«Η κοινωνία είναι ένα κύμα. Το κύμα προχωράει μπροστά, αλλά το νερό από το οποίο αποτελείται, όχι»
Οι ευρωεκλογές είναι και... αυτές εκλογική διαδικασία. Και σε κάθε τέτοια το όποιο πολιτικό κόμμα κατεβαίνει αναπτύσσει εκείνο το αφήγημα που κρίνει πως θα αυξήσει στο κοινωνικό σώμα την όποια επιρροή του. Μακάρια εκείνα τα κόμματα που ξέρουν πώς να κάνουν κάτι τέτοιο, και μάλιστα στις ποσότητες που θέλουν, αλλά ακόμα πιο μακάρια εκείνα που γνωρίζουν για ποιο λόγο ακριβώς δεν πετυχαίνουν αυτά που βάζουν ως πραγματικούς στόχους...
Η ΝΔ ευαγγελίζεται την οικονομική ανάπτυξη, τις περισσότερες θέσεις εργασίας, τις καλύτερα αμειβόμενες. Και αν -θεωρητικά- αυτά επιτυγχάνονται σε κάποιο βαθμό για κάποιους, αρκούν; Σε πόσους ανθρώπους αφορούν; Το να υπάρχουν σποραδικά κάποια κοινωνικά κομμάτια που ευνοούνται από ορισμένες πολιτικές αποφάσεις, πρέπει για λόγους αυτοσεβασμού να το παραδεχτούμε, αλλά οφείλουμε παράλληλα να ψάξουμε αν αυτό είναι προϊόν μιας μακρόπνοης και στοχευμένης πολιτικής ή τυχαίο γεγονός που απλά «πατάει» πάνω σε αυτονόητες πραγματικότητες που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να εξελιχθούν διαφορετικά...
Η αντιπολίτευση, και πιο συγκεκριμένα όλοι όσοι συγκροτούν το λεγόμενο κεντροαριστερό χώρο, υπόσχεται για παράδειγμα μεγαλύτερη μέριμνα για το μικρομεσαίο επιχειρείν. Αλλά τα περιθώρια για κάτι τέτοιο τα θέτουν πρωτίστως οι νόμοι -αλλά και οι ατέλειες...- της οικονομίας της αγοράς και όχι οι πολιτικές υποσχέσεις ή οι επιθυμίες των αδικημένων... Και στο σήμερα οι αναγκαιότητες του ψηφιακού νέου κόσμου, η τεχνητή νοημοσύνη, και διάφορες άλλες παράμετροι στερούν τον οποιοδήποτε από βεβαιότητες, αυξάνουν τις πιέσεις ακόμα και για εκείνους που ασκούν καθήκοντα διοίκησης, ενώ οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πραγματικά εθίζονται στο να επιβιώνουν στη βάση της λογικής «κοιτάμε το σήμερα, γιατί αν τολμήσουμε να δούμε το αύριο ή το μεθαύριο θα πάθουμε βέρτιγκο»...
Και το ΚΚΕ καλά τα λέει τις περισσότερες φορές, όντως κινητοποιείται σε ορισμένα κομβικά ζητήματα (ειδικά στα εργασιακά) όσο κανένας άλλος, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια οι όποιες νίκες είναι σημαντικές μεν, αλλά δεν είναι ικανοποιητικές και το κοινωνικό σώμα πορεύεται δίχως να αισθάνεται πως έχει ένα πραγματικό αποκούμπι στο πλευρό του. Γιατί πολλές φορές μαθαίνουμε να στεκόμαστε στα δίκια μας, την ίδια ώρα που οι συνθήκες γίνονται χειρότερες... Πολλοί αναζητούν κάποια δύναμη που θα βγει μπροστά και θα αποτρέψει αποφάσεις που σήμερα μοιάζουν αναπότρεπτες... Με βάση την αποχή, οι περισσότεροι ακόμα την ψάχνουν αυτή τη δύναμη... Και το πρόβλημα, μάλλον, δεν είναι δικό τους...
Τα κόμματα του κυρίαρχου πολιτικού σκηνικού φερ΄ ειπείν τάζουν δημόσια ασφάλεια, όσοι βέβαια αναγνωρίζουν κάτι τέτοιο ως πραγματικό κοινωνικό επίδικο. Είναι και το ρημάδι το αστυνομικό δελτίο που κάθε μέρα φέρνει στο επίκεντρο τις διάφορες πτυχές του συγκεκριμένου προβλήματος. Και το θέμα δεν είναι να συντηρητικοποιηθεί η κοινωνία, αλλά ούτε και στο βωμό ενός νεφελώδους προοδευτισμού να αφήσουμε τα πράγματα να γίνουν χειρότερα... Λύσεις που θα είναι υπέρ των απλών ανθρώπων χρειάζονται, αλλά τέτοιες προθέσεις δύσκολα πραγματώνονται (αν δεχτούμε πως υπάρχουν...) στη σημερινή νεοελληνική κοινωνική πραγματικότητα.
Στην ουσία για το κάθε κοινωνικό πρόβλημα το πολιτικό προσωπικό έχει μάθει να δίνει έμφαση στο να βρίσκει τακτικές διαχείρισης. Είτε να μειώνει ποσοτικά, αλλά όχι ποιοτικά, τις συνέπειες, είτε να μεταθέτει μακριά το (εκάστοτε) πρόβλημα για να πλήττονται λιγότεροι, και σίγουρα όχι οι δικοί της εκλεκτοί. Οι ρίζες των περισσοτέρων προβλημάτων δεν πειράζονται, παρά κόβονται τα πιο ενοχλητικά κλαδιά... Κοινωνικό όραμα; Κοινωνικό σχέδιο; Κοινωνική συνοχή; Νομίζω πως αυτά σε λίγα χρόνια θα πάψουν να διδάσκονται ακόμα και στα πανεπιστήμια ή στα λύκεια, γιατί θα έχουν καταλήξει κούφιες έννοιες... Ας είναι.
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον ξεχωρίζουν οι ατομικές στάσεις σθένους, αυταπάρνησης και ποιότητας. Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που βλέπουν και καταλαβαίνουν, αλλά δεν λυγίζουν, παλεύουν, κάνουν το σωστό, επιμένουν να είναι παραγωγικοί, να αγαπάνε ανθρώπους και τον Άνθρωπο γενικώς, και να έχουν θετική διάθεση. Θα δικαιωθούν; Δεν μπορεί κανένας να εγγυηθεί κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον μέσα τους θα ξέρουν πως είναι να πράττεις το ορθό, σε μία εντελώς ανορθολογική εποχή, που η κοινωνική μηχανή ταλανίζεται από τις χαοτικές επιμέρους κινητικότητές της, όπως και από την ατομική φτήνια... Και πλέον έχω αρχίσει να πιστεύω πως τις μόνες επιβραβεύσεις σε ένα άτομο τις δίνει η συνείδησή του, όταν συνομιλεί με την ψυχή και την καρδιά του, κάτω από τους ήχους της πιο δυνατής σκέψης του...
Κώστας Μαρούντας
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου