∆εν αρκεί ο Μπελέρης

Οταν υπηρετείς γκουρμέ πολιτικές για παρδαλές μειοψηφίες και τις επιβάλλεις με τσαμπουκά, μετά ανακαλύπτεις έκπληκτος ότι στην κάλπη πάλι χρειάζεσαι την πλειοψηφία που μαστίγωνες

Φαήλος Κρανιδιώτης

Είναι καλό να σέβεσαι την πλειοψηφία. Η νομιμοποίηση των πολιτικών στην αστική δημοκρατία έρχεται μέσα από την υποταγή στη βούληση της πλειοψηφίας, μέσω των εκλογών. Οπως νόμος δεν είναι το δίκιο του εργάτη, έτσι δεν είναι νόμος και το κέφι του Πατέλη, των φρικιών που θέλουν τα Εξάρχεια και τα πανεπιστήμια βιότοπο μπίχλας, ανομίας, βανδαλισμών, μπάφου και κόκκινου... φασισμού. Οταν υπηρετείς γκουρμέ πολιτικές για παρδαλές μειοψηφίες και τις επιβάλλεις με τσαμπουκά, μετά ανακαλύπτεις έκπληκτος ότι στην κάλπη πάλι χρειάζεσαι την πλειοψηφία που μαστίγωνες. Και η απάντηση δεν είναι «Μα, το υπερψήφισαν οι βουλευτές».

Οι βουλευτές, όταν διακυβεύονται τόσα χιλιάρικα κολλαριστά ευρώπουλα τον μήνα, θα υπερψήφιζαν οτιδήποτε. Οχι όλοι, υπάρχει μια τιμητική μειοψηφία, όπως π.χ. ο υφυπουργός Δικαιοσύνης Γιάννης Μπούγας και όσοι καταψήφισαν. Ηταν στο κυβερνητικό πρόγραμμα η παραγγελιά του Πατέλη, του Σκέρτσου και άλλων Εστιάδων του δικαιωματισμού; Οχι.

Το έκαναν -θα υποθέσουμε παρακάτω γιατί- με το 70% των πολιτών κόντρα, τουτέστιν όχι μόνο νεοδημοκράτες, αλλά και κεντρώους και αριστερούς. Τώρα λοιπόν στο Μαξίμου, μελετώντας την πρόθεση ψήφου, ανακαλύπτουν το πρόβλημα που δημιουργήθηκε. Ας ρίξει, ρε παιδί μου, δύο πρέζες «συμπεριληπτικότητας» ο Βλαστάρης στις ομιλίες. Αλλά αυτή τη φορά για την πλειοψηφία που περιφρονήσανε. Ισως δεν πιάσει, ε;

Η… λογική της επιβολής του νόμου περί «γάμου» ομοφύλων κ.λπ. ήταν απλή: «Μαλάκες δεξιοί, πού θα πάνε; Τα καταπίνουν όλα και με το κεφάλι κάτω ξαναμπαίνουν στο μαντρί». Στην ΚΝΕ, όπου σφυρηλατήθηκαν οι αντιλήψεις του πρωθυπουργικού λογογράφου και συντρόφου του Peanut, έτσι ήταν. Στους δεξιούς νοικοκυραίους, όμως, straight, Ορθόδοξους, πατριαρχικούς, πατριώτες και με άλλα κουσούρια δεν ισχύει αυτό. Και φαίνεται στις δημοσκοπήσεις. Αρκετοί έχουν στραβώσει πάρα πολύ, γιατί είναι αξιακό ζήτημα, το οποίο αδυνατούν να κατανοήσουν ανακυκλωμένοι κομμουνιστές και πρώην μπακακάκια στον βάλτο του κυρ Σταύρου. Ομως, φευ, έτσι είναι.

Γιατί το έκανε λοιπόν ο ΠΘ, έχοντας μάλιστα ξεκάθαρες μετρήσεις με την κάθετη αντίθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας; Και μάλιστα, με έναν μηχανισμό προπαγάνδας να επιτίθεται στην πλειοψηφία με ύβρεις και συκοφαντίες. Γίνεται ολοένα πιο ξεκάθαρο πως, πέρα από την προσπάθεια ικανοποίησης ενός στενού περιβάλλοντος, που έχει την ιδιαιτερότητα, και της ευρύτερης τοιαύτης μειονότητας, έγινε και για λόγους προσωπικού βιογραφικού για ευρωπαϊκές βλέψεις. Οταν θες να γίνεις Κυριάκος στη θέση της Ούρσουλα, πώς θα πας, ως Βαλκάνιος Ορθόδοξος, χωρίς ο Μήτσος να μπορεί νομίμως να φορέσει νυφικό και να γίνει μάνα; Και δεν κοροϊδεύω – κυριολεκτώ.

Εν ολίγοις, κάτσανε στο σαλόνι μαζί με τον Peanut ο Βλαστάρης, η Κάπη, ο Σκέρτσος και τα άλλα παιδιά, ξύσανε την γκλάβα τους, θυμηθήκανε αναμνήσεις από την ΚΝΕ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, και μετά εισηγήθηκαν στο αφεντικό «41% μάς δώσανε, μαλάκες δεξιοί είναι, θα τους πάρουμε αμπάριζα, θα το καταπιούν με λίγη δυσκολία και μετά θα ξεχάσουν, αντίπαλος δεν υπάρχει, πάλι θα τους μαντρώσουμε και θα συζητάμε πόσο μαλάκες είναι».

Κάπως έτσι, αφού δεν δόθηκε έμφαση στα υπεσχημένα, αλλά έπεσε πρεμούρα για μη υπεσχημένα, σε συνδυασμό και με τη διαχείριση των Τεμπών και άλλα ζητήματα, ένας θριαμβικός εκλογικός περίπατος μετατράπηκε σε αγχώδη αγώνα να μην πέσει το ποσοστό κάτω από 30%. Και εξηγούμαι: εγώ Μπελέρη θα ψηφίσω και κάποιους άλλους/ες. Θα ήταν για 1.000 λόγους ηθικά αδύνατο να κάνω κάτι άλλο, άρα θα ψηφίσω Ν.Δ., όπως και άλλοι για τον ίδιο λόγο. Κάποιοι άλλοι, όμως, που ανήκουν κι αυτοί στη «δικτατορία της πλειοψηφίας» και στο περσινό 41% δεν θα το κάνουν, γιατί αισθάνονται πως θίχτηκε ο πυρήνας του αξιακού τους κώδικα, περισσότερο δε από την επιθετική και προσβλητική επιχειρηματολογία που συνόδευε το παράλογο το οποίο επιβλήθηκε με το άστε ντούα – και μετά παρτάρανε κιόλας οι ζηλωτές, λες και απελευθερώσανε την Κερύνεια.

Το «διά ταύτα» είναι λοιπόν πως δεν αρκεί ο άξιος Μπελέρης, τον οποίο όλοι πρέπει να στηρίξουμε. Χρειάζονται πράξεις και «μια πράξη ηχεί δυνατότερα από 1.000 λέξεις». Καλοί οι συμβολισμοί, αλλά με το «διά ταύτα» τι γίνεται, με όλα αυτά που υποσχέθηκε ο ΠΘ από την προηγούμενη τετραετία; Με το «Νόμος και Τάξη», την εγκληματικότητα, την απελευθέρωση των ΑΕΙ από την τραμπούκικη ανομία της αριστερίλας, τη σκληρή στάση στη λαθρομεταναστευτική εισβολή, την αληθινή απονομή δικαιοσύνης παντού και σε όλα, την ενίσχυση της Ελληνίδας Μάνας, της μητρότητας, για να νικήσουμε τον δημογραφικό θάνατο, κ.ά.; Το ωραίο πως όλα αυτά θα κέρδιζαν και πολλούς κεντρώους και μερικούς νουνεχείς αριστερούς, γιατί η κοινή λογική δεν είναι προνόμιο της Δεξιάς. Είναι μερικές «δεξιές» πολιτικές, όπως στην ασφάλεια και την ανάσχεση των απρόσκλητων μουσαφιραίων, που τις θέλουν ΚΑΙ αριστεροί, σαλονάτοι φιλελεύθεροι κ.ά., όλοι πλην βαρεμένων μηδενιστών. Με λίγα λόγια, απαιτείται μια εθνική -θέλετε να την πείτε δεξιά, σας πάει καλύτερα «συντηρητική» να την πούμε;- στροφή, αλλά με πράξεις. Με ποιπ επιτελείο, όμως, θα γίνει αυτή; Με τους ίδιους που προανέφερα; Είναι σαν αναλάβω εγώ να οργανώσω το Pride. Τόσο σουρεαλιστικό.