήμιση,
γλιτώνω τη δυσφήμηση,
που συνιστά η αλήθεια.
Και λέω παραμύθια.