Σκληρή αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν περιορίζεται μόνο στην οικονομία (ακρίβεια, κερδοσκοπία), στα θεσμικά ζητήματα (κράτος δικαίου, ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης), στα σκάνδαλα (υποκλοπές, διαρροή προσωπικών δεδομένων), στην τραγωδία των Τεμπών· αφορά και τους επικεφαλής των δύο κομμάτων. Και στο πεδίο αυτό έχουν βγει τα μαχαίρια...
Η κυβέρνηση έχει βάλει στην κορυφή της ατζέντας της τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, ρωτάει για τη σχέση που έχει σήμερα ο κ. Κασσελάκης με τις εταιρείες του, πότε τις μεταβίβασε, σε ποιους και με ποιες διαδικασίες, τον καταγγέλλει ότι έχει παραβιάσει τον νόμο που ψήφισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ζητάει απαντήσεις για το δάνειο στον ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να πληρωθούν οι εργαζόμενοι στα κομματικά μέσα ενημέρωσης και γενικώς προσπαθεί να τον μειώσει ως προσωπικότητα. Αν ήμασταν στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 θα σήκωνε επικοινωνιακά και τον σεξουαλικό προσανατολισμό του. Σήμερα δεν την παίρνει.
Από την πλευρά της η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιτίθεται προσωπικά στον πρωθυπουργό. Ξέρουμε για το «έσχες», λέει, δεν ξέρουμε για το «πόθεν». Κάνει λόγο για τα σαράντα ακίνητά του, για τα δανεικά και αγύριστα της Νέας Δημοκρατίας, για τα λεφτά που παίρνει ο Αμερικανός επικοινωνιολόγος που συμβουλεύει το μέγαρο Μαξίμου, για το κόστος του ταξιδιού του πρωθυπουργικού ζεύγους στην Αίγυπτο και άλλα πολλά. Είναι πρωτοφανή αυτά τα πράγματα; Στο παρελθόν η σύγκρουση ήταν μόνο ιδεολογική και πολιτική;
Προφανώς όχι. Εχουμε δει τέτοια και ανάλογου περιεχομένου επεισόδια και τα παλιότερα χρόνια. Η Δεξιά δεν δίστασε να μετέλθει βρόμικα μέσα και την περίοδο που είχε αντίπαλο τον Ανδρέα Παπανδρέου και όταν απέναντί της ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Είχε τρομάξει και με τους δύο γιατί απειλούσαν την παντοδυναμία της. Εκανε τα πάντα για να τους κλείσει τον δρόμο προς την πρωθυπουργία. Απέτυχε. Για τον πρώτο, είπε του κόσμου τις κακοήθειες· με τον δεύτερο δεν ήταν λιγότερο επιθετική. Τον φοβήθηκε περισσότερο. Τον Παπανδρέου τον έσυρε στο Ειδικό Δικαστήριο, τον Τσίπρα όχι. Δεν επανέλαβε το λάθος της. Αρκέστηκε στη δολοφονία χαρακτήρα.
Η Νέα Δημοκρατία εστιάζει στον κ. Κασσελάκη γιατί βλέπει ότι ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, παρά την εσωστρέφεια που έπληξε τον κόμμα του, σιγά σιγά κερδίζει πόντους και σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις έχει καταφέρει να προσπεράσει το ΠΑΣΟΚ στην κούρσα για τη δεύτερη θέση. Πλαγιοκοπεί, δηλαδή, το λεγόμενο Κέντρο. Επιχειρεί λοιπόν να του βάλει φρένο, προσπαθεί να τον περιορίσει στον μικρόκοσμο του ΣΥΡΙΖΑ, να μην του επιτρέψει να διεισδύσει σ’ ένα ακροατήριο που το θεωρεί δικό της.
Ενα ακροατήριο με υπολογίσιμο εκλογικό μέγεθος που έχει κουραστεί να ακούει βαριά ιδεολογικά και πολιτικά θέματα, που δεν πιστεύει πια στις μεγάλες αφηγήσεις, που είναι φοβισμένο εξαιτίας όσων συμβαίνουν γύρω του, τα οποία δεν μπορεί να εξηγήσει και έχει την τάση, την προδιάθεση θα λέγαμε, να ακουμπήσει τις ελπίδες του σ’ έναν άνθρωπο-πρόνοια που θα το απαλλάξει από τις ευθύνες, αναθέτοντάς του ρόλο σωτήρα.
Δεσπόζουσα θέση σ’ αυτό το ακροατήριο είχε και θέλει να συνεχίσει να έχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Υποσχόμενος πολιτική σταθερότητα κέρδισε και τις εκλογές του 2019 και τις διπλές εκλογές του 2023. Δεν τον ψήφισαν με ενθουσιασμό, αλλά με τη λογική του μικρότερου κακού, απογοητευμένοι από τους προηγούμενους. Αυτόν τον ρόλο δεν είναι διατεθειμένος ο κ. Μητσοτάκης να τον παραχωρήσει στον Στέφανο Κασσελάκη.
Εχει τα προσόντα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να τον αντικαταστήσει; Θέλει. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Η απόσταση από το «θέλω» μέχρι το «μπορώ» μερικές φορές είναι μεγάλη. Παίζοντας στο γήπεδο του αντιπάλου για να έχεις τύχη πρέπει να διαθέτεις τα κατάλληλα όπλα: κοινό να σε υποστηρίζει, καλύτερη ομάδα, ικανό προπονητή και, κυρίως, ουδέτερη διαιτησία. Για την ώρα, όλα αυτά είναι ζητούμενα.
Τάσος Παππάς
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου