Ακριβώς η προσδοκία του θυμού, στη συλλογική του διάσταση, μπορεί να ακυρώσει το κράτους του ζόφου, που κατασκευάζεται στην Ελλάδα από το 2019…
Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ...
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη…
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω»
Κωνσταντίνος Καβάφης.
«Τα τείχη».
Πριν ζήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης το μεγαλείο του στο Λονδίνο - με έναν ανεύθυνο άρχοντα, που δεν έχει καμιά εκτελεστική αρμοδιότητα - έχει γράψει σελίδες (α)πολιτικής δόξας, με μια πρωταγωνίστρια βιντεοσκουπιδιών, έναν ποπ αοιδό του συρμού και την παρουσία του σε μια σαχλεπίσαχλη εκπομπή της «σόου μπιζ».
Παλιά του τέχνη κόσκινο. Ως υποψήφιος αρχηγός της ΝΔ έφτασε να εξομολογείται στην «ιέρεια» της φτηνιάρικης τηλεόρασης, πώς «τα βρήκε με τη γυναίκα του μετά από πέντε χρόνια χώρια» και πως ως άνθρωπος επί της Γης «προέκυψε από τύχη γιατί οι γονείς του δεν ήθελαν άλλο παιδί, μετά από τρεις κόρες».
Προφανώς η παρουσία του στα μεσημεριανάδικα τον ανακουφίζει. Ειδικά τώρα που γύρω του τα πράγματα σκουραίνουν - όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για τους φίλους του.
Μετά τον ακροδεξιό και διεφθαρμένο Νετανιάχου - που επέστρεψε - προβλήματα με τη Δικαιοσύνη έχει και ο εταίρος του ο Μακρόν, που πρέπει να δώσει εξηγήσεις για κάτι προεκλογικές δαπάνες – με κίνδυνο να βρεθεί με «βραχιόλι» α λα Σαρκοζί.
Ο δικός μας κάποια στιγμή θα χρειαστεί να δώσει εξηγήσεις για πολύ περισσότερα. Τους «Πάτριοτ» που… δάνεισε στους Σαουδάραβες, τις άδειες αποθήκες στα νησιά για να στείλει τον αμυντικό εξοπλισμό της χώρας στον κομπιναδόρο Ζελένσκι, την προμήθεια οπλικών συστημάτων από τη γαλλική πολεμική βιομηχανία, χωρίς ούτε ένα ευρώ όφελος για την ελληνική.
Προς το παρόν, προσπαθεί να ξεμπλέξει, όσο είναι ακόμη στην κυβέρνηση, με τις παρακολουθήσεις. Χλωμό δείχνει, γιατί κανείς δεν τον πιστεύει. Ούτε καν οι βουλευτές της ΝΔ που τους αντικαθιστά, σαν σπασμένα σερβίτσια, στην Επιτροπή Θεσμών της Βουλής.
Εκτός από τα στριμώγματα το εσωτερικό, δεν λέει να κοπάσει ο διασυρμός του στο εξωτερικό. Οι ευρωπαϊκοί φορείς, ερευνούν και οι New York Times επανέρχονται ένα ερώτημα - χαστούκι στον ίδιο: «Πόσο ελεύθερος είναι ο Τύπος στη γενέτειρα της Δημοκρατίας;»
Η λίστα των προσώπων που φέρονται να είχαν μολυνθεί από το κατασκοπευτικό λογισμικό Predator μακραίνει. Χάνει τον ύπνο του, αν μη τι άλλο από την αγωνία πόσο θα αντέξει ο ιδιότροπος και απρόβλεπτος ανεψιός του. Η ιδέα να φορτώσει τις «επισυνδέσεις» της ΕΥΠ στον Δημητριάδη, δεν ήταν και πολύ καλή: καθώς τον περιζώνουν και όσα αφορούν στο Predator, μέσω των φίλων του, η θέση του είναι πιο δύσκολη.
Γίνεται δυσκολότερη για θείο και ανεψιό - αν κριθεί από τη σιωπή της Ντόρας στην αποκάλυψη ότι ο δεύτερος - άρα και πρώτος κατά πασά πιθανότητα - έχει σχέση με την παρακολούθηση της ιδίας και των παιδιών της.
Στη νέα ομάδα παρακολουθούμενων υπάρχει ένα στοιχείο που οδηγεί στην εκτίμηση εργαλειοποίησης των παρακολουθουμένων: είναι το όνομα το εισαγγελέα που αρχειοθέτησε τους πιο κρίσιμους φάκελος στο σκάνδαλο Novartis - μετά την ποινική δίωξη του Λοβέρδου που επίσης ακυρώθηκε.
Η υπόνοια οδηγεί σε επαναξιολόγηση της συμπεριφοράς προσώπων που έχουν σχέση με πολλές υποθέσεις. Από τη στιγμή που ο βίος των χειριστών τους φέρεται να βρίσκεται σε «στικάκια» που κατέχουν άγνωστοι ποιοι - αν όχι και τόσο - οι αποφάσεις τους αποκτούν άλλη διάσταση…
Ας μην κρυβόμαστε. Αν όλα αυτά επιβεβαιωθούν, το συμπέρασμα θα είναι ανατριχιαστικό: το σύστημα Μητσοτάκη κυβερνούσε ακούγοντάς και ενδεχομένως χειραγωγώντας. Όσο άγιος και αν είναι κάποιος, αν μάθει ότι τον έγραφαν νυχθημερόν καθίσταται διαχειρίσιμος. Η λέξη «εκβιασμός» ακούγεται όλο και πιο συχνά, εντός εκτός και επί τα αυτά, κυβέρνησης και κρατικού μηχανισμού.
Αν η Δικαιοσύνη, ή νεότερα χειροπιαστά στοιχεία, δέσουν αυτές τις δραστηριότητες - σε συνδυασμό με την ΕΥΠ - θα είναι κατ’ αρχάς εξηγήσιμο γιατί ένας πολιτικός με περιορισμένες δυνατότητες, είναι απόλυτος κυρίαρχος στο κόμμα των Καραμανλήδων και στο κράτος.
Όχι μόνο: ο Guardian άνοιξε την εικόνα, βάζοντας στο παιχνίδι και τον πανίσχυρο Βαγγέλη Μαρινάκη, με το ερώτημα: «ποιος εκβιάζει ποιον;»
Κανείς σώφρων άνθρωπος δεν θέλει να είναι ακριβή - και στο εύρος που αποκαλύπτεται - όσα αφορούν στις παρακολουθήσεις και συνάγονται από αυτές.
Όλοι αντιλαμβάνονται ότι τα πισώπλατα χτυπήματα, η άσκηση πολιτικής πρώτα στο παρασκήνιο, η αναζήτηση επιχειρημάτων στον ιδιωτικό βίο των αντίπαλων είναι στοιχείο της σχολής των Μητσοτάκηδων: επικρατούν με σκοτεινές μεθόδους.
Αλλά η παρακολούθηση, από το Predator, περισσότερων από εκατό ανθρώπων με τις ως τώρα αποκαλύψεις - από τους οποίους κανείς δεν λέει ότι δεν του συνέβη - οδηγούν σε αλλού, τις μέθοδους διαμόρφωσης της πολιτικής σκηνής, τους όρους των αποφάσεων υπουργών και αξιωματούχων και τη συμπεριφορά κάποιων μέσων ενημέρωσης.
Αν είναι έτσι και ο Μητσοτάκης την πάτησε μόνο επειδή πήγε να δαγκώσει περισσότερο από όσο μπορεί να μασήσει - στο επίπεδο Μαρινάκη - μένει αν το δούμε.
Πολλοί πάντως, ανατρέχουν και σε παλιότερες αποκαλύψεις για σχέσεις της κυβέρνησης με την την Palantir, τη Cisco και άλλες εταιρείες συλλογής και επεξεργασίας δεδομένων.
Κανείς δεν θέλει να ισχύουν οι υπόνοιες που διακινούνται γιατί θα είναι πλήγμα για την Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία. Αλλά από το ευρωπαϊκό κέντρο έρχονται μνήμα που προδιαθέτουν για τα χειρότερα.
Η Σόφι Ιντ ‘Βελντ, φιλελεύθερη ευρωβουλευτής του κλίματος Μακρόν, εισηγήτρια της επιτροπή PEGA του Ευρωκοινοβουλίου - που έσπευσε στην Αθήνα για έρευνα επί των παρακολουθήσεων και έφαγε πόρτα από τον Πρωθυπουργό - είπε κάτι πολύ μυστηριώδες και εντυπωσιακό στη «Ντόιτσε Βέλλε»: «Με ρωτάτε, αν είναι κάτι σαν το Γουότεργκεϊτ; Μπορεί να είναι και κάτι μεγαλύτερο».
Στο κοινοτικό κέντρο θεωρείται πρόσωπο που δεν λέει κουβέντες στον αέρα. Κι αν ο Γ. Κύρτσος που δείχνει διαρκώς σε πιο σκοτεινές δραστηριότητες του συστήματος Μητσοτάκη είναι χολωμένος με τη διαγραφή του, η συνάδελφός του από την Ολλανδία δεν επηρεάζεται από κανένα, πλην των ευρημάτων που έχει υπόψη της.
Γιατί να λέει το μπορεί να πρόκειται για κάτι «μεγαλύτερο» από το Γουότεργκεϊτ, λίγο πριν την οριστική έκθεση της Επιτροπής της;
Ότι και αν είναι, από τον Μητσοτάκη ουδείς περιμένει να το παραδεχθεί. Όπως ουδείς πιστεύει στις διαψεύσεις του. Ήδη στην άμυνα του εκτός από την νομοθέτηση της αυτοαπαλλαγής του και το νόμο της σιωπής που επιβάλει, πολλοί εντάσσουν και την αργόσυρτη και σε ρυθμούς Ντογιάκου δικαστική έρευνα .
Πολλοί υπολογίζουν ότι τους γρίφους θα λύσουν κάποιοι από τους αναφερόμενους στη λίστα των παρακολουθήσεων, αν αποφασίζουν να μιλήσουν. Ότι δεν το κάνουν ακόμη, σημαίνει ότι υπάρχουν λόγοι που τους υπερβαίνουν. Έστω κι αν ενδοκομματικά βρίσκονται απέναντι στον Μητσοτάκη.
Αυτή η ανεξήγητη σιωπή - που υποδηλώνει αποδοχή της παρακολούθησης - δείχνει ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μάλλον κρύβει την έκρηξη που θα αποκαλύψει ότι η Ελλάδα του Μητσοτάκη είναι μια χώρα του ζόφου. Η Ελληνική Δημοκρατία αλώθηκε από τους φύλακές της. Μέχρι τότε οι απορίες θα διευρύνονται…
Γιατί κάποιος που έχει πάρει όσα μπορεί να επιδιώξει ένας πολιτικός, διαμορφώνει καθεστώς στο οποίο παρακολουθούνται ακόμη και οι συνεργάτες του, με δράστες από το περιβάλλον του;
Όσοι γνωρίζουν τον σημερινό Πρωθυπουργό βρίσκουν ότι η αντίληψη του για τους θεσμούς, η πολιτική του συγκρότηση, η δομή του χαρακτήρα του δεν θα ήταν εμπόδιο, αν πρόκειται για την κυριαρχία του.
Αλλά, επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας που αμφισβητεί εμπράκτως τον θεσμικό πυρήνα της Δημοκρατίας, τη δράση των κομμάτων, τη δραστηριότητα των δημοσιογράφων, τη λειτουργία των θεσμών και θεωρεί τον εαυτό του ανέλεγκτο σε ένα σύστημα ιδιότυπης «εκλογικής μοναρχίας», δεν είναι πλέον συνταγματικός Πρωθυπουργός…
Έτσι ο ζόφος φτάνει και σ’ αυτούς που δεν το πίστευαν. Όπως η πρώην μάνατζερ πολιτικής κυβερνοασφάλειας για το Facebooκ, Άρτεμις Σίφορντ.
Το άρθρο της στην «Καθημερινή» «Ήμουν και εγώ λοιπόν στην περίφημη λίστα» του Predator, δείχνει προσπάθεια να ευαισθητοποιήσει την κοινή για τα «χειρότερα»: «η χρήση τέτοιων λογισμικών είναι χαρακτηριστικό απολυταρχικών καθεστώτων», λέει.
Η εξομολόγησή της συγκλονίζει. Δεχόμενη πως όταν άρχισαν οι αποκαλύψεις δεν το πίστευε, γιατί δεν διαβάζει ή «δεν εμπιστεύεται» το Documento καταλήγει: «Όταν είδα το όνομά μου στη δεύτερη λίστα, πάγωσα. Γιατί εμένα;»
Μιλάει με ειλικρίνεια: «Το δεύτερο συναίσθημα είναι ο τρόμος… Θεέ μου, τι μπορεί να είδαν και να πήραν; Θα χρησιμοποιήσουν κάτι στο μέλλον για να με εκβιάσουν; Άραγε ποιος ήταν εκεί και τι έκανε όταν πιθανώς παρακολουθούσε τις πιο προσωπικές στιγμές μου;»
Και ξεσπάει: «Αισθάνεσαι μολυσμένος από ένα ψηφιακά μεταδιδόμενο νόσημα που σε κάνει τοξικό και, άθελά σου, επικίνδυνο για τους ανθρώπους γύρω σου… Μετά έρχεται ο θυμός».
Ακριβώς η προσδοκία του θυμού, στη συλλογική του διάσταση, μπορεί να ακυρώσει το κράτους του ζόφου, που κατασκευάζεται στην Ελλάδα από το 2019…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου