Ο,τι πει ο Βορίδης για τη δημοκρατία μας...

 

 

Με σοβαρές, ασφαλώς, γνώσεις, θεωρητικές υποδομές και κατάρτιση, ο... γνωστός και μη εξαιρετέος Μ. Βορίδης, υπό διαφορετικές συνθήκες -πέρα, δηλαδή, από τη γενικευμένη ανωμαλία της μνημονιακής περιόδου και την προηγούμενη επικράτηση στην ηγεσία της Ακροδεξιάς του Μιχαλολιάκου και της εγκληματικής παρέας του-, θα συνέχιζε απλά να είναι άλλος ένας ηγέτης αυτού - τούτου του χώρου.

Χώρος που, ναι μεν, δεν έχει μακρά ή επιτυχημένη πολιτική πορεία στον τόπο, παρ’ όλα αυτά πάντα υπήρχε... και οργανωμένος σε… δίκτυα ή άλλους θύλακες «από τα κάτω», έπαιζε πάντα ρόλο τόσο στη μάχη των ιδεών όσο και στη μάχη των πεζοδρομίων!

Ισως, μάλιστα, ως ο φυσικός ηγέτης (αυτολεξεί) του «καθαρού κομματιού» της να κατάφερνε κάποια στιγμή να κάνει πράξη το πολιτικό όνειρό του: να ηγηθεί ενός «εθνικιστικού μετώπου» σαν αυτά που εμφανίζονται κατά καιρούς στην Ευρώπη και επηρεάζουν απροσδόκητα, εν τούτοις, σημαντικά τη σύγχρονη πολιτική ατζέντα. Σε τέτοιες συνθήκες, θα μπορούσε κάλλιστα να αναδείξει τις ρητορικές ικανότητες αλλά και κάποια από τα οργανωτικά ταλέντα που έχει.

Πλην, όμως, το «πέρασμά» του πρώτα στο Καρατζαφερικό ΛΑΟΣ και μετά στη Νέα Δημοκρατία, υπό τις δεδομένες συνθήκες και πολιτικούς συσχετισμούς της εποχής, τον απομάκρυναν διακριτά από την ψυχολογία του ηγέτη ενός μικρού ή μεγάλου (ουδεμία σημασία έχει πλέον) «εθνικιστικού μετώπου» και, παραπέρα, τον προσανατόλισαν, εν δυνάμει, στο ανελέητο κυνήγι και τη διαχείριση της εξουσίας -όπως αυτή προϋπήρχε, παρουσιάζονταν και καταγγελλόταν από τον ίδιο, ως «μέγεθος», «σύστημα» ή «τεχνική» στη χώρα μας.

Ελλείψει αξιόμαχου πολιτικού προσωπικού και υπό τις γνωστές ολιγωρίες και ολισθήσεις του εγχώριου πολιτικού συστήματος, βρήκε, επιτέλους, μια θέση στον... «ήλιο της εξουσίας», την οποία διαχειρίστηκε -είναι γεγονός- με μεγάλη προσοχή, ώστε να ξεπεράσει τις παλιές αμαρτίες των φωτογραφιών με τα τσεκούρια (!) αλλά και την ανάληψη (από τον ίδιο τον δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλο) της αρχηγίας της Νεολαίας της ΕΠΕΝ σε χρόνια, πράγματι, λίαν δημοκρατικά για την Ελλάδα.

Αυτή η προσωπική, εν πολλοίς, επιτυχία, μπορεί να σημαίνει πολλά -μπορεί, ωστόσο, να μη σημαίνει και τίποτε! Οπωσδήποτε, όμως, τονίζει την ευκολία με την οποία γίνονται οι «μεγάλες μεταγραφές» στη χώρα μας και πόσο επιτυχημένες μπορούν να αποβούν, υπό τις κατάλληλες συνθήκες και προγραμματισμούς. Αυτό, όμως, επ’ ουδενί αναιρεί, απομειώνει και ακυρώνει το μαύρο παρελθόν του και, άρα, την όποια επιτηδειότητα επιδεικνύει εσχάτως στον λόγο, ώστε να αναδειχτεί κιόλας σε βαθύ γνώστη -ακόμη και σε αυθεντία του ντόπιου δημοκρατικού πολιτεύματος!

Ολα αυτά, επιτέλους, δεν αποτελούν παρά μια προωθημένη στρέβλωση και πλάνη: είναι μόνο παιχνίδια του άτακτου «φαντασιακού», καίτοι, όποτε δοκιμάστηκε να γίνουν και παιχνίδια της «ρεαλιστικής πραγματικότητας», ξέφευγαν ολότελα από τη λογική γινόμενα, οιονεί, καταστροφές, θηριωδίες και ολοκαυτώματα...

Σπύρος Τάγκας*