Ζωή και αξιοπρέπεια...

 

«Η θέση της γυναίκας είναι στην επανάσταση», λέει το παλιό φεμινιστικό σύνθημα· και η σημερινή μέρα τιμής στους αγώνες των γυναικών συναντιέται με το ποτάμι της λαϊκής οργής και διεκδίκησης. 

Ακινητοποιούνται τα μέσα μεταφοράς, δεμένα μένουν τα πλοία στα λιμάνια, παγώνει το Δημόσιο, κινητοποιούνται οι φοιτητές και οι... μαθητές, εργαζόμενοι στην υγεία, την παιδεία, απέχουν οι δικηγόροι της Αθήνας και του Πειραιά, σε συμμετοχή στις κινητοποιήσεις καλούν τα σωματεία των ηθοποιών, των δημοσιογράφων, των οδηγών ταξί.

Πρόκειται για αναρίθμητα ρυάκια που εκβάλλουν σε μια μεγάλη θάλασσα. Πρώτα ήταν οι καλλιτέχνες, οι οποίοι αμέσως μετά την τραγωδία στα Τέμπη άλλαξαν τον χαρακτήρα των πολύμηνων κινητοποιήσεών τους για να εκφράσουν το συλλογικό πένθος και το αίτημα για δικαιοσύνη. 

Μετά ήταν οι μαθητές σε όλα τα σχολεία της χώρας, που σχημάτιζαν με το σώμα και τις τσάντες τους συνθήματα, και οι φοιτητές που έγιναν η φωνή των νεκρών. Σήμερα οι γυναικείες οργανώσεις που συναντιούνται με τις συνδικαλιστικές σε μια απεργία που αναμένεται να είναι από τις μεγαλύτερες και μαζικότερες των τελευταίων χρόνων.

Δεν είναι μόνο η τραγωδία που συγκλονίζει τους πολίτες. Καθένας μας κάνει προβολές και φέρνει στον νου κάποιον δικό του ή τον εαυτό του να επιβαίνει σε ένα τρένο (ή το μετρό ή το αεροπλάνο ή το τραμ ή το πλοίο ή το ΚΤΕΛ, αφού αυτές τις μέρες αποκαλύπτεται ότι τα προβλήματα ασφαλείας είναι σχεδόν σε κάθε μέσο μαζικής μεταφοράς). Είναι και όσα -επιτέλους- αποκαλύπτονται και από τα ΜΜΕ για την πολιτική επιλογή της απαξίωσης των μέσων μεταφοράς. Είναι η κυβερνητική αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή. 

Είναι η επικοινωνιακή -και μόνο- διαχείριση μιας τραγωδίας από την κυβέρνηση. Είναι το κρεσέντο πολιτικού κυνισμού από τον δακρυρροούντα κ. Καραμανλή (που όμως θα είναι κανονικά υποψήφιος), από τον ικέτη για συγχώρεση πρωθυπουργό (που όμως στέλνει τα ΜΑΤ απέναντι σε όποιον διαμαρτύρεται), από τους τηλεαστέρες που ζητούν ανθρωποθυσίες ώστε να... γίνουν μεγάλα έργα.

Η οργή κατά της κυβέρνησης και του μιντιακού συστήματος που τη στηρίζει είναι παλλαϊκή και διογκώνεται μέρα με τη μέρα. Δεν είναι ούτε τυφλή ούτε μονάχα καθοδηγείται από τη συλλογική μας συντριβή απέναντι στον χαμό τόσο πολλών, τόσο νέων ανθρώπων. 

Στον πυρήνα της αυτή η οργή έχει το αίτημα για ζωή και αξιοπρέπεια...

efsyn.gr