Από τη στιγμή που έγινε γνωστό το εκλογικό αποτέλεσμα, η λέξη που κυριάρχησε είναι το «σοκ». Σε ηττημένους και νικητές, καθώς κανείς δεν το περίμενε. Και αυτό έδωσε την ευκαιρία να εκφραστεί ο κόσμος κάπως πιο ελεύθερα. Να βγάλει γούστα, για να το πούμε πιο απλά.
Και τι δεν ακούσαμε λοιπόν τις... τελευταίες επτά ημέρες. Για ράμματα και Ευαγγελισμούς, για 20 πόντους στον λαιμό και πόσο μεγάλη την έχει ο Μητσοτάκης. Για σύνδρομα της Στοκχόλμης. Ακούσαμε αφορισμούς και θεωρίες συνωμοσίας, αντιμετωπίσαμε αλαζονεία και ελιτισμό. Εν ολίγοις, όλοι μας αναμετρηθήκαμε με την αξιοπρέπειά μας. Και πολλοί έμειναν κάτω από τη βάση.
Σαφώς όλα αυτά δεν σακουλιάζονται, δεν μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά, δεν έχουν τον ίδιο στόχο ούτε την ίδια αφετηρία. Γι’ αυτό θα σταθώ στην τοξικότητα και σε αυτούς που επέλεξαν να εκφραστούν μακριά από αξίες που υποτίθεται ότι πρέσβευαν. Και πολλές φορές να ντύσουν τη χυδαιότητα με τον μανδύα της σάτιρας. Το οποίο είναι ακόμα πιο χυδαίο και αυτοεξευτελιστικό. Αφού είπες ό,τι είπες, βγες μετά και πες «έκανα λάθος», μην μας πουλάς τρέλα. Και για να προλάβω μερικούς, μακριά από μένα τα «η σάτιρα δεν έχει όρια». Ναι, δεν έχει, προφανώς. Ποιος είμαι εγώ να διαφωνήσω; Αλλά να είναι σάτιρα, όχι σεξιστικός βόθρος.
Η διάχυτη τοξικότητα τελικά γυρνάει στους ίδιους τους -δήθεν- κατηγόρους της. Γιατί προφανώς δεν ξύπνησε ένα πρωί κάποιος και μίλησε έτσι, το κλίμα καλλιεργήθηκε σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο.
Ξέρετε, αυτά τα γεγονότα χαράζουν μία τομή στον χρόνο. Μία τομή στην οποία κι εμείς ψάχνουμε τον χώρο να σταθούμε. Και αναγνωρίζω ότι είναι δύσκολο να τα αντιμετωπίσεις όλα με ψυχραιμία. Είναι ανθρώπινο και πολλές φορές κυριαρχεί η ματαιότητα, το καταλαβαίνω. Αλλά το να μην διαβείς τη λεπτή γραμμή που χωρίζει μία εν θερμώ άποψη από την έλλειψη αξιοπρέπειας είναι απαράβατος κανόνας...
Αντώνης Ραυτόπουλος
ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου